Αξιοθέατα στο Νομό Καβάλας

Αξιοθέατα στο Νομό Καβάλας

Η Δημοτική Καπναποθήκη Καβάλας οικοδομήθηκε γύρω στο 1908 ως καπναποθήκη για τον Ισραηλίτη καπνέμπορο Κιεζί Εμίν. Το ακίνητο αποτελείται από 5.500 τμ. Έχει χαρακτηριστικά οθωμανικού νεοκλασικισμού. Στο στηθαίο της στέγης ξεχωρίζουν τέσσερα στέμματα. Αφηρημένες παραστάσεις ανθέων, ήλιων και οικοσήμων διακοσμούν την ενδιαφέρουσα και μοναδική αυτή πρόσοψη ενώ υπάρχουν παραστάσεις ανθέων, ήλιων και οικοσήμων ενώ έχει διατηρηθεί ατόφιο το ξύλινο δάπεδο. Αρχιτέκτωνας είναι ο Ελίε Μοντιάνο που έχτισε το Τελωνείο της Θεσσαλονίκης ή ο Α. Γκρεκός ως αρχιτέκτονας της Μεγάλης Λέσχης. Το κτίριο ανήκε στη ΔΑΠ (Διαχείρισις Ακινήτου Περιουσίας) έως το 1970 ώσπου το αγόρασε ο Δήμος Καβάλας και στεγάζει στο ισόγειο στη μία αίθουσα, επί μονίμου βάσεως, το Ναυτικό Μουσείο και στην άλλη περιοδικές εκθέσεις, ενώ σχεδιάζεται να στεγάσει το Λαογραφικό Μουσείο. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Το Ιμαρέτ της Καβάλας βρίσκεται σε περίοπτη θέση εντός των τειχών της παλιάς πόλης της, στη χερσόνησο της Παναγίας. Το μέγεθός του είναι 4.200 τ.μ. Το μήκος του είναι περίπου 120 μέτρα. Το μνημείο, ένα αριστούργημα της ύστερης οθωμανικής αρχιτεκτονικής και σπάνιο δείγμα της στην Ευρώπη. Ιδρυτής του εαυγούς αυτού ιδρύματος είναι ο Μεχμέτ Αλί, γεννημένος στην Καβάλα και μετέπειτα Βαλής και Χεδίβης της Αιγύπτου έθεσε τις βάσεις του σύγχρονου αιγυπτιακού κράτους. Μετά την άδεια που πήρε από τον Σουλτάνο, έδωσε εντολή για την έναρξη της κατασκευής του ευαγούς ιδρύματος ως δώρο του στη γενέτειρα πόλη του το 1813. Το Ιμαρέτ αποτελείτο από: 2 μεντρεσέδες, μεκτέμπ (Κορανικό δημοτικό), ιμαρέτ – μαγειρίο σούπας, μεστζίντ (χώρος διδασκαλίας), δεξαμενή νερού και βρύσες για πλύση, χαμάμ για τους καθηγητές, το διοικητήριο, βιβλιοθήκη με 2.600 τόμους, τυπογραφείο καθώς και τα 60 δωμάτια των μαθητών που πλέον χρησιμοποιούνται από το μνημείο – ξενοδοχείο Ιμαρέτ (Imaret Hotel). Η ποικιλία του στη διακόσμηση, η ποιότητα των δομών, η αλληλεπίδραση μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών χώρων και η προσαρμοστικότητα των λειτουργικών του δομών, δημιούργησαν ένα πρωτότυπο συγκρότημα υψηλής αισθητικής αξίας. Συγκροτείται από τέσσερις επιμέρους ενότητες που παρατάσσονται σε σειρά και κάθε ενότητα οργανώνεται γύρω από τέσσερις αυλές-κήπους. Οι θόλοι των μονάδων της κάθε επιμέρους ενότητας διαφοροποιούνται. Περισσότερο τονισμένοι είναι οι θόλοι των κύριων προσβάσεων και των γωνιακών χώρων που υπερυψώνονται και στην κορυφή τους τοποθετείται μαρμάρινο ή μπρούτζινο alem (πέτρα-κλειδί). Επενδύονται με φύλλα μολύβδου, τα οποία αλληλοκαλύπτονται για την καλύτερη στεγανοποίηση της επιφάνειας, σχηματίζοντας στις ενώσεις ακτινωτές νευρώσεις, στοιχεία γνώριμα στην Οθωμανική αρχιτεκτονική. Μαζί με ένα πλήθος από καμινάδες, διαφόρων ύψων και σχημάτων, προβάλλουν πάνω από τις στέγες δημιουργώντας μια εντύπωση αταξίας στην οργάνωση του συνόλου. Οι τοίχοι έχουν συνήθως πάχος 0.9 – 1 μέτρο και είναι κατασκευασμένοι από ημιλαξευτούς λίθους με την παρεμβολή οπτόπλινθων ποικίλων διαστάσεων χωρίς ορισμένη διάταξη. Οι κίονες είναι άλλοτε πλίνθινοι και άλλοτε μαρμάρινοι. Σε κάποια κιονόκρανα παρατηρούνται φυτικά μοτίβα. (Κάποιοι κίονες είναι παλαιότερα κομμάτια από χριστιανική – βυζαντινή εκκλησία που επαναχρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή). Τα πατώματα είναι είτε πλακόστρωτα είτε από μαρμάρινες πλάκες. Τα δένδρα, τα φυτά και το κινούμενο νερό, γενικότερα οι κήποι, είναι μια αυτονόητη εικόνα στους χώρους-αυλές των μουσουλμανικών κτισμάτων. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Το Παλαιό Υδραγωγείο, γνωστό και ως Καμάρες, είναι ένα καλά διατηρημένο υδραγωγείο στην πόλη της Καβάλας και είναι ένα από τα ορόσημα της πόλης. Ενώ το υδραγωγείο είναι πιθανώς ρωμαϊκής προέλευσης, η σημερινή δομή χρονολογείται στον 16ο αιώνα. Ένα βυζαντινό τείχος των αρχών του 14ου αιώνα, που χτίστηκε ως μέρος των οχυρώσεων στην ακρόπολη της Καβάλας, πιθανότατα λειτουργούσε και ως υδραγωγείο. Αν ναι, θα ήταν ένα σπάνιο παράδειγμα ενός βυζαντινού υδραγωγείου, δεδομένου ότι οι βυζαντινές πόλεις χρησιμοποίησαν συνηθέστερα πηγάδια και δεξαμενές αντί να διατηρήσουν τα υπάρχοντα ρωμαϊκά υδραγωγεία ή να κατασκευάσουν νέα. Ο τοίχος του φράγματος αντικαταστάθηκε με το σημερινό τοξωτό υδραγωγείο κατά τη διάρκεια της επιδιόρθωσης και βελτίωσης των βυζαντινών οχυρώσεων του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και την ίδια περίοδο πραγματοποιούνται αναστηλώσεις και σε άλλα μνημεία της πόλης αλλά και της Κωνσταντινουπόλεως. Κάποιοι συγγραφείς χρονολογούν την κατασκευή μέχρι το 1522 της πολιορκίας της Ρόδου, αλλά μια πιο πιθανή ημερομηνία είναι μεταξύ 1530 και 1536. Μέχρι το 1911, εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται για να τροφοδοτήσει την πόλη με πόσιμο νερό από την περιοχή της Παλιάς Καβάλας, σε υψόμετρο 400 μέτρων. Οι Καμάρες έχουν μέγιστο ύψος 25 μέτρα. Στηρίζεται σε 18 ογκώδη μεσόβαθρα και φέρει διπλή και σε ορισμένα σημεία τριπλή σειρά επάλληλων τόξων. Κατασκευάστηκε για να γεφυρώσει το χαμηλό μέρος που χωρίζει τη χερσόνησο της Παναγίας από τα απέναντι υψώματα. Ο αγωγός έχει μήκος 6 χιλιομέτρων, ξεκινά από τη λεγόμενη Μάνα του Νερού και φθάνει στην πόλη μέσω γεφυρών και δεξαμενών. Όλο το νότιο τμήμα και μέρος του βορείου άκρου δέχθηκε αναστήλωση και ήρθαν από την Αίγυπτο πεσσοί. Δύο επιγραφές στα Αραβικά και Ελληνικά πιστοποιούν ότι όλα πραγματοποιήθηκαν κατά το 1818 χρηματοδοτούμενο από τον Μεχμέτ Αλή. Το υδραγωγείο είναι κατασκευασμένο από τοπικό γρανίτη και πλήθηνα στοιχεία. Αρθρώνεται σε τρία διαζώματα. Το κάτω διάζωμα αποτελείται από σχεδόν τετράγωνους πεσσούς πλευράς 6 μέτρων και μονά τόξα. Στο μεσαίο διάζωμα, η διάσταση περιλαμβάνει εναλλαγή μονών και διπλών τόνων, ενώ στο άνω διάζωμα υπάρχει ο αγωγός μεταφοράς νερού. Υπάρχουν δύο δεξαμενές, στο βόρειο και νότιο άκρο, στις οποίες γινόταν καθορισμός του νερού με το σύστημα της υπερχείλισης. Από εκεί το νερό διανεμόταν στην πόλη και στις δημόσιες κρήνες, δημόσια κτίρια και σε λίγες ιδιωτικές κατοικίες. Το 1912 οι αρχές βουλγαρικής διοίκησης κατάργησαν προστατευτικά μέτρα και μετέτρεψαν τον αγωγό του νερού σε δρόμο. Η διέλευση πεζών, κοπαδιών και αμαξών προκαλούσε βλάβες και ρήγματα στον αγωγό, με αποτέλεσμα την απώλεια του νερού και τις συχνές μολύνσεις του. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η οικία Μεχμέτ Αλή γνωστή και ως οικία Μοχάμετ Άλι είναι ιστορικό μνημείο στην Καβάλα. Ήταν το μεγαλύτερο σπίτι της πόλης την περίοδο κατά την οποία χτίστηκε. Η πρώτη εντύπωση μπαίνοντας στο εσωτερικό της οικίας είναι ότι μεταφέρει τον επισκέπτη στην Καβάλα του 18ου αιώνα, την πόλη όπου ο μετέπειτα κυβερνήτης της Αιγύπτου γεννήθηκε και έζησε μέχρι την ηλικία των τριάντα ετών. Ο Μεχμέτ Αλή, αν και δεν γεννήθηκε στο σπίτι που σήμερα είναι γνωστό ως «Οικία Μεχμέτ Αλή», εντούτοις έζησε εκεί ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Συγκεκριμένα πιστεύεται ότι έζησε εκεί πέρα από το 1787 μέχρι –περίπου– το 1800. Το κτίριο, το οποίο κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1780, με εμβαδόν 330 τ.μ., ήταν το μεγαλύτερο σπίτι στην πόλη της Καβάλας εκείνη την εποχή. Στις μέρες μας θεωρείται ένα από τα λαμπρότερα εν Ελλάδι σωζόμενα δείγματα οθωμανικής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα. Έχει δύο ορόφους και διαθέτει χαμάμ καθώς και δυνατότητα θέρμανσης. Το χαμάμ καθώς και τα δωμάτια διαμονής, φαγητού, ύπνου και ψυχαγωγίας βρίσκονται στο δεύτερο όροφο. Υπάρχουν τζάκια σε όλα τα δωμάτια της οικίας πράγμα που υποδηλώνει την ιδιαίτερη κοινωνική θέση και την οικονομική ευμάρεια του ιδιοκτήτη. Η οικία βρίσκεται σε τέτοια θέση, ώστε να έχει πανοραμική θέα απ’ όλες τις πλευρές. Από την είσοδό της φαίνεται το λιμάνι της Καβάλας ενώ από την άλλη πλευρά «βλέπει» έναν πανέμορφο κόλπο. Έχει ένα μεγάλο κήπο στον οποίο φυλάσσεται μέχρι και σήμερα κομμάτι από τον τάφο της μητέρας του Μεχμέτ Αλή, το οποίο παλαιότερα βρίσκονταν στην πλατεία Ελευθερίας. Στο κτίριο εφαρμόστηκε η χωριστή διάταξη των χώρων ανδρών και γυναικών (σελαμλίκ – ανδρώνας και χαρεμλίκ – γυναικωνίτης αντίστοιχα). Στη νότια ενότητα βρίσκεται το σελαμλίκ, το οποίο περιλαμβάνει τους χώρους διαμονής και εργασίας των ανδρών καθώς και τους χώρους υποδοχής των επισκεπτών τους. Στη βόρεια ενότητα βρίσκεται το χαρεμλίκ που περιέχει τους χώρους των γυναικών, με τις εξυπηρετήσεις του καθημερινού νοικοκυριού και συγχρόνως τους περισσότερους ιδιωτικούς χώρους όλης της οικογένειας. Στις αρχές του 19ου αιώνα πραγματοποιήθηκαν εργασίες επισκευής και συντήρησης στην οικία του Μωχάμετ Άλη και τον κήπο της με την χρηματοδότηση του αιγυπτιακού κράτους και την υποστήριξη της βασιλικής οικογένειας της Αιγύπτου. Η οικία του Μοχάμετ Άλι, όπως και το Ιμαρέτ, ανήκουν στην αιγυπτιακή κυβέρνηση, ως βακουφική περιουσία. Το κτίριο τελεί υπό τη διαχείριση του Ερευνητικού Κέντρου ΜΟΗΑ, το οποίο ιδρύθηκε το 2006 και αποσκοπεί στον διαπολιτισμικό διάλογο μεταξύ της Ελλάδας, των χωρών της Μεσογείου και του ισλαμικού κόσμου. Το κτήριο πλέον λειτουργεί ως μουσείο, διαθέτει πολυμέσα για την καλύτερη πληροφόρηση των επισκεπτών και διεξάγει διάφορες εκπαιδευτικές, ερευνητικές και πολιτιστικές δράσεις. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η χρονολογία ανέγερσης του τεμένους δεν είναι ακριβής, πιθανολογείται όμως για τις αρχές του 16ου αιώνα. Είναι χτισμένο στην αρχή της χερσονήσου, μέσα στο κάστρο με πανοραμική άποψη, συνήθεις τοποθεσίες ανέγερσης τεμένων. Ακριβώς δίπλα  υπήρχε μεντρεσές (ιεροδιδασκαλείο), σήμερα στεγάζεται ένα άτυπο λαογραφικό Μουσείο του Εξωραϊστικού συλλόγου της περιοχής. Ο μαχαλάς Χαλίλ Μπέη αναφέρεται σε φορολογικό κατάστιχο του 1569 (η επικράτεια είναι άγνωστη), κατά συνέπεια το τζαμί πρέπει να κτίστηκε την περίοδο της «εισβολής» ισλαμικών στοιχείων. Στη θέση του τεμένους προϋπήρχε, σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα, βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Το πιο πιθανό είναι ότι αρχικά ο ναός μετατράπηκε σε τέμενος και ότι στην ίδια θέση χτίστηκε αργότερα το υφιστάμενο τζαμί. Μετά την απελευθέρωση λειτούργησε ως Παρθεναγωγείο. Από το 1926 έως τη βουλγαρική κατοχή στεγαζόταν η Φιλαρμονική του Δήμου και έτσι απέκτησε την επωνυμία «Τζαμί της Μουσικής», έτσι εξηγείται και η ευρεία ονομασία «Παλαιά Μουσική». Την ίδια περίοδο πρέπει να κατεδαφίστηκε ο τοίχος περίφραξης του θρησκευτικού κτίσματος κι έτσι δημιουργήθηκε το σημερινό μικρό πλάτωμα. Ο μιναρές γκρεμίστηκε κατά τη δεκαετία του 1950. Τώρα λειτουργεί ως μουσικός χώρος και στο προαύλιο χώρο γίνονται εκδηλώσεις κατά τους θερινούς μήνες. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Καβάλας υπάγεται στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Καβάλας – Θάσου. Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της Ελλάδας στο είδος του. Φιλοξενεί αντιπροσωπευτικά ευρήματα από την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης. Η περιήγησή σας ξεκινά από τη νεολιθική περίοδο με ευρήματα από τον οικισμό Ντικιλί Τας. Το μεγαλύτερο μέρος του μουσείου καταλαμβάνει η μόνιμη έκθεση με τίτλο «Νεάπολις – Χριστούπολις –Καβάλα», με θέμα τη διαχρονική παρουσία της πόλης μέσα από τα μνημεία της. Σημαντική θέση στο μουσείο κατέχει η αναφορά στη θεά Παρθένο, την πολιούχο θεά της Νεάπολης, και στο ιερό της, το μοναδικό κτίριο της αρχαίας πόλης που γνωρίζουμε. Πρόκειται για μεγαλοπρεπή ιωνικό ναό των αρχών του 5ου π.Χ. αιώνα, κτισμένο με λευκό μάρμαρο από τη Θάσο. Στο μουσείο θα δείτε αρχιτεκτονικά μέλη του ναού, συγκεκριμένα δύο κίονες του στο πραγματικό τους ύψος, το οποίο εντυπωσιάζει! Μεταξύ άλλων, γλυπτά, νομίσματα και μεγάλη συλλογή αγγείων και ειδωλίων, τα οποία ήταν συνήθως αφιερώματα των πιστών προς τη θεά, καθώς και έναν μαρμάρινο μικρογραφικό ναΐσκο, επίσης αφιέρωμα στο ιερό της Παρθένου, ο οποίος πιθανόν απεικονίζει τον παλαιότερο ναό της θεάς. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Φιλίππων, εντός του ομώνυμου αρχαιολογικού χώρου, στεγάζεται σε κτίριο που σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Ιωάννη Τριανταφυλλίδη και Δημήτριο Φατούρο. Στην έκθεση παρουσιάζεται η πόλη των Φιλίππων, άρρηκτα συνυφασμένη με ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Φίλιππος Β’, ο Οκταβιανός Αύγουστος και ο Απόστολος Παύλος, από την ίδρυσή της τον 4ο αι. π.Χ. έως τη συρρίκνωσή της τον 7ο αι. μ.Χ. (Πηγή πληροφοριών: Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς)

Το Φρούριο Καβάλας είναι χτισμένο στην κορυφή της Χερσονήσου της Παναγίας, στην τοποθεσία «Ακρόπολις». Χτίστηκε το 1425 στα ερείπια της Βυζαντινής Ακροπόλεως της Χριστούπολης που είχε καταστραφεί το 1391. Είναι ένας οχυρωμένος περίβολος, που ακολουθεί τη διαμόρφωση και την κλίση του εδάφους και χωρίζεται σε δύο μέρη από ένα εγκάρσιο τείχος. Τα τείχη ενισχύονται από δύο τετράγωνους πύργους, από έναν πολυγωνικό, στη μέση περίπου της ανατολικής κορτίνας και έναν προμαχώνα στη Ν.Α. γωνία. Προορισμός του οχυρού ήταν ο έλεγχος του περάσματος της Εγνατίας οδού. Το οχυρό διαθέτει φυσική οχύρωση και οι πολιορκίες διεξάγονταν με όπλα «ψυχρού ατσαλιού» και όχι με πυροβόλα καταστρεπτικής δύναμης. Στα τείχη του εξωτερικού περιβόλου της ακροπόλεως ξεχωρίζουν δύο τετράγωνοι κι ένας πολυγωνικός πύργος. Το φρούριο διαθέτει έναν κυκλικό πύργο, που αποτελούσε τον ύστατο χώρο άμυνας, αποθήκη πυρομαχικών και προμηθειών, που αργότερα μετατράπηκε σε φυλακή, ένα φυλάκιο, που ήταν κατάλληλος χώρος καταλυμάτων και δεξαμενή υδάτων. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Το μουσείο αυτό δημιουργήθηκε με σκοπό να διαφυλάξει και να διαδώσει την ιστορία του ελληνισμού της Καππαδοκίας. Σ’ αυτό μπορείτε να δείτε σημαντικά κειμήλια του παρελθόντος και αντικείμενα της καθημερινής ζωής. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι παλιές εφημερίδες, τα περιοδικά και τα σχολικά βιβλία που είναι γραμμένα στα καραμανλίδικα, δηλαδή στα τουρκικά με ελληνική γραφή. Στο μουσείο θα βρείτε επίσης μία σπάνια συλλογή βιβλίων (14ου, 15ου, 18ου και 19ου αιώνα). (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Καβάλας)

Το Μουσείο Ελιάς, το μοναδικό στην περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης, καταλαμβάνει έκταση τριών στρεμμάτων και αποτελεί ένα σύγχρονο εκθεσιακό χώρο με αίθουσα εκδηλώσεων, υπαίθριο θέατρο, δεντροφυτεμένο περιβάλλοντα χώρο και το παλιό ελαιοτριβείο που αναπαλαιώθηκε εκ βάθρων, μαζί με το μηχανολογικό του εξοπλισμό. Οι χώροι του μουσείου ξυπνάνε μνήμες σε αυτούς που τα χρόνια της δεκαετίας του ’50 προσπάθησαν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες των προϊόντων του καπνού, του σταφυλιού και της ελιάς. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Καβάλας)

Το Μουσείο Καπνού είναι ένα σύγχρονο βιομηχανικό και βιωματικό μουσείο με πλούτο εκθεμάτων στην πόλη της Καβάλας. Πρόκειται για ένα θεματικό μουσείο, το οποίο περιλαμβάνει αντικείμενα και αρχειακό υλικό για την καλλιέργεια και την παραγωγή του καπνού, την αγροτική κι εμπορική επεξεργασία του, τα βιομηχανικά καπνικά προϊόντα και τα εκθεσιακά δείγματα καπνού. Η μοναδικότητα του μουσείου εντοπίζεται όχι μόνο στο ότι περιλαμβάνει και εκθέτει την εμπορική επεξεργασία των ανατολικών καπνών (που δεν βρίσκονται σε κανένα άλλο μουσείο του κόσμου), αλλά και στο ότι αποτελεί ένα μουσείο που αναδεικνύει την οικονομική και κοινωνική ιστορία, καθώς και την τεχνολογική ιστορική εξέλιξη στην Καβάλα κι ευρύτερα στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Η συλλογή του μουσείου καπνού στην Καβάλα είναι εξαιρετικά πλούσια. Περιλαμβάνει αντικείμενα καλλιέργειας καπνού, μηχανήματα εμπορικής επεξεργασίας του, φωτογραφικό υλικό, σπάνια ντοκουμέντα (έγγραφα της Καπνεμπορικής Ομοσπονδίας της Ελλάδος, του Συλλόγου Καπνεμπόρων Μακεδονίας-Θράκης, καπνεργατικών σωματείων, έγγραφα τραπεζών κ.ά.). Επίσης, περιλαμβάνει βιβλία σχετικά με τον καπνό, εκδόσεις του Ελληνικού Οργανισμού Καπνού, αρχείο του Καπνεμπορικού Συλλόγου, ιδιωτικά έγγραφα, καπνικούς χάρτες και σχεδιαγράμματα, έπιπλα καπνεμπόρων κ.ά. Το μουσείο φιλοξενείται προσωρινά στο ισόγειο του κτιρίου του Εθνικού Οργανισμού Καπνού. Πρόκειται για ένα βιομηχανικό κτίριο, το οποίο κτίστηκε μεταξύ 1957 και 1962. Η παραγωγή καπνού είναι ένα από τα κύρια μέσα διαβίωσης στην Καβάλα στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Το 1996 διοργανώθηκε η έκθεση «Καβάλα, μια πόλη καπνού χθες». Το 2002, η έκθεση μετατράπηκε σε μουσείο. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Βρεθείτε πρόσωπο με πρόσωπο με μεγάλες φυσιογνωμίες της Ελλάδας και του εξωτερικού. Ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γιάννης Τσαρούχης, η Μαρία Κάλλας, ο Μίμης Πλέσσας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Τζένη Καρέζη, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η Μελίνα Μερκούρη, ο Michael Jackson, η Madonna και άλλες μεγάλες προσωπικότητες, συγκεντρωμένοι όλοι σε έναν χώρο, πρόσωπα που αγαπήσαμε και σφράγισαν εποχές μέσα από τη ζωή και το έργο τους. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Καβάλας)

Το Μουσείο δημιουργήθηκε με αγάπη και μεράκι από απογόνους προσφύγων δεύτερης και τρίτης γενιάς. Προσφύγων που διώχτηκαν βίαια από τις πατρίδες της Ανατολής, εγκατέλειψαν τις εστίες τους όπου επί τρεις χιλιάδες χρόνια μεγαλούργησαν, και ρίζωσαν στη νέα τους πατρίδα. Έφεραν μαζί τους την ιστορία τους, τον πολιτισμό, την αρχοντιά και τις αξίες τους, το σπόρο που φύτεψαν στη νέα τους γη, αυτή της μητέρας Ελλάδας. Ενενήντα χρόνια μετά, ο Σύλλογος Μικρασιατών Καβάλας «Μνήμη Μικράς Ασίας», συγκεντρώνοντας τα κειμήλιά τους, (εικόνες και είδη λατρείας, κεντήματα, είδη καθημερινής χρήσης, βιβλία, έγγραφα και φωτογραφίες), από τις αλησμόνητες πατρίδες, και άλλα που αποκτήθηκαν εδώ τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής τους, δημιούργησε το «Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού», σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής γι’ αυτούς που άδικα χάθηκαν, γι’ αυτούς που βίωσαν τη φωτιά και την προσφυγιά, γι’ αυτούς που με χίλιες δυσκολίες κατόρθωσαν να μας μεγαλώσουν. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του το μουσείο δέχτηκε πολλές μεμονωμένες οργανωμένες επισκέψεις και εκατοντάδες μαθητές από σχολεία της Καβάλας, του Νομού και όλης της χώρας. Προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν περισσότεροι συμπολίτες μας, προβλήθηκαν οι δραστηριότητες του μουσείου στα ΚΑΠΗ και τα γηροκομεία της Καβάλας, για να μη χαθούν άλλα κειμήλια, τιμώντας παράλληλα τους ηλικιωμένους στην πλειονότητά τους απογόνους προσφύγων. Πολύ επιτυχημένη επίσης η θεματική έκθεση με τίτλο «Προίκα. Αρραβώνας, Προικοσύμφωνο, Γάμος», που έγινε τον Σεπτέμβριο του 2015 στην Δημοτική Καπναποθήκη προσελκύοντας μεγάλο αριθμό επισκεπτών. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Καβάλας)

Δημιουργήθηκε με στόχο να αναδείξει τη ναυτική ιστορία και παράδοση της Καβάλας. Στην επίσκεψή σας σ’ αυτό μπορείτε να δείτε από κοντά ναυτικά και ναυτιλιακά όργανα, ομοιώματα παραδοσιακών σκαφών, βιβλία ναυτικού περιεχομένου, θαλασσογραφίες Καβαλιωτών ζωγράφων, δεκάδες φωτογραφίες από το λιμάνι και την κίνηση του, ένα παραδοσιακό τρεχαντήρι του 1961 και μια ιστορική βάρκα του 1932 που έδρασε στην γερμανο-βουλγαρική κατοχή. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Καβάλας)

Πηγή photo slider: commons.wikimedia.org