Πόλεις & Χωριά στο Νομό Χαλκιδικής
Αγία Παρασκευή
Η Αγία Παρασκευή βρίσκεται στην ενδοχώρα της Κασσάνδρας, περιτριγυρισμένη από πευκοδάσος. Πήρε το όνομά της από την ομώνυμη εκκλησία, που βρίσκεται στις παρυφές του χωριού. Η Αγία, όπως την αποκαλούν οι κάτοικοι της περιοχής, με την πλούσια ιστορική παράδοση καταστράφηκε τρεις φορές πριν και κατά την διάρκεια της επανάστασης του 1821. Πέντε χιλιόμετρα νότια της Αγίας Παρασκευής, μπροστά στη θάλασσα, βρίσκεται ο οικισμός Λουτρά, ο οποίος αποτελείται κυρίως από παραθεριστικές κατοικίες, ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία. Ο οικισμός πήρε το όνομά του από τις ιαματικές πηγές, φημισμένες για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Η πρώτη πηγή ανακαλύφθηκε από κάποιο γεωργό, που έψαχνε να βρει θειάφι για να ραντίσει τα αμπέλια του. Μετά το τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου, οι κάτοικοι ανατίναξαν τα βράχια με δυναμίτη και ξεπήδησε το υδροθειούχο νερό θερμοκρασίας 39 o C από το ηφαίστειο, όπου δημιουργήθηκε η νέα Θερμοπηγή. Αρχικά ονομάστηκε πηγή Αγίου Νικολάου και μετέπειτα Αγίας Παρασκευής. Στην τοποθεσία των πηγών, τα πρώτα χρόνια δημιουργήθηκε ένα μικρό παράπηγμα με δύο αίθουσες και το 2000 χτίστηκε το νέο υπερσύγχρονο κτίριο. Έτσι, αναπτύχθηκε μια μικρή Λουτρόπολη, η πηγή αφιερώθηκε στη χάρη της Ζωοδόχου Πηγής και ανακατασκευάστηκε το εκκλησάκι της. Το υπερσύγχρονο υδροθεραπευτήριο φημίζεται για τις σπάνιες θεραπευτικές του ιδιότητες, απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και διαθέτει πισίνες, σάουνες, χαμάμ, κατεωνιστήρες, υδρομασάζ (ατομικά και ομαδικά) για θεραπεία και αναζωογόνηση.
Άγιος Νικόλαος
Στην ευρύτερη περιοχή του Αγίου Νικολάου έχουν εντοπιστεί ίχνη προϊστορικών οικισμών. Βορειοανατολικά του σημερινού οικισμού, στη θέση Πύργος, αναπτύχθηκε στα κλασικά χρόνια ο οικισμός Σίγγος από τον οποίο έλαβε το όνομά του ο Σιγγιτικός κόλπος, μετέπειτα επονομασθείς του Αγίου Όρους που χωρίζει τις χερσονήσους Σιθωνίας και Άθω. Το σύγχρονο χωριό σχηματίστηκε από την ένωση δύο οικισμών: του Αγίου Νικολάου, όπου κατοικούσαν πρόσφυγες από τη Μάνη, και του Αγίου Γεωργίου, κατοικούμενου από ντόπιους Χαλκιδικιώτες. Κατ’ άλλους η ονομασία οφείλεται στη μονή Αγίου Νικολάου του Χρυσοκαμάρου, μετόχι της μονής Ξενοφώντος του Άγίου Όρους, που βρισκόταν στη θέση Πύργος.
Άφυτος
Η Άφυτος ή και Άθυτος είναι παραθαλάσσιος οικισμός στη Χαλκιδική. Σχετικά με την ονομασία του χωριού εικάζεται πως προέρχεται από την ελλιπή βλάστηση. Ο οικισμός είναι παραδοσιακός, με πέτρινα σπίτια και καλντερίμια. Κεντρικός ναός του χωριού είναι ο Άγιος Δημήτριος στην πλατεία, που οικοδομήθηκε το 1857. Από την πλατεία μπορεί κανείς να δει τον κόλπο της Κασσάνδρας. Στην περιοχή όπου βρίσκεται η σημερινή Άφυτος, υπήρχε καταυλισμός από το 3.000 π.Χ. Η Άφυτος υπήρξε σημαντική πόλη κατά την αρχαιότητα και ανήκε στην Παλλήνη (μνημονεύεται από τους αρχαίους συγγραφείς). Το ιερό του Διονύσου και ο ναός του Άμμωνος Διός είχαν ουσιαστική συμβολή στο να εξαπλωθεί η φήμη της κατά τα αρχαϊκά και τα κλασικά χρόνια. Συνεισέφερε επίσης κατά τους Περσικούς Πολέμους με δικά της καράβια. Έπειτα έγινε μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Η πόλη έκοβε δικό της νόμισμα, που έφερε την κεφαλή του Άμμωνος Διός. Όπως μαρτυρούν αρχαίες φιλολογικές πηγές και αρχαιολογικά ευρήματα, η Άφυτος επιβίωσε ως τη ρωμαϊκή εποχή και στα αυτοκρατορικά μάλιστα χρόνια ανήκε στην επικράτεια της ρωμαϊκής αποικίας Κασσάνδρειας. Τους επόμενους αιώνες δε γνωρίζουμε τίποτε για την Άφυτο και οι επόμενες πηγές είναι του 14ου αιώνα, σε έγγραφα του Αγίου Όρους. Βέβαιο είναι πως το χωριό αναφέρεται σε ελληνικές πηγές ήδη από τις αρχές του 17ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, όπως και όλα τα υπόλοιπα χωριά της χερσονήσου, υπαγόταν φορολογικά στο βακούφι του Γκαζανφέρ Αγά, ενώ διοικητικά ανήκε στο ναχιγιέ της Καλαμαριάς.
Καλάνδρα
H περιοχή της Καλάνδρας, της οποίας η εδραίωση του οικισμού της στο σημερινό χώρο, πρέπει να έγινε στα τελευταία Βυζαντινά ή τα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Είναι σφιχτά δεμένη με την ύπαρξη της Μένδης. Διατήρησε αναλλοίωτα τοπωνύμια της χώρας των Μενδαίων, σαν αυτό της παραλίας της, που εξακολουθεί να λέγεται Ποσείδιο, ιωνική έκφραση του Ποσειδωνίου, όπως το ονομάζει ο Θουκιδίδης τον 5ο αιώνα. Αυτό που υπάρχει σήμερα δίπλα στη θάλασσα είναι τα υπολείμματα του τείχους της αρχαίας Μένδης. Τέσσερα χιλιόμετρα δυτικά υπάρχει ο Ναός του Ποσειδώνα που είναι πάνω σε μια στενή λωρίδα γης κοντά στη θάλασσα. Κοντά στο ναό βρίσκεται ο φάρος που χτίστηκε το 1864. Δυτικά του χωριού, σε μια πανέμορφη τοποθεσία έχοντας θέα όλο τον κάμπο, βρίσκεται η αξιόλογη εκκλησία της Παναγίας που κτίστηκε το 1619. Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι στο εσωτερικό της σώζονται τοιχογραφίες από το 1619, που απεικονίζουν τη ζωή και τη σταύρωση του Χριστού. Η μεγάλη εκκλησία της Καλάνδρας, Κοίμηση της Θεοτόκου, χτίστηκε το 1900 και παρουσιάζει ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Είναι βασιλικού ρυθμού και γιορτάζει στις 15 Αυγούστου. Προϊόντα της περιοχής είναι το λάδι, μέλι, δημητριακά, βαμβάκι, καλαμπόκι.
Κρυοπηγή
Η Κρυοπηγή βρίσκεται στη χερσόνησο της Κασσάνδρας χτισμένη αμφιθεατρικά στην πλαγιά πευκόφυτου λόφου με υπέροχη θέα στον κόλπο της Κασσάνδρας. Η περιοχή κατοικείται από αρχαιοτάτων χρόνων και η σημερινή Κρυοπηγή βρίσκεται μεταξύ των θέσεων και πόλεων Νεάπολη και Φλέγρα. Το άριστο κλίμα, ο συνδυασμός κατάφυτου βουνού και πεντακάθαρης θάλασσας -τιμήθηκε με πολλές γαλάζιες σημαίες- μαζί με τις ψηλού επιπέδου υπηρεσίες φιλοξενίας, καθιστούν την Κρυοπηγή το πιο αξιόλογο θέρετρο της περιοχής. Ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει στον τόπο της παραγωγής τους τα υψηλής ποιότητας φυσικά προϊόντα της περιοχής, που είναι το μέλι, τα φρούτα, το κρασί, οι ελιές, το ελαιόλαδο και να επισκεφθεί τη βρύση, από την οποία πήρε το όνομά του το χωριό, που υπάρχει από δεκάδες χρόνια.
Νέα Φώκαια
Το πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό της Νέας Φώκαιας με τον καλοδιατηρημένο βυζαντινό πύργο του Αγίου Παύλου, το γραφικό λιμανάκι, τις όμορφες παραλίες και την καθαρή θάλασσα αποτελεί πόλο έλξης των παραθεριστών κάθε ηλικίας. Είναι από τα νεότερα χωριά της Κασσάνδρας και ιδρύθηκε το 1922 από πρόσφυγες Μικρασιάτες. Αν και είναι νέο χωριό, έχει να επιδείξει μια μακραίωνη Ιστορία. Η περιοχή κατοικείται από τα αρχαία χρόνια. Στους ιστορικούς χρόνους άκμασαν δυο πόλεις. Η Σάνη αποικία των Ερετριέων, χτισμένη στη δυτική παραλία και η Σκίθαι χτισμένη στον Τορωναίο κόλπο. Το 14ο αιώνα υπάρχουν στην περιοχή πολλά Αγιορείτικα μετόχια. Το 1407 ο Ιωάννης Παλαιολόγος παραχώρησε την περιοχή του σημερινού χωριού στη μονή Αγίου Παύλου του Αγίου Όρους. Τότε φαίνεται πως χτίστηκε και ο Βυζαντινός Πύργος, που σώζεται μέχρι σήμερα. Το εκκλησάκι του Αγίου Παύλου, που βρίσκεται στην είσοδο του χωριού είναι ουσιαστικά λαξευμένο στα βραχώδη πετρώματα του χωριού.
Ολυμπιάδα
Η Ολυμπιάδα είναι χωριό στα βορειοανατολικά του νομού και κύρια ασχολία των κατοίκων του είναι ο τουρισμός και η αλιεία. Κύριος ναός είναι η Αγία Κυριακή. Περίπου στα 700 μέτρα βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος των αρχαίων Σταγείρων. Η περιοχή προστατεύεται από το πρόγραμμα Natura 2000. Στην περιοχή υπάρχει, επίσης, και το ομώνυμο μεταλλείο. Το χωριό ιδρύθηκε το 1923 από Μικρασιάτες πρόσφυγες, οι οποίοι ήλθαν από την Αγία Κυριακή του Αιγιαλού της Μικράς Ασίας. Αρχικά το έδαφος της περιοχής ήταν ελώδες και η ελονοσία αποτελούσε το κύριο πρόβλημα για τον πληθυσμό. Πολλοί από τους πρόσφυγες πέθαναν και άλλοι σκορπίστηκαν σε άλλα μέρη, στη Μακεδονία και στη Θράκη. Αναφορικά με την ονομασία του οικισμού, η παράδοση αναφέρει πως οφείλεται στην Ολυμπιάδα, μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία είχε εξοριστεί στα αρχαία Στάγειρα. Άλλη εκδοχή κάνει λόγο για το νησάκι Κάπρος (σημερινός Καυκανάς) ως τόπο εξορίας της Ολυμπιάδας. Στην Ολυμπιάδα βρίσκεται το άγαλμα του Αριστοτέλη καθώς ο οικισμός βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την πατρίδα του, τα αρχαία Στάγειρα. Επίσης έχει ανεγερθεί και η προτομή του Μενέλαου Λουντέμη καθώς οι Μικρασιάτες που δημιούργησαν την Ολυμπιάδα αποτελούσαν συμπατριώτες του σημαντικού λογοτέχνη, από την Αγία Κυριακή του Αιγιαλού της Μικράς Ασίας.
Ουρανούπολη
Η Ουρανούπολη είναι παραθαλάσσιο χωριό και η κύρια πύλη εισόδου για το Άγιον Όρος. Βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά της Χερσονήσου του Άθω της Χαλκιδικής και αποτελεί τον τελευταίο κατοικημένο οικισμό πριν τον Άθω. Ο καθεδρικός ναός του χωριού είναι του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης. Σε απόσταση 2 χιλιομέτρων βρίσκεται η Μονή Ζυγού, ένα από τα πρώτα μοναστήρια που ιδρύθηκαν το 10ο αιώνα και είναι προσπελάσιμο και από γυναίκες, καθώς εδαφικά δεν ανήκει στην επικράτεια του Αγίου Όρους. Λίγο πριν από τα σύνορα του Αγίου Όρους βρίσκεται το Φραγκόκαστρο, ενθύμιο της περιόδου της Φραγκοκρατίας στην περιοχή. Το σημερινό χωριό χτίστηκε στη θέση αρχαίας πόλης. Η τελευταία ιδρύθηκε το 315 π.Χ. από τον Αλέξαρχο, ο οποίος ήταν αδερφός του Κάσσανδρου. Αυτός οικοδόμησε την Ουρανούπολη πάνω στα ερείπια της αρχαίας Σάνης, που είχε καταστραφεί από το Φίλιππο Β΄. Πρόκειται για την ίδια πόλη (Ακρόθωοι) των αρχαίων γεωγράφων. Σε νομίσματα που έχουν βρεθεί αναγράφονται οι λέξεις «Ουρανίας Πόλεως» και «Ουρανιδών Πόλεως» με τη μορφή της θεάς Ουρανίας Αφροδίτης. Υπήρξε Μετόχι και κτήμα της Μονής Βατοπεδίου. Στα νοτιοδυτικά του χωριού βρίσκεται ο Πύργος της Ουρανούπολης που χρονολογείται από το 14ο αιώνα και αναπαλαιώθηκε έπειτα από σεισμό το 19ο αιώνα. Στον Πύργο κατοίκησαν πρόσφυγες κυρίως από την Προποντίδα μετά το 1922. Η Ουρανούπολη έλαβε τη σημερινή της ονομασία γύρω στα 1960, οπότε και ξεκίνησε να αναπτύσσεται τουριστικά.
Πευκοχώρι
Το Πευκοχώρι είναι μεγάλος οικισμός του νομού Χαλκιδικής και περιβάλλεται από δάσος πεύκων, όπως υποδηλώνει και η ονομασία του. Ο οικισμός είναι τουριστικά ανεπτυγμένος και η αμμώδης παραλία του προσελκύει πολλούς επισκέπτες κάθε χρόνο. Από σχετικές αρχαιολογικές μαρτυρίες εικάζεται η ύπαρξη -κοντά στο Πευκοχώρι- αρχαίου οικισμού, ο οποίος ταυτίζεται με τις αρχαίες Αιγές.To παλιό όνομα του χωριού ήταν Καψόχωρα και ιδρύθηκε πιθανόν στα τέλη του 16ου αιώνα. Σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας ήταν ένα από τα 12 χωριά της χερσονήσου και αποτελούσε βακούφι του Γκαζανφέρ Αγά. Στο βορειοδυτικό τμήμα του λιμανιού, εκεί όπου σήμερα αγκυροβολούν τα καράβια βρέθηκαν ερείπια από ρωμαϊκό οικισμό. Στην ίδια περιοχή ανακαλύφθηκε και θησαυρός με νομίσματα του Λυσιμάχου, ο οποίος ήταν βασιλιάς της Θράκης. Γύρω στο 1590 στην περιοχή αναφέρεται το Μεγάλο Μετόχι «Άντερ» της Μονής Ιβήρων, το οποίο απαλλοτριώθηκε πριν από τον πόλεμο. Σώζεται σήμερα μόνο ο μισοκατεστραμμένος ανεμόμυλος. Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, όπως και όλα τα υπόλοιπα χωριά της χερσονήσου, υπαγόταν φορολογικά στο βακούφι του Γκαζανφέρ Αγά, ενώ διοικητικά ανήκε στο ναχιγιέ της Καλαμαριάς. Οι κάτοικοι του Πευκοχωρίου συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821. Ο Ιερός Ναός του Αγίου Αθανασίου είναι ο πολιούχος του Πευκοχωρίου. Πρόκειται για ένα ναό, βασιλικού ρυθμού, που χρονολογείται από το 1843.
Πολύχρονο
Το Πολύχρονο είναι μεγάλος οικισμός του νομού Χαλκιδικής. Το χωριό φημίζεται για την παραλία του, η οποία προσελκύει πολλούς επισκέπτες κάθε χρόνο. Στη θέση του σημερινού Πολυχρόνου υπήρχε η αρχαία Νεάπολη, αποικία των Ερετριέων. Πιστεύεται ότι ιδρύθηκε στα μέσα του 7ου αιώνα π.Χ. Η πόλη αυτή δέχθηκε πολλές βαρβαρικές επιδρομές, με τελευταία αυτή των Ούννων, που οδήγησε στον αφανισμό της, το 540. Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, η Νεάπολη φαίνεται ότι ξαναχτίστηκε στην κοντινή θέση «Φραγκοκλησιά», όπου έχουν επισημανθεί λείψανα ρωμαϊκού οικισμού. Τον 11ο αιώνα στην περιοχή αυτή εγκαταστάθηκαν γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Οι τελευταίοι έφτιαξαν το χωριό Πολύχροω, το οποίο ονομάστηκε έτσι λόγω των πολλών λουλουδιών που υπήρχαν εκεί. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας πυρπολήθηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Τούρκους. Αργότερα ελάχιστοι εναπομείναντες κάτοικοι επέστρεψαν και έφτιαξαν από την αρχή το χωριό, το οποίο εξαιτίας λεκτικής παραφθοράς έλαβε το όνομα Πολύχρονο. Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, όπως και όλα τα υπόλοιπα χωριά της χερσονήσου, υπαγόταν φορολογικά στο βακούφι του Γκαζανφέρ Αγά, ενώ διοικητικά ανήκε στο ναχιγιέ της Καλαμαριάς. Το 1821 οι κάτοικοι του Πολυχρόνου συμμετείχαν στην επανάσταση της Χαλκιδικής με αποτέλεσμα το χωριό να καταστραφεί από τα οθωμανικά στρατεύματα.
Σάρτη
Η Σάρτη είναι μεγάλος οικισμός στην άκρη της χερσονήσου της Σιθωνίας. Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι ο τουρισμός, όπως επίσης η γεωργία και η αλιεία. Η Σάρτη αποτελεί προσφυγικό χωριό. Πιθανότατα στη θέση της βρισκόταν η αρχαία ομώνυμη πόλη, μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας, την οποία αναφέρει ο Ηρόδοτος ως μέρος από όπου πέρασε ο Ξέρξης. Δεν είναι γνωστό πότε και γιατί καταστράφηκε. Το 14ο αιώνα αναφέρεται ως αρσενικό (ο Σάρτης) και ήταν κτήμα της Μονής Ξηροποτάμου, με το ναό να οικοδομείται το 1867. Κάτοικοι από το μικρό νησί Αφησιά στη Θάλασσα του Μαρμαρά, εγκαταστάθηκαν στο χωριό έπειτα από τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Η αρχική του ονομασία ήταν Νέα Αφησιά. Μερικά από τα σπιτάκια των προσφύγων, που έχτισαν όταν πρωτοήρθαν στο χωριό, σώζονται μέχρι σήμερα.
Ταξιάρχης
Ο Ταξιάρχης είναι μεγάλος οικισμός που είναι χτισμένος πάνω στο όρος Χολομώντας, σε δασώδη περιοχή. Το όνομα του χωριού οφείλεται στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, ο ναός του οποίου βρίσκεται σε αυτό. Κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία και η υλοτομία. Σημαντικό μέρος του εισοδήματος προέρχεται από την καλλιέργεια ελάτου, για χριστουγεννιάτικα δέντρα. Ονομαστοί είναι οι χτίστες του Ταξιάρχη, ενώ τα τελευταία χρόνια αυξάνονται οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον αγροτουρισμό. Ο Ιερός Ναός Αρχαγγέλου Μιχαήλ (ολοκληρώθηκε το 1977) είναι σταυροειδής με τρούλο και χτισμένος από πέτρα του Χολομώντα και κατά το μεγαλύτερο μέρος από εθελοντική εργασία των κατοίκων. Χτίστηκε στη θέση παλαιότερου ναού, βασιλικού ρυθμού, ο οποίος είχε καταστραφεί από τους Τούρκους το 1821 και έπειτα ανακαινίστηκε το 1914. Στον περίβολο του ναού υπάρχει παρεκκλήσι προς τιμήν του Αγίου Θεοδώρου. Στο ναό φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, η οποία πιθανότατα προέρχεται από τη Μονή Δοχειαρίου, μετόχι της οποίας ήταν η περιοχή που βρίσκεται σήμερα το χωριό. Στο φόρεμα του αγγέλου βλέπουμε επιγραφή με τη χρονολογία 1872. Κατά την Τουρκοκρατία, οι Τούρκοι ανακάλυψαν την ιερή εικόνα και προσπάθησαν να την πυρπολήσουν, με θαυματουργό όμως τρόπο δεν κατέστη αυτό δυνατό. Στο ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ λειτουργεί εκκλησιαστικό μουσείο και υπάρχουν μεταξύ άλλων ιερά κειμήλια και λείψανα αγίων. Σήμερα ο ναός πανηγυρίζει δύο φορές το χρόνο, στις 6 Σεπτεμβρίου και στις 8 Νοεμβρίου. Στον Ταξιάρχη επίσης γιορτάζουν ο Άγιος Χριστόφορος και ο Άγιος Νικόλαος το Μάιο, ο Προφήτης Ηλίας, η Αγία Παρασκευή και ο Άγιος Παντελεήμων τον Ιούλιο και τελούνται θρησκευτικές εκδηλώσεις, με την τήρηση παραδοσιακών εθίμων. Ο οικισμός παρουσιάζει ενδιαφέρον και προσελκύει πολλούς επισκέπτες όλες τις εποχές του χρόνου. Στον οικισμό μπορεί κανείς να δει πολλά διατηρητέα κτίρια, τα οποία αποτελούν δείγματα της τοπικής αρχιτεκτονικής. Ενδιαφέροντα είναι το Χάνι, η μεγάλη βρύση Σιποτούρα και το Κάτω Πηγάδι καθώς και η περιοχή Αρκουδόλακκας.
Φούρκα
Η Φούρκα ιδρύθηκε πιθανόν το 16ο αιώνα από τη συνένωση μικρότερων οικισμών. Σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας ήταν ένα από τα 12 χωριά της χερσονήσου και αποτελούσε βακούφι του Γκαζανφέρ Αγά. Η Φούρκα ως οικισμός διακρίνεται στο παραδοσιακό χωριό (Φούρκα) και στον παραθαλάσσιο οικισμό (Σκάλα Φούρκας). Οι δύο οικισμοί απέχουν μεταξύ τους τρία χιλιόμετρα. Ένα χωριό πνιγμένο στο πράσινο. Ένας επίγειος παράδεισος με πεύκα, ελιές και κάθε λογής δέντρα και λουλούδια. Η Φούρκα δε στερείται ιστορικού ενδιαφέροντος. Μια επιγραφή που υπάρχει στον κοιμητηριακό ναό του Αγίου Αθανασίου μας ανάγει στους Ρωμαϊκούς χρόνους. Τα Βυζαντινά ευρήματα που πρόσφατα ήρθαν στο φως στα ερείπια του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννη, όπως επίσης τα ξωκλήσια και τα διατηρητέα σπίτια -αξιόλογα για την αρχιτεκτονική δομή τους- είναι δείγματα της πορείας αυτού του τόπου μέσα στο χρόνο.