Αξιοθέατα στο Νομό Σερρών

Αξιοθέατα στο Νομό Σερρών

Το πιο γνωστό αξιοθέατο της πόλης είναι η Ακρόπολη των Σερρών. Το Βυζαντινό αυτό κτίσμα κατασκευάστηκε κατά τον 9ο μ. Χ. αιώνα πάνω από ένα αρχαίο φρούριο του 7ου π. Χ. αιώνα. Τα ιστορικά έγγραφα αναφέρουν την ύπαρξη τεσσάρων πύργων εντός της Ακρόπολης κατά την αρχαιότητα. Σήμερα, πάντως, μόνο ένας πύργος υπάρχει που κατάφερε να διασωθεί ανά τους αιώνες. Ο λόγος γίνεται για τον «Πύργο του Βασιλέως» γνωστό και ως «Πύργος του Ορέστη». (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Η αρχαία θέση της Τερπνής βρίσκεται γύρω από την ακρόπολή της, που σήμερα λέγεται «Παλαιόκαστρο», περίπου 4 χιλιόμετρα από τη σημερινή της θέση. Στον περιβάλλοντα χώρο της περιοχής έχουν γίνει σημαντικότατες ανασκαφές,  οι οποίες ανέδειξαν έναν ιδιαίτερο αρχαιολογικό πλούτο και παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Η αρχαία ονομασία της Τερπνής ήταν κατά πάσα πιθανότητα «Κάστρο», όνομα που μετεξελίχθηκε σταδιακά σε «Παλαιόκαστρο» (σήμερα «Παλιόκαστρο»). Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας το χωριό μετατοπίστηκε στη σημερινή του θέση, παίρνοντας το όνομα Τσιαρπίστα ή Τσερπίστα, το οποίο οφείλεται στη μεγάλη πηγή νερού στη νότια παρυφή του χωριού, τη λεγόμενη Κηφισιά (τσιαρπ= αντλητικό κουβαδάκι νερού, λέξη τουρκικής προέλευσης). Στο λόφο «Παλαιόκαστρο» περιοχής Αγ. Μανδηλίου Τερπνής, ο οποίος αποτελεί προστατευόμενο αρχαιολογικό χώρο ήδη από το 1979, είχε πραγματοποιηθεί το 1985 με νομαρχιακή πίστωση μικρή δοκιμαστική έρευνα για τον προσδιορισμό της σημασίας του αρχαίου οικισμού. Το 1993 συστηματική έρευνα που άρχισε με νομαρχιακές πιστώσεις και συνεχίστηκε με χρηματοδότηση του ΥΠΠΟ απέδωσε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ήρθε στο φως τμήμα της τειχισμένης ακρόπολης σημαντικότατου αρχαίου οικισμού, με διάρκεια ευημερούσας ζωής μιας χιλιετίας (ευρήματα από τον 6ο αι. π.Χ. ως τα ύστερα ρωμαϊκά χρόνια). Με τον οικισμό σχετίζεται ο συλημένος Μακεδονικός Τάφος των αδελφών Ιππώνακτα και Διοσκουρίδη, παιδιών του Απολλοδώρου Αμφιπολίτη, εταίρου του Μ. Αλεξάνδρου. Ο Μακεδονικός Τάφος που βρίσκεται πάνω στο δρόμο προς το Παλαιόκαστρο ανασκάφηκε το 1965 και δείχνει ότι στα ελληνιστικά χρόνια υπήρχε ευημερούσα ανώτερη κοινωνική τάξη στην αρχαία πόλη και υψηλό βιοτικό επίπεδο. Κατά την τεράμηνη ανασκαφική έρευνα το καλοκαίρι του 1993 αποκαλύφθηκαν επάλληλες οικοδομικές φάσεις, μετά από αντίστοιχες καταστροφές που είχε υποστεί η αρχαία πόλη από βαρβαρικές επιδρομές. Ήρθαν στο φως αποθηκευτικοί χώροι με πιθάρια, εστίες, μυλόπετρες και συγκρότημα «πατητηριού» (αρχαίος ληνός) με στεγανοποιημένες δεξαμενές και πιθάρια για συγκέντρωση του γλεύκους. Άφθονα υφαντικά βάρη, σφονδύλια και πηνία υποδηλώνουν ύπαρξη δευτέρου ορόφου, όπου θα υπήρχε αργαλειός (αρχαίος ιστός). Η ανασκαφική έκπληξη ωστόσο ήταν μνημειακό δημόσιο κτήριο ρωμαϊκών χρόνων, έκτασης περίπου 600 τ.μ που αποκαλύφθηκε στην κορυφή του λόφου. Πρόκειται για βασιλική με εξέδρα και τρεις οίκους, κληροδότημα επιφανούς πολίτη του 2ου αι. μ.Χ., που αναφέρεται σε τιμητική στήλη του Μουσείου Σερρών, προερχόμενη από τους πρόποδες του λόφου. Τα κτίσματα αυτά, σπάνια για τον ελλαδικό χώρο αλλά συνηθισμένα δημόσια κτήρια της ρωμαϊκής αγοράς χρησίμευαν ως εμπορικά κέντρα και σχετίζονται με δημόσια λουτρά (θέρμες). Το συγκεκριμένο κτίσμα με δύο ορόφους με μαρμάρινους κίονες, πλούσια εσωτερική διακόσμηση και πλακόστρωτο δάπεδο είναι εντυπωσιακό και συνδέεται με συγκρότημα θερμών. Ανακαλύφθηκε επίσης τμήμα του τείχους που περιέβαλε την ακρόπολη. Σημαντικότατα ευρήματα ήταν εξαιρετικό ανδρικό πορτραίτο και επιγραφή που μνημονεύει αγορανομικό έλεγχο του προσχωματικού χρυσού, που συλλεγόταν από το γειτονικό ποτάμι. Η ευημερία του αρχαίου οικισμού προφανώς οφειλόταν στη συλλογή χρυσού, που θα αποτελούσε τη βασική πλουτοπαραγωγική πηγή της πόλης. Βέβαιη είναι η ύπαρξη και άλλων μνημειακών δημόσιων κτιρίων (ενδείξεις ύπαρξης θεάτρου και επιγραφή που αναφέρει ιερό του Δία και της Ήρας) ενώ τον οικισμό πλαισιώνει εκτεταμένο πλούσιο νεκροταφείο. Η ανασκαφική έρευνα λόγω της μεγάλης σημασίας της, χαρακτηρίστηκε ως συστηματική από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο του Υπουργείου Πολιτισμού και οι ιδιοκτησίες του λόφου ανταλλάχτηκαν μέσω της Διεύθυνσης Γεωργίας, ώστε να διενεργείται ελεύθερα η έρευνα. Ωστόσο από το 1993 και εξής και παρά τις επανειλημμένες γραπτές και προφορικές κρούσεις προς όλους τους φορείς, μεσολάβησε μόνο μία μικρή νομαρχιακή πίστωση 3 εκ. με την οποία έγινε η περιμετρική περίφραξη 1000 μ. και τοποθετήθηκαν σήμανση και κινητά στέγαστρα σε ευπαθείς χώρους. Σήμερα, ο αρχαιολογικός χώρος της Τερπνής αποτελεί το σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο του νομού Σερρών (εκτός της Αμφίπολεως) και, εκτός του ότι προτείνεται ανεπιφύλακτα για επίσκεψη, δύναται επιπλέον, με μικρές παρεμβάσεις, να αναβαθμίσει τουριστικά όλη την ευρύτερη περιοχή. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Βισαλτίας)

Το βυζαντινό κάστρο, χρονολογείται από τον 6ο αιώνα επί Μεγάλου Ιουστινιανού. Το 1014 αποτέλεσε έδρα του Βασίλειου Β’ κατά τη «Μάχη στο Κλειδί» με τα στρατεύματα του Βούλγαρου τσάρου Σαμουήλ. Το κάστρο, που χτίστηκε με κροκάλες και άμμο από τον Κρουσοβίτη, αποτελεί πρόδρομο της αρχιτεκτονικής εξέλιξης των σύγχρονων οχυρώσεων. Είναι περιτειχισμένο με μικρά τείχη, τμήματα των οποίων σώζονται ακόμη, ενώ ημικυκλικοί πύργοι υψώνονται σε απόσταση 40 με 50 μ, μεταξύ τους. Στο εσωτερικό και στο ψηλότερο σημείο, βρισκόταν η Ακρόπολη με τις διοικητικές υπηρεσίες), ενώ θεμελιώσεις προσδιορίζουν τη θέση μια εκκλησίας. Σώζεται επίσης μια κινστέρνα όπου αποθήκευαν νερό και τρόφιμα. Στην αντίπερα όχθη του Κρουσοβίτη, βρίσκεται ο τετράπλευρος πύργος του Ανδρόνικου, κατοικία του εκάστοτε ηγέτη. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σιντικής)

Εννέα πέτρινα τοξωτά γεφύρια, βρίσκονται μέσα και έξω από το Αχλαδοχώρι, στους χειμάρρους του Κρουσοβίτη και της Μπέλιτσας, που ρέουν από τον Λαϊλιά και εκβάλλουν στον Στρυμόνα.  εννέα περίτεχνα γεφύρια του. Πρόκειται για πέτρινα γεφύρια, κτισμένα από ντόπιους τεχνίτες ή ομάδες μαστόρων από την Ήπειρο και τη δυτική Μακεδονία, που αποτελούν πραγματικούς άθλους και χαρακτηριστικά δείγματα της λαϊκής μας αρχιτεκτονικής. Τα τέσσερα γεφύρια βρίσκονται μέσα στο χωριό, πάνω στο Κρουσοβίτικο ποτάμι, που διασχίζει το Αχλαδοχώρι και ένα πάνω στο ίδιο ποτάμι, λίγο έξω από το χωριό. Τα υπόλοιπα τέσσερα βρίσκονται στο ποτάμι Μπελίτσα, που κυλάει τα νερά του νοτιοανατολικά του χωριού και καταλήγει στο Κρουσοβίτικο ποτάμι. Το εξαιρετικά διακεκομμένο και δύσβατο έδαφος στις χαράδρες των δύο ποταμών, σε αντίθεση με το ομαλό, γενικά, ανάγλυφο της περιοχής, ανάγκασαν τους κατοίκους να κατασκευάσουν αυτά τα γεφύρια, που χρονολογούνται πριν από τα τέλη του 19ου αιώνα, για να επικοινωνήσουν με τα χωράφια και τα εκτεταμένα βοσκοτόπια τους, αλλά και με τα γύρω χωριά. Τα γεφύρια στο ποτάμι Κρουσοβίτη (ή Κρουσοβίτικο), μέσα στο Αχλαδοχώρι είναι κατά σειρά πέντε. Πρόκειται για το γεφύρι του Άγιου Αρχάγγελου, Κούτσεϊβετς, της Γκίρκας και του Πίτσουρ, που είναι το μικρότερο απ’ όλα και επάνω του υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα με σταυρό, στα τέσσερα μέρη του οποίου είναι γραμμένη η συντομογραφία ΙΓ-Χ8-ΝΙ-ΚΑ (Ιησούς Χριστός Νικά). Πάνω από το σταυρό γράφει: «ΕΤΟΣ 1871» και από κάτω «ΛΠΡΗΛΗΟΥΣ», «ΗΤΗΣΟ ΒΙΛΡΙΟ». «ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ» (και τρία ακόμη γράμματα δυσανάγνωστα), όλα με γαλάζιο χρώμα. Έξω από το χωριό, στο ίδιο ποτάμι, δίπλα στο δρόμο που οδηγεί προς το Σιδηρόκαστρο, υπάρχει το πέμπτο γεφύρι του Κρουσοβίτη ή Σαμόκβα, που επάνω  του διατηρείται το παλιό λιθόστρωτο καλντερίμι. Τα υπόλοιπα τέσσερα γεφύρια βρίσκονται στο ρέμα της Μπέλιτσας, πριν τη συμβολή της με τον Κρουσοβίτη. Ανεβαίνοντας το ποτάμι ο επισκέπτης συναντά πρώτα την Πεχτσέτα, μετά το μονότοξο Μουβίτσα και στη συνέχεια τα δύο γεφύρια της Κάτω και Άνω Μπελίτσας (ή Τζιογκόλα)   μέσα σε πυκνό δάσος από πλατάνια, που το καθιστούν σχεδόν αθέατο. Το Αχλαδοχώρι είναι το μοναδικό χωριό στη Μακεδονία που έχει συνολικά εννέα γεφύρια, στην περιοχή του. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σιντικής)

Η Δημόσια Βιβλιοθήκη Σερρών είναι σύμβολο πνευματικής καλλιέργειας και πολιτισμού για τη πόλη των Σερρών. Από την ίδρυσή της το 1952, προωθεί τη γνώση, την καλλιέργεια του πνεύματος και τον πολιτισμό μέσω της διευκόλυνσης της πρόσβασης των πολιτών σε τεράστια γκάμα βιβλίων αλλά και μέσω διαφόρων εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων όπως τη διοργάνωση ομιλιών, παρουσιάσεις βιβλίων, εκθέσεων, βραδιές κινηματογράφου και πολλά άλλα. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Για όσους θέλουν να δουν και να μάθουν, τι κρύβει ο βυθός της λίμνης Κερκίνης και του ποταμού Στρυμόνα, μια επίσκεψη στο Δημοτικό Ενυδρείο της Βυρώνειας, θα τους λύσει κάθε απορία. Στη μεγάλη αίθουσα με τα ενυδρεία, φιλοξενούνται τα 27 είδη της ιχθυοπανίδας του ευρύτερου οικοσυστήματος της περιοχής (γουλιανός, χέλι, τούρνα, γριβάδι, πέρκα, κουνουπόψαρο κ.α), που θεωρείται σήμερα, ένα από τα σημαντικότερα στην Ευρώπη. Βασικοί στόχοι του Δημοτικού Ενυδρείου Βυρώνειας, είναι η ανάδειξη του φυσικού πλούτου του οικοσυστήματος Κερκίνης – Στρυμόνα και η ευαισθητοποίηση των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής και των επισκεπτών σε θέματα που αφορούν την προστασία του, καθώς και η περιβαλλοντική εκπαίδευση, αφού κάθε χρόνο το επισκέπτονται πολλά σχολεία από τη βόρεια Ελλάδα και όχι μόνο. Εκτός από την ιχθυοπανίδα του οικοσυστήματος Κερκίνης – Στρυμόνα,  το Ενυδρείο φιλοξενεί και ένα μικρό ερπετάριο με σπάνια φίδια του εξωτερικού και τον Βύρωνα, ένα συμπαθή κροκόδειλο του Νείλου. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σιντικής)

Είναι το μεγαλύτερο από τα 21 οχυρά της «Γραμμής Μεταξά» στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Δεσπόζει το στρατηγικό πέρασμα των ομώνυμων στενών του Στρυμόνα και για αυτό σφυροκοπήθηκε από στεριά και αέρα με σφοδρότητα από τους Γερμανούς εισβολείς.Η πρόσβαση είναι εύκολη μέσω ασφαλτοστρωμένου δρόμου, που ξεκινάει από τον κάθετο άξονα της Εγνατίας Οδού Προμαχώνα – Θεσσαλονίκης, περίπου 7 χλμ μετά τη γέφυρα του Στρυμόνα (Ν. Πετριτσίου). Στο οχυρό, που λειτουργεί ως επισκέψιμο ιστορικό μνημείο, μπορείτε να επισκεφθείτε τις δαιδαλώδεις υπόγειες στοές του (το μήκος τους αγγίζουν τα 4.251 μ.) και το οργανωμένο μουσείο με εκθέματα (οπλισμός, στολές, σημαίες φωτογραφίες κ.α,) και σύστημα «Ήχος και Φως» με οπτικοακουστική αναπαράσταση της μάχης. Κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή μετά την 6η Απριλίου, πραγματοποιείται στο ηρώο ο κεντρικός εορτασμός της Επετείου της μάχης των Οχυρών. Το Ρούπελ υπήρξε ο κυματοθραύστης των Γερμανών εισβολέων στην Ελλάδα, στις 6/4/1941. Οι υπερασπιστές του αντιστάθηκαν γενναία τρεις ολόκληρες μέρες στις σιδηρόφρακτες ναζιστικές ορδές και παραδόθηκαν, αφού προηγουμένως είχε καταληφθεί η Θεσσαλονίκη. Όταν οι Γερμανοί μπήκαν στο Ρούπελ, βρήκαν σε τοίχο γραμμένο με κιμωλία το μήνυμα: «Στις Θερμοπύλες  σκοτώθηκαν οι 300, εδώ θα πέσουν οι 80» (όσο ήταν Έλληνες που επάνδρωναν τον συγκεκριμένο τομέα). Ο Γερμανός συνταγματάρχης που παρέλαβε το οχυρό, έδωσε συγχαρητήρια στον διοικητή και εξέφρασε τον θαυμασμό και την εκτίμησή του για την αντίσταση και τον ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών. Οι απώλειες της φρουράς του οχυρού Ρούπελ ανήλθαν σε 44 νεκρούς. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σιντικής)

Βρίσκεται 16 χλμ βόρεια του Νέου Πετριτσίου, στην ομώνυμη κορυφή του Μπέλες, σε υψόμετρο 1.339 μ. πλησίον της κορυφογραμμής με την Βουλγαρία. Αποτελείται από ένα συγκρότημα υπόγειων στοών, που καταλήγουν σε πολυβολεία και παρατηρητήρια. Μπορείτε να περιηγηθείτε στην επισκέψιμη διαδρομή του και να επισκεφθείτε το μικρό μουσείο με εκθέματα (οπλισμός, στολές, φωτογραφίες κ.α) από τη μάχη του οχυρού. Ξεχωρίζουν τα συντρίμμια από γερμανικά στούκας, που κατέρριψαν στο Μπέλες τα ελληνικά αντιαεροπορικά. Η θέα προς τις ψηλότερες κορυφές του Μπέλες, όπως και προς τη βουλγαρική ενδοχώρα, είναι εντυπωσιακή. Στο λιτό ηρώο, αναγράφονται τα ονόματα των νεκρών, που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι τους εισβολείς, τον Απρίλιο του 1941. Ο δρόμος για το οχυρό -αν και ασφαλτοστρωμένος- σε πολλά σημεία χρήζει ιδιαίτερης προσοχής ειδικά τον χειμώνα που μπορεί να έχει παγετό ή χιόνι. Τα ξημερώματα της 6/4/1941, γερμανικά στούκας σφυροκόπησαν το οχυρό Ιστίμπεη, καταστρέφοντας το μοναδικό αντιαεροπορικό πολυβολείο του. Ακολούθησε σφοδρή επίθεση από πυκνές μονάδες πεζικού, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να φτάσουν στην επιφάνεια του οχυρού, χωρίς όμως να καταφέρουν να εισέλθουν στο εσωτερικό του, αφού όσες φορές επιχείρησαν να κατέβουν στις εσωτερικές στοές αποδεκατίστηκαν. Οι μάχες συνεχίστηκαν και την επόμενη μέρα και τελικά ο εχθρός κατέλαβε το οχυρό, μετά από χρήση αερίων που κατάφερε να ρίξει μέσα στις στοές. Οι απώλειες της φρουράς του οχυρού ανήλθαν σε 30 νεκρούς και 70 τραυματίες, και των Γερμανών ήταν πολλαπλάσιες. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σιντικής)

Στο χώρο των εγκαταστάσεων των Ιαματικών Πηγών Σιδηροκάστρου, λειτουργεί μόνιμη Εκθεσιακή Συλλογή για το Νεολιθικό Οικισμό «Προμαχώνας – Τοπόλνιτσα» που έχει έρθει στο φως βόρεια του Νέου Πετριτσίου στην τοποθεσία Μεσαία. Ο οικισμός, που χρονολογείται από τον 6.000 π.Χ, χωρίζει στα δύο η συνοριακή γραμμή Ελλάδας – Βουλγαρίας. Στους χώρους της έκθεσης, ο επισκέπτης μπορεί να ενημερωθεί διεξοδικά, για τη θέση και τα χαρακτηριστικά του νεολιθικού οικισμού, τη σημασία του στην ευρύτερη περιοχή, τον τρόπο ζωής και τις ασχολίες των κατοίκων του, ενώ παρουσιάζονται και πιστά αντίγραφα από πήλινα αγγεία και ειδώλια, λίθινα και οστέινα εργαλεία, κοσμήματα από πηλό, όστρεα και οστά, καθώς και διάφορα αντικείμενα καθημερινής χρήσης. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σιντικής)

Εξαιρετικό ιστορικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το τελευταίο υπόλειμμα κάστρου που βρίσκεται στη Δάφνη, ο σωζόμενος πανύψηλος πύργος, ο γνωστός ως «Πύργος της Μάρως». Η Μάρω ή Μάρα Μπράνκοβιτς, ήταν Ελληνοσερβίδα δηλαδή Δέσποινα, κόρη του δεσπότη της Σερβίας Γεωργίου Μπράνκοβιτς και της Ειρήνης κόρης του Ματθαίου Καντακουζηνού από τον Πόντο. Η Μάρα γεννήθηκε στα 1418 που υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του 15ου αιώνα δόθηκε ως γυναίκα στον Μουράτ Β’, το 1435, σε ηλικία 17 ετών. Ενέπνεε μεγάλο σεβασμό στην αυλή του Σουλτάνου και έπαιξε σημαντικό ρόλο στα θρησκευτικά πράγματα της εποχής μιας και διατήρησε τη χριστιανική της πίστη αλλά και στα πολιτικά. Διακρινόταν στις ενέργειές της για το αντιδυτικό της πνεύμα. Ο σύζυγός της Μουράτ πέθανε το 1451. Ο ιστορικός Φραντζής αναφέρει συνοικέσιο που έγινε ανάμεσα στην Μάρω και τον τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο που δεν ευδοκίμησε. Ο γιός του Μουράτ, ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής, φέρθηκε στη Μάρω το ίδιο καλά όπως και ο πατέρας του. Για κάποιους λόγους που άλλοι ερευνητές αποδίδουν σε δυσμένεια λόγω της εμπλοκής της στην ενθρόνιση των πατριαρχών της εποχής και άλλοι σε επιθυμία της να αποσυρθεί από την ενεργό δράση της αυλής αποχωρεί από την Κωνσταντινούπολη και αποσύρεται στην περιοχή της νότιας Βισαλτίας στα 1457,όπου και παραμένει ως το θάνατό της, το 1487. Εκεί ο θετός γιος της της παραχωρεί μια πολύ μεγάλη έκταση ως ιδιοκτησία της. Ο οίκος των Μπράνκοβιτς συνδεόταν από παλιά με τις Μονές του Αγίου Όρους και ειδικότερα με την Μονή Χελανδαρίου αλλά και με τη Μονή Αγίου Παύλου, μιας και οι δύο Μονές εκείνη την εποχή απαρτίζονταν από Σέρβους μοναχούς . Την παράδοση αυτή συνεχίζει και η Μάρω με την παραχώρηση στις δύο Μονές,το 1466, έκτασης στα χωριά `Εζιοβα και Μαροβίτσα(στον Πύργο, συνοικισμό της σημερινής Μαυροθάλασσας).Οι φόροι των χωριών παραχωρούνται κατά τα 3/5 στο Χιλανδάρι και κατά τα 2/5 στον `Αγιο Παύλο.Το ίδιο συμβαίνει και με την κινητή της περιουσία. Μια φιλολογική παράδοση έχει δημιουργηθεί σχετικά και με τον τάφο της Μάρως. Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ενταφιάσθηκε στην Μονή Εικοσοιφίνισας του Παγγαίου, άλλοι στο Άγιον Όρος. Διατυπώθηκε και μια τρίτη άποψη που συμφωνεί με τη λαϊκή παράδοση, ότι είναι θαμμένη ανάμεσα στους δύο Πύργους της Δάφνης (Βορειοδυτικά της Δάφνης απέναντι στον σημερινό οικισμό Ορέσκεια υπάρχει και δεύτερος Πύργος πολύ παλιότερος όμως του Πύργου της Μάρως πιθανόν του 9ου αιώνα) ή και δίπλα στον Πύργο. Καμία από τις απόψεις αυτές δεν έχει επιβεβαιωθεί. Η ιστορική παράδοση αποδεικνύει ότι ο θρύλος δικαιολογημένα ταυτίζει την περιοχή της Δάφνης αλλά και τον συγκεκριμένο Πύργο με τη Μάρα Μπράνκοβιτς. Αναμφισβήτητο επίσης είναι και το γεγονός ότι και ο Πύργος που σωζόταν πριν κάποιες δεκάδες χρόνια στην Μαυροθάλασσα, ήταν περιουσία της Μάρως μιας και στα νεότερα έγγραφα των αρχών του 20ού αιώνα αναφέρεται ως Πύργος Μαροβίτσα και μάλιστα ως μετόχι της Μονής Αγίου Παύλου. Το σύνολο της στρεμματικής έκτασης που φαίνεται ότι παραχωρήθηκε σ’ αυτήν συμφωνεί με τα γεωγραφικά δεδομένα της περιοχής και την απόσταση ανάμεσα στα χωριά Δάφνη και Μαυροθάλασσα. Υπάρχουν μάλιστα και κάποιες ενδείξεις που ακόμη παραμένουν στο στάδιο της έρευνας ότι η δικαιοδοσία της εκτεινόταν και στην περιοχή Χουμνικού και Νιγρίτας. Ο Πύργος της Μάρως που ήταν τριώροφος φαίνεται από τα ανασκαφικά δεδομένα ότι χρησιμοποιούνταν ως κατοικία. Φαίνεται πως ακολουθεί την τυπολογία των Πύργων των αγιορείτικων μετοχίων. Δίπλα στον σημερινό Πύργο της Μάρως η Μονή Σταυρονικήτα διατηρούσε οικόπεδα ως τα μέσα της δεκαετίας του 1930, μια απόδειξη της σύνδεσης της περιοχής με το Άγιον Όρος. Ο Πύργος που καταστράφηκε πριν το 1753 πέρασε και από νεότερες περιπέτειες. Κάτοικοι του χωριού προσπάθησαν να αποσπάσουν πέτρες του για οικοδομικές του ανάγκες κατά την δεκαετία του 1940. Ο Πύργος νοικιάστηκε σε ιδιώτες από το Κράτος ως δημόσιο κτήμα! Για να προστατευθεί τελικά με ΦΕΚ από το Υπουργείο Πολιτισμού το 1957 ως διατηρητέο μνημείο. Στον παλαιό κώδικα της Ιερής Μητρόπολης των Αγίων Θεοδώρων (Σερρών), στον οποίο γίνεται καταγραφή των αγίων σκευών και αμφίων της Μητρόπολης αναφέρεται και «Εικόνισμα της κυρά Μάρω όπου είχε το Τίμιο ξύλο», πράγμα που δείχνει ότι είχε δωρίσει στο Μητροπολικό ναό εικόνα της Παναγίας συρτή διακοσμημένη που είχε και Τίμιο ξύλο. Επίσης μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως πήρε υπό την προστασία της τα δώρα του Χριστού (Χρυσό, Λίβανο και Σμύρνα) που είχαν προσφέρει οι 3 Μάγοι στο σπήλαιο της Βηθλεέμ και υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη για να μην πέσουν στα χέρια των αλλόθρησκων. Αργότερα τα μετέφερε στο Αγ. Όρος στην μονή του Αγίου Παύλου όπου βρίσκονται εκεί μέχρι τις μέρες μας. (Υπάρχει η παράδοση ότι εμφανίστηκε σε όραμα η Παναγία όπου έδωσε εντολή να σταματήσουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο αφου δεν επιτρέπονταν οι γυναίκες. Την ίδια στιγμή κατέβηκαν οι μοναχοί του Αγίου Παύλου για να τα παραλάβουν). Η Έζιοβα αργότερα άλλαξε ονομασία: στα 1927 ονομάστηκε Νεροπλατάνα και στα 1928 Δάφνη. Εξάλλου, επειδή ήταν μια ακμάζουσα κοινότητα με συμπαγή ελληνικό πληθυσμό, παραχωρήθηκε από το σουλτάνο Μουράτ Β’ μαζί με τα γύρω χωριά και τα κτήματα στη μητρυιά του (δεύτερη σύζυγο του Μωάμεθ του Πορθητή) την κυρά-Μάρω, κόρη του δεσπότη της Σερβίας Γεωργίου Μπράνκοβιτς και της Ειρήνης (θυγατέρας του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Ματθαίου Καντακουζηνού) για την εγκατάσταση της. Η κυρά-Μάρω στην εποχή της ήταν ένα πανίσχυρο πρόσωπο που ανεβοκατέβαζε Πατριάρχες και γλίτωνε από το θάνατο πολλούς χριστιανούς. Μετά το θάνατο της άφησε όλη την περιουσία της (τα κτήματα κυρίως) στη Μονή Χιλανδαρίου. Σήμερα, στην πλατεία του χωριού σώζεται ένα μικρό τμήμα του πύργου όπου έμενε «Ο πύργος της Μάρως» όπως λέγεται. Ο πύργος αυτός είχε παραχωρηθεί από το δημόσιο σε έναν ιδιώτη σαν ανταλλάξιμο οικόπεδο και πουλήθηκε προκειμένου να κατεδαφιστεί, αλλά ευτυχώς το γκρέμισμα του στάθηκε αδύνατο κι έτσι σώθηκε ένα τμήμα του. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Βισαλτίας)

Από τα επίσης γνωστά Οθωμανικά μνημεία των Σερρών είναι το Τζαμί Αχμέτ Πασά στο οποίο αναφέρονται και με το όνομα Τέμενος του Μεχμέτ Μπέη που είναι και το όνομα του ιδρυτή του που το έχτισε στο τέλος του 15ου αιώνα. Το τζαμί αυτό ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική του ομορφιά που αντανακλά την Οθωμανική τέχνη. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Ένα από τα πιο γνωστά Οθωμανικά τεμένη των Σερρών είναι το Ζινζιρλί Τζαμί. Το τζαμί αυτό χτίστηκε πάνω από 500 χρόνια πριν (16ο αιώνα) και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα Οθωμανικής αρχιτεκτονικής. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Άλλο ένα αξιόλογο μνημείο της πόλης των Σερρών είναι το τέμενος Μουσταφά Μπέη. Το τέμενος αυτό, γνωστό και ως Κοτζά Μουσταφά Πασά Τζαμί, είναι κτίσμα πεντακοσίων ετών που αντανακλά την Οθωμανική αρχιτεκτονική της τότε εποχής. Η επίσκεψη στο Τζαμί Μουσταφά Πασά μπορεί να συνδυαστεί με επίσκεψη και στα Οθωμανικά Λουτρά που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από το τέμενος. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Στην είσοδο της Αμφίπολης βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, που έχει καθαρά τοπικό χαρακτήρα και παρουσιάζει το μεγάλο αρχαιολογικό πλούτο της αρχαίας Αμφίπολης και της ευρύτερης περιοχής της. Στον εκθεσιακό της χώρο, παρουσιάζονται ενότητες µε αντιπροσωπευτικά εκθέματα από τους προϊστορικούς, κλασικούς, ελληνιστικούς, ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους, που προέρχονται από οικισμούς, νεκροπόλεις και ιερά της Αμφίπολης και της ευρύτερης περιοχής της. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Αμφίπολης)

Αν θέλετε να πάτε αρκετά πίσω στο χρόνο και να δείτε στοιχεία και αντικείμενα που προέρχονται από τη Νεολιθική εποχή αλλά και την εποχή του Χαλκού, τότε πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε το Αρχαιολογικό Μουσείο Σερρών – Μπεζεστένι. Εκεί θα δείτε διάφορα ευρήματα και αντικείμενα εκείνης της εποχής. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Το Εκκλησιαστικό Κειμηλιαρχείο Σερρών «Ψυχής Άκος» διαθέτει εκθέματα που περιλαμβάνουν εικόνες, σκεύη δημιουργημένα από άργυρο και θρησκευτικές ενδυμασίες / κεντήματα. Όλα τα εκθέματα του μουσείου προέρχονται από διάφορους ναούς και μονές της περιοχής. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Ανακαλύψτε περισσότερα για τους πληθυσμούς και τις φυλές που εγκαταστάθηκαν στο Σερραϊκό χώρο. Επισκεφτείτε το Λαογραφικό Μουσείο Βλάχων όπου θα θαυμάσετε τα εκθέματα του πολιτισμού των Βλάχων. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Το Λαογραφικό Μουσείο της Νέας Ζίχνης ιδρύθηκε το 1994 από τα μέλη του Λαογραφικού Φιλανθρωπικού Συλλόγου Γυναικών Ν. Ζίχνης και στεγάζεται στο νέο ιδιόκτητο κτίριο, στο κέντρο της Νέας Ζίχνης όπου παρέχονται κατάλληλες συνθήκες φιλοξενίας και παρουσίασης των πολυάριθμων, εν μέρη πλέον σπάνιων εκθεμάτων. Τα εκθέματα προέρχονται τόσο από το χωριό όσο και από την ευρύτερη περιοχή της Ν. Ζίχνης και καλύπτουν διάφορες θεματικές ενότητες, παρουσιάζοντας μια ολοκληρωμένη εικόνα της καθημερινής οικογενειακής, επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής των τοπικών κατοίκων κατά το πρόσφατο παρελθόν. Οι αναπαραστάσεις οικιακών και βοηθητικών χώρων με κάθε είδους αυθεντικών αντικειμένων μεταφέρουν στον επισκέπτη μια ζωντανή εικόνα από μια σχετικά πρόσφατη, δε όμως πλέον σχεδόν ξεχασμένη εποχή. Εντύπωση προκαλούν τα διάφορα οικιακά εργαλεία και σκεύη που κάποτε υπήρχαν σε κάθε νοικοκυριό: τουρβάνες για την παρασκευή βουτύρου, πέτρινα γουδιά, πινακωτές, χειρόμυλοι για την άλεση δημητριακών και του καφέ, φανάρια για την φύλαξη τροφίμων, ταδάδες, σινιά, τσουκάλια κλπ., όπως φυσικά και ο παραδοσιακός φούρνος και τα απαραίτητα εργαλεία για το ζύμωμα και ψήσιμο του ψωμιού. Επίσης παρουσιάζονται καθημερινές και εορταστικές τοπικές ενδυμασίες, παραδοσιακά εργόχειρα, κεντήματα, πλεκτά, και υφαντά καθώς και τα εργαλεία για την κατασκευή τους, όπως και διάφορα ιστορικά έγγραφα και στοιχεία, πλούσιο φωτογραφικό υλικό και μια αξιόλογη νομισματική συλλογή με κέρματα και χαρτονομίσματα από τις αρχές του 20ου αιώνα. Η επίσκεψη του τοπικού μουσείου της Νέας Ζίχνης προσφέρει τόσο στους εντόπιους όσο και από άλλες περιοχές συν του εξωτερικού προερχόμενες επισκέπτες μια μοναδική εμπειρία. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Νέας Ζίχνης)

Στο Λαογραφικό Μουσείο Σαρακατσάνων θα έχετε την ευκαιρία να δείτε εκθέματα που αφορούν τον πολιτισμό και την κουλτούρα των Σαρακατσάνων. Το μουσείο αυτό λειτουργεί από το 1979 και το 1987 τιμήθηκε με το βραβείο «μουσείο της χρονιάς», ένα πανευρωπαϊκό βραβείο που ανύψωσε περαιτέρω το μουσείο. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Το μουσείο δημιουργήθηκε το 2001 με συμμετοχή του Δήμου Νιγρίτας στο πρόγραμμα Leader. Βρίσκεται στο παραδοσιακό διατηρητέο οίκημα μπροστά στο πηγάδι που σύμφωνα με την παράδοση έπεσε η Γερακίνα. Στο χώρο γίνονται από το 1981 οι εκδηλώσεις «Γερακίνεια». Στο ισόγειο του κτηρίου λειτουργεί αίθουσα κατάλληλη για προβολές και εκτίθεται φωτογραφικό υλικό. Στον πρώτο όροφο εκτίθεται ένα μέρος του τοπικού λαικού πολιτισμού της περιοχής. Όλα τα εκθέματα είναι δωρεές Νιγριτινών. Ουσιαστικά γίνεται μια αναπαράσταση της αστικής οικίας της Νιγρίτας. Έτσι σε μια γωνιά υπάρχει η κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού με το παραδοσιακό κρεβάτι και τα στρωσίδια και τα υφαντά, σε άλλη ο χώρος συνεύρεσης και φαγητού με το σοφρά, τα οικιακά σκεύη, την πινακωτή, κλπ. Σε μια τρίτη γωνιά κοντά στο παράθυρο γίνεται αναπαράσταση της ζωής των κοριτσιών που έμεναν μέσα στο σπίτι και έπλεκαν ή κεντούσαν βλέποντας τον κόσμο από το παράθυρο. Φυσικά δε λείπει ο αργαλειός, τα υφαντά, μια επίσημη γυναικεία φορεσιά και μια ανδρική καθημερινή φορεσιά. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Βισαλτίας)

Από τις Σέρρες δεν θα μπορούσε να λείψει ένα μουσείο ελιάς. Αφιερώστε λίγο χρόνο για να δείτε ένα παλιό ελαιοτριβείο, τα μηχανήματα που χρησιμοποιούσαν και τις μεθόδους που εφάρμοζαν το 19ο αιώνα για την παραγωγή λαδιού. Το Μουσείο Ελιάς στον Ελαιώνα Σερρών σας περιμένει. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Μέσα στη Μονή έχει δημιουργηθεί μία πτέρυγα η οποία λειτουργεί ως χώρος μουσείου το οποίο διαθέτει εκθέματα αποτελούμενα από εργαλεία που, τις παλαιές εποχές, χρησίμευαν στην επεξεργασία της ελιάς και όχι μόνο. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Στο Μουσείο Ιστορίας και Λαογραφίας Μιχάλη Τσαρτσίδη, μεταξύ άλλων εκτίθεται σπάνιο υλικό από τις μάχες των Οχυρών της λεγόμενης «Γραμμής Μεταξά» στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Εκτός από τα κάθε είδους τυφέκια, περίστροφα, πιστόλια και πολυβόλα, θα  δείτε γερμανικές βόμβες, παλάσκες, κράνη, σακίδια τροφίμων, σημαίες ναζί, προπαγανδιστικές αφίσες, ασύρματοι κλπ, καθώς και φωτογραφίες ντοκουμέντα από τη μάχη στο Ρούπελ. Επίσης οπλισμό από τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και επιστολές Ελλήνων πολεμιστών αποθηκευμένες στα τυφέκιά τους, την σημαία του Αρχηγείου του Ελληνικού Στρατού Μέσης Ανατολής, ένα κομμάτι σαπούνι φτιαγμένο από ανθρώπινο λίπος (Εβραίου θύματος του Ολοκαυτώματος) κ.α. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σιντικής)

Εμπλουτίστε τις γνώσεις σας για τη φύση και τα ζώα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Σερρών. Εκεί θα έχετε την ευκαιρία και να λάβετε γνώσεις για διάφορα είδη ζώων, πουλιών, φυτών και ορυκτών της περιοχής. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Πηγή πληροφοριών: Δήμος Αμφίπολης, Δήμος Βισαλτίας, Δήμος Νέας Ζίχνης, Δήμος Σερρών, Δήμος Σιντικής

Πηγή photo slider: commons.wikimedia.org