Η φύση στη Λήμνο

Η φύση στη Λήμνο

Βορειοδυτικά του νησιού σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από το χωριό Κατάλακκος, συναντάται μια νότα Σαχάρας στην καρδιά του Βόρειου Αιγαίου. Οι «Παχιές Άμμδες», όπως τις αποκαλούν οι ντόπιοι, αποτελούν ένα εντυπωσιακό φαινόμενο αμμόλοφων, που καλύπτουν μία έκταση 70 στρεμμάτων. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Λήμνου)

Η Νήσος Σεργκίτσι και οι βραχονησίδες Διαβάτες, Κόμπιο, Καστριά, Τηγάνι, Καρβάλας και Πρασονήσι, συνολικής έκτασης 1250 στρέμματα, είναι προστατευόμενοι βιότοποι του δικτύου Natura 2000. Πρόκειται για ακατοίκητες βραχώδεις περιοχές που απέχουν ως και 300 μ. από τις ακτές της Λήμνου και έχουν θαμνώδη βλάστηση. Οι κύριες ανθρώπινες δραστηριότητες εκεί είναι τα υδάτινα αθλήματα και το ερασιτεχνικό ψάρεμα. Οι νησίδες είναι σημαντικές καθώς φιλοξενούν μεγάλες αναπαραγωγικές αποικίες θαλασσοπουλιών. Στα προστατευόμενα είδη της ορνιθοπανίδας περιλαμβάνονται: μαυροπετρίτες, αιγαιόγλαροι, κ.α. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Το Διαπόρι είναι ο ισθμός που ενώνει τη χερσόνησο του Φακού με την υπόλοιπη Λήμνο. Σε αυτόν υπάρχει ένα μικρό ψαροχώρι, επίνειο του χωριού Τσιμάνδρια. Το Διαπόρι φέρει μια ξεκάθαρα αρχαιοελληνική ονομασία: «δια + πόρος: πέρασμα, δίοδος». Βρίσκεται σε ένα στενό, αμμώδη ισθμό, πλάτους 400-800 μέτρων, ο οποίος συνδέει την ορεινή χερσόνησο του Φακού με την υπόλοιπη Λήμνο. Στις δυο ακτές του ισθμού σχηματίζονται τα λιμάνια: του Κοντιά στα δυτικά και του Διαπορίου στα ανατολικά προς τον κόλπο του Μούδρου. Το Διαπόρι σήμερα αποτελεί το επίνειο των Τσιμανδρίων. Σήμερα στο ήσυχο λιμανάκι με τα ψαροκάικα και τα μικρά καρνάγια υπάρχουν όμορφες ψαροταβέρνες και εξελίσσεται σε θερινό τουριστικό προορισμό. Επίσης, η αβαθής λιμνοθάλασσα που αποξηραίνεται το καλοκαίρι αποτελεί αξιόλογο υδροβιότοπο, όπου ξεχειμάζουν φοινικόπτερα, ερωδιοί, χαλκόκοτες, πάπιες κλπ. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Τα Θέρμα είναι θερμές ιαματικές πηγές που βρίσκονται κοντά στο χωριό Κορνός Λήμνου. Το νερό τους είναι κατάλληλο τόσο για ποσιμοθεραπεία όσο και για λουτροθεραπεία. Το νερό των Θέρμων αναβλύζει από δύο πηγές. Έρχεται από βάθος 1200 μέτρων κι έχει θερμοκρασία 42-44 βαθμών Κελσίου. Είναι ιαματικό και συνιστάται τόσο για λουτροθεραπεία (αρθρίτιδα, οστεοπόρωση, ρευματοπάθειες, αρθροπάθειες, σπονδυλαρθρίτιδα) όσο και για ποσιμοθεραπεία (νεφρολιθιάσεις, χολολιθιάσεις). Είναι άοσμο, χαμηλής σκληρότητας, ασθενώς ραδιενεργό και ελαφρά αλκαλικό με ΡΗ=8,55. Περιέχει ελάχιστη ποσότητα αλάτων, είναι διαυγές και εύγευστο. Χρησιμοποιείται ως πόσιμο από πολλούς Λημνιούς, οι οποίοι συρρέουν εκεί και γεμίζουν τα παγούρια τους από τις παλαιές κρήνες, που κατασκευάστηκαν με δαπάνη του αιγυπτιώτη Δημητρίου Χάμου το 1908. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Ο κόλπος του Μούδρου είναι από το ασφαλέστερα φυσικά λιμάνια της Ελλάδας και της ανατολικής Μεσογείου. Εισχωρεί από νότια στη στεριά της Λήμνου σε βάθος 14,2 χιλιομέτρων. Η είσοδός του έχει πλάτος 5,2 χιλιόμετρα, το μέγιστο πλάτος του είναι 6,1 και το ελάχιστο 2,1 χιλιόμετρα. Το μεγαλύτερο βάθος του κόλπου φθάνει τα 40 μέτρα. Το μέγεθος του κόλπου, η θέση στο κέντρο του νησιού, οι πολυσχιδείς ακτές του, οι αμμώδεις παραλίες του, η ασφάλεια και η προστασία που παρέχει, από τους ανέμους και η άριστη σχεδόν κατάσταση των οικοσυστημάτων του, συνιστούν ένα σημαντικής αισθητικής και οικολογικής αξίας περιβάλλον. Είναι, επίσης, ένας αξιόλογος βιότοπος με πλούσια ιχθυοπανίδα. Επειδή είναι τόπος αναπαραγωγής ψαριών, την άνοιξη και το καλοκαίρι απαγορεύεται το ψάρεμα με στενά δίχτυα. Ο κόλπος είναι ακόμη πλούσιος σε οστρακοειδή, όπως αχιβάδες, μύδια, πίνες, χτένια και καβούρια. Κατά μήκος των ακτών του κόλπου, στις περιοχές μεταξύ του οικισμού του Μούδρου, του αεροδρομίου και του παλαιού Πεδινού, σχηματίζονται εκτεταμένοι αλμυροί και υφάλμυροι υγρότοποι, εποχιακές λιμνοθάλασσες, και φυσικά κανάλια εισροής θαλασσινού νερού. Εδώ φιλοξενούνται φλαμίνγκο, πάπιες, αγριόχηνες, κύκνοι και άλλα αποδημητικά, ενώ αποτελούν χώρο φωλιάσματος και αναπαραγωγής πολυάριθμων ενδημικών ειδών. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Οι υγρότοποι της Χορταρόλιμνης, της Αλυκής, της μεγαλύτερης φυσικής αλυκής στην Ελλάδα και της Ασπρόλιμνης, θεωρούνται από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους της χώρας μας και συμπεριλαμβάνονται στο δίκτυο Natura 2000. Και οι τρεις μαζί συντηρούν ένα εξαιρετικό οικοσύστημα, στο οποίο διαχειμάζουν πάνω από 4.000 είδη πτηνών, όπως ερωδιοί, αβοκέτες, αλκυόνες, χαλκόκοτες, φλαμίνγκο. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Λήμνου)

Ο Φακός είναι μια ορεινή χερσόνησος της Λήμνου. Βρίσκεται στο νότιο μέρος του νησιού και συνδέεται με αυτό με ένα στενό, αμμώδη ισθμό, το Διαπόρι, πλάτους 400-800 μέτρων. Η χερσόνησος του Φακού έχει τριγωνικό σχήμα και είναι σχετικά ορεινή. Έχει τρεις κορυφές: το Σκοπό που είναι η δεύτερη σε ύψος κορυφή της Λήμνου (344 μ.), τη Βίγλα (240 μ.) και το Σταυρό (200 μ.). Οι ακτές είναι γενικά απότομες εκτός από την παραλία Κόκκινα. Το έδαφος αποτελείται από ηφαιστειακά πετρώματα, στα οποία έχουν εντοπιστεί απολιθωμένα δέντρα ηλικίας 17-20 εκατομμυρίων ετών. Το έντονο ανάγλυφο δεν επέτρεψε τη δημιουργία κάποιου αξιόλογου οικισμού στο παρελθόν, με αποτέλεσμα ο Φακός να αποτελεί καταφύγιο της άγριας ζωής. Όμως, υπήρχαν μάντρες, υποστατικά και αγροκτήματα, τα οποία ανήκαν είτε σε γαιοκτήμονες είτε σε μετόχια μοναστηριών. Ακριβώς απέναντι βρίσκονται οι βραχονησίδες Κόμπι (ύψους 54 μ.) και Καστριά (ύψους 43 μ.). Στα Καστριά, που έχουν έκταση 24 στρέμματα και περίμετρο 747 μ., το 1858 εντοπίστηκαν ερείπια μεσαιωνικού οχυρού. Στο Κόμπι, που έχει κωνικό σχήμα υπάρχει φάρος και ξωκλήσι της Αγίας Φωτεινής. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Πηγή photo slider: commons.wikimedia.org