Χωριά στο Νομό Πιερίας

Πόλεις & Χωριά στο Νομό Πιερίας

Ο Άγιος Σπυρίδωνας είναι πεδινός, μεγάλος οικισμός, χτισμένος σε υψόμετρο 70 μ. με παλαιότερη ονομασία αυτή των Καλυβιών Κοντουργιωτίσσης και βρίσκεται 14 χιλιόμετρα από την πόλη της Κατερίνης. Έχει 1.558 κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία (παραγωγή καπνού) και την κτηνοτροφία. Ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα από Σαμαρινιώτες Βλάχους. Το 1955, έπειτα από την εγκατάσταση της πληθυσμιακής ομάδας των Σαρακατσαναίων, το χωριό αποσπάστηκε και δημιουργήθηκε νέα κοινότητα, που πήρε το όνομα της εκκλησίας του χωριού. Στο χωριό λειτουργεί πολιτιστικός σύλλογος, ο οποίος διοργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις την άνοιξη και το χειμώνα. Ειδικότερα, την τρίτη ημέρα του Πάσχα, έπειτα από τη Θεία Λειτουργία, γίνεται μεγάλος παραδοσιακός χορός στην πλατεία του χωριού. Παρόμοιες εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα και στις 12 Δεκεμβρίου, ημέρα εορτασμού του πολιούχου Αγίου Σπυρίδωνα. Από το 2007 ο πολιτιστικός σύλλογος ίδρυσε και λαογραφικό μουσείο. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Τα Αλώνια βρίσκονται βορειοανατολικά της Κατερίνης. Ο κεντρικός ναός του χωριού είναι ο Ναός του Αγίου Παντελεήμονα και πανηγυρίζει στις 27 Ιουλίου. Η γεωργία (καλλιέργεια καπνού) αποτελεί την κυριότερη ασχολία των κατοίκων. Η Τοπική Κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός. Το χωριό είναι αραιοκατοικημένο και αποτελείται από πρόσφυγες οι οποίοι ήρθαν εκεί μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922. Πριν την είσοδο στο χωριό υπάρχει ένα φράγμα το οποίο χρησιμοποιήθηκε για τις αρδεύσεις των χωραφιών. Έχουν βρεθεί επίσης αρτεσιανά φρέατα. Εκτός από τα καπνά, καλλιεργούνται στο χωριό και φουντουκιές. Στα Αλώνια μεταφέρθηκαν τα πρώτα φυτά φουντουκιάς στην Ελλάδα από τη Ρωσία. Η δημιουργία του οικισμού ανάγεται στην περίοδο μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης. Περίπου 25 οικογένειες από το Καρς, κοντά στην Τραπεζούντα ήλθαν στην περιοχή και εγκαταστάθηκαν γύρω από την πλατεία του χωριού, το 1923 με 1924. Αυτοί ακολουθήθηκαν από Τραπεζουνταίους άλλων περιοχών, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο Κάτω Χωριό και την ίδια εποχή (1925) μια άλλη ομάδα από την περιοχή Κιρίκιον εγκαταστάθηκε στο γειτονικό Κούκο και άλλη πήγε στο ψηλότερο σημείο των Αλωνίων, εκεί που είναι η έξοδος για την Παλαιόστανη. Επίσης την περίοδο αυτή πολλοί πρόσφυγες από την Φάτσα του Πόντου, ( Γιάϊλατσικ,Κιόλκιοϊ, Αλίκερις, Γάκιοϊ κλπ) ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στο κεντρικό τμήμα του χωριού. Στα Αλώνια εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από διάφορα μέρη του Πόντου (Τουρκία, Ρωσία), τις περιόδους 1919-20, 1924-27 και 1938-39. Το τελευταίο κύμα προσφύγων εγκαταστάθηκε αρχικά στα Καλύβια Βαρικού και έπειτα στα Πλατανάκια. Ως το 1926 το χωριό είχε την ονομασία Σαλώνια Κούκος. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Το χωριό αποτελείται από ένα μωσαϊκό ανθρώπων όπως Πόντιοι, Βλάχοι (από τον Κοκκινοπηλό, Άγιο Δημήτριο και το Λιβάδι Ελασσόνας), ντόπιοι και διάφορες ομάδες εργαζομένων όπως οικοδόμοι. Τα τελευταία χρόνια έχουν εγκατασταθεί στην περιοχή αρκετοί μετανάστες από νησιά όπως η Εύβοια και η Κρήτη. Κύρια ασχολία είναι η καλλιέργεια καπνού. Στην περιοχή της Ανδρομάχης γίνεται κάθε Σεπτέμβριο η εμποροπανήγυρη της Κατερίνης. Ο κεντρικός ναός είναι αυτός του Κοσμά του Αιτωλού. Υπάρχουν επίσης ξωκλήσια, όπως ο Άγιος Νικόλαος και ο Άγιος Γεώργιος. Η Ανδρομάχη ήταν τα χρόνια πριν από την απελευθέρωση τσιφλίκι και την είχε στην ιδιοκτησία του ο κτηματίας Τσιγκάρας. Ο τελευταίος αποφάσισε να πουλήσει το τσιφλίκι στις Εργατικές Κατοικίες. Η μητέρα του ονομαζόταν Ανδρομάχη και έτσι δόθηκε η ονομασία και στο χωριό. Οι Γερμανοί, στην περίοδο της Κατοχής, χρησιμοποίησαν την Ανδρομάχη για τόπο εκτελέσεων (υπήρξε έδρα τους). Σε δύο φάσεις, τον Αύγουστο του 1943 και το Νοέμβριο του ιδίου έτους, εκτελέστηκαν 42 άτομα. Το 1960 ολοκληρώθηκε η κατασκευή των Εργατικών Κατοικιών, οι οποίες περιήλθαν στο Δημόσιο. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Ο Άνω Άγιος Ιωάννης είναι πιο γνωστός ως Άνω Αγιάννης και απέχει μόλις 5 χιλιόμετρα από την πόλη της Κατερίνης. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο ενοριακός Ναός του Άνω Προφήτη Ηλία, ο Άγιος Παντελεήμων και το ξωκλήσι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Εκτός από τα καπνά, που αποτελούν το κυριότερο γεωργικό προϊόν, στο χωριό ασχολούνται και με τις ελιές. Το χωριό ήταν και είναι γνωστό με την ονομασία «Τούμπα Αγιάννη», επειδή είναι χτισμένο πάνω σε ύψωμα (τούμπα). Οι κάτοικοί του είναι τουρκόφωνοι και Πόντιοι. Ο Άνω Αγιάννης ιδρύθηκε από πρόσφυγες προερχόμενους από την Καισάρεια και το Άργος της Καισάρειας (το μόνο χωριό της περιοχής που δεν είχε εξισλαμιστεί), μετά το 1922. Μάλιστα, οι κάτοικοι του Άργους είχαν τουρκικά ονόματα και μόνο μετά την έλευση της δημοκρατίας στην Τουρκία απέκτησαν ονόματα ελληνικά, καθώς με τη δημοκρατία παραχωρήθηκαν ελευθερίες στα σχολεία. Ο πρώτος προορισμός των προσφύγων ήταν η Δράμα. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έντονο ήταν το φαινόμενο της μετανάστευσης των κατοίκων του χωριού. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Στην Άνω Μηλιά χωριό σώζονται ερείπια από τον περίφημο Πύργο των Λαζαίων, της γνωστής οικογένειας κλεφταρματολών του Ολύμπου. Στο χώρο αυτό ανεγέρθηκε μνημείο για την οικογένεια αυτήν, από το Δήμο Πέτρας. Σε ένα μικρό πεύκο κοντά σε μικρό ναό του χωριού (ανεγέρθηκε πρόσφατα στη μνήμη του Κοσμά του Αιτωλού) σώζεται ακόμα και σήμερα ο σιδερένιος σταυρός που χάραξε το 1763 ο ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός σε ανάμνηση της επίσκεψής του και της διδασκαλίας του στην Πιερία. Στις 26 Ιουλίου γίνονται εκδηλώσεις στη μνήμη της Αγίας Παρασκευής. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Άνω Σκοτίνα είναι χτισμένη σε υψόμετρο περίπου 600 μέτρων στις νοτιοανατολικές πλαγιές του Ολύμπου. Διαθέτει ξενώνες, ταβέρνες, εστιατόρια και προσφέρεται για κάθε μορφή εναλλακτικού τουρισμού όπως ορεινή ιππασία, ορειβασία, πεζοπορία κ.ά. Εντυπωσιακό είναι το μεγάλο πλατάνι της πλατείας του παλαιού χωριού της Άνω Σκοτίνας. Εκεί μπορεί κανείς να επισκεφθεί τους Ιερούς Ναούς της Κοιμήσεως Θεοτόκου και Αγίου Αθανασίου, να δει το παλαιό Δημοτικό Σχολείο και να περιδιαβεί στα στενά δρομάκια και τα σοκάκια. Πολιτιστικό δρώμενο του οικισμού, αποτελεί ο εορτασμός του Ιερού Ναού της Κοιμήσεως Θεοτόκου, στις 15 Αυγούστου. Η Άνω Σκοτίνα υπήρξε καταφύγιο του χριστιανικού πληθυσμού, ενώ ο κάμπος έδινε την εντύπωση της εγκατάλειψης. Αυτό το κεφαλοχώρι άρχισε να ευημερεί και απόρροια αυτής της ευημερίας είναι τα αξιόλογα μνημεία αυτής της εποχής, που διατηρούνται μέχρι και σήμερα, μετά τη συντήρηση που δέχτηκαν από τους αρχαιολόγους της Ζ΄ Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, όπως  ο Ναός του Σωτήρος στην τοποθεσία Κότρις, που στην επιγραφή πάνω αναγράφεται η χρονολογία ανέγερσης, το έτος 1618. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Η Αρχαία Πύδνα είναι χτισμένη στα δυτικά παράλια του Θερμαϊκού, ανάμεσα στον Μακρύγιαλο και το Κίτρος. Η πόλη αναδείχθηκε ως σημαντικό εμπορικό κέντρο. Είναι γνωστή από τη Μάχη της Πύδνας, η οποία σήμανε την οριστική υποταγή της Ελλάδας στους Ρωμαίους. Στη μάχη αυτή (168 π.Χ.) ο τελευταίος βασιλιάς της Μακεδονίας Περσέας ηττήθηκε από τον ύπατο Αιμίλιο Παύλο. Η πρώτη της ονομασία ήταν Κύδνα και δεν είναι γνωστό πότε ιδρύθηκε. Μετά τους Περσικούς Πολέμους αποτέλεσε τμήμα του κράτους της Μακεδονίας, επί βασιλέως Αλεξάνδρου Α’ μέχρι την αποστασία της, το 410 π.Χ. Στις παραμονές του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν βασιλιάς της Μακεδονίας ήταν ο Περδίκκας Β’, η πόλη πολιορκήθηκε από τους Αθηναίους του στρατηγού Καλλία . Ωστόσο, ο τελευταίος αναγκάστηκε να λύσει την πολιορκία έπειτα από την επέμβαση του στρατηγού των Λακεδαιμονίων Αριστέα, στην Ποτίδαια. Όταν η Πύδνα αποστάτησε από τη Μακεδονία, πολιορκήθηκε και κυριεύτηκε από το βασιλιά Αρχέλαο το 409 π.Χ. Οι κάτοικοι της πόλης εγκαταστάθηκαν στο εσωτερικό (μετοικεσία του 410- 409 π.Χ.) , για να επιστρέψουν στον αρχικό τους τόπο, έπειτα από το θάνατο του Αρχέλαου. Έτσι, η Πύδνα απαλλάχτηκε από το μακεδονικό έλεγχο και συμμάχησε με τους Αθηναίους. Παρά τη σθεναρή τους αντίσταση, οι Πυδναίοι υποτάχθηκαν ξανά στους Μακεδόνες, από το Φίλιππο Β’. Στην Πύδνα δολοφονήθηκε η Ολυμπιάδα, μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με εντολή του Κάσσανδρου. Η «τούμπα» στο Μακρύγιαλο πιθανολογείται ότι είναι ο τάφος της Ολυμπιάδας. Η πόλη παρήκμασε οριστικά μετά τη Μάχη της Πύδνας, η οποία σήμανε και την οριστική υποταγή της Ελλάδας στους Ρωμαίους. Η πόλη φαίνεται ότι ερημώθηκε στα τέλη του 14ου αιώνα, κατά τις συγκρούσεις ανάμεσα στους διεκδικητές του θρόνου της Κωνσταντινούπολης, Ιωάννη Καντακουζηνό και Ιωάννη Παλαιολόγο. Ο αντίπαλος του πρώτου, Απόκαυκος, κατέλαβε την Πύδνα και οι κάτοικοί της αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν στο σημερινό Κίτρος. Η παραλιακή πόλη μετακινήθηκε 5 χιλιόμετρα. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Ο Αρωνάς είναι πεδινός οικισμός και βρίσκεται στα δυτικά της Κατερίνης, σε υψόμετρο 90 μέτρων. Η κύρια ασχολία είναι η καλλιέργεια καπνού, σιτηρών και καλαμποκιού, ενώ λίγοι είναι αυτοί που ασχολούνται και με την κτηνοτροφία. Το Δεκέμβριο του 1997 στην περιοχή του χωριού Αρωνάς-Κάτω Μηλιά, βρέθηκαν τα συντρίμμια του ουκρανικού αεροσκάφους που είχε συντριβεί με 70 νεκρούς, από ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού. Ο κεντρικός ναός του χωριού είναι αυτός του Προφήτη Ηλία.Yπάρχουν επίσης η Παναγία, όπου και το Κοιμητήριο, καθώς επίσης και η Αγία Κυριακή, που γιορτάζει κάθε χρόνο στις 7 Ιουλίου. Κοντά στον ποταμό Πέλεκα βρίσκεται ένα πάρκο αναψυχής, με πλατάνια. Η ονομασία του χωριού μάς οδηγεί στην εποχή της Τουρκοκρατίας. Όταν ήταν εκεί οι Τούρκοι, υπήρχαν μελίσσια και έτσι το χωριό ονομάστηκε Αρωνάς. Γύρω στο 1950 κάποιοι θέλησαν να το αλλάξουν, τελικά όμως επικράτησε η άποψη όσων ήθελαν να παραμείνει ως είχε η ονομασία. Αρχικά όταν ήρθαν οι πρώτοι κάτοικοι από Τουρκία, Ρωσία και Πόντο, στα 1922, ο Αρωνάς ήταν δασώδης. Ιδιόκτητο χωριό, αγοράστηκε από κάποιον τσιφλικά ονόματι Μαλάχ. Από εκεί περνούσε στα μέσα του εικοστού αιώνα και το περίφημο τρενάκι ντεκοβίλ, το οποίο μετέφερε λιγνίτη από το Μοσχοπόταμο. Σήμερα τον πληθυσμό απαρτίζουν Πόντιοι, Βλάχοι από τον Κοκκινοπλό και κάτοικοι από το Μοσχοπόταμο. Την τελευταία δεκαετία ήρθαν στο χωριό και Πόντιοι από την πρώην ΕΣΣΔ. Στη διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής, το χωριό κάηκε από Γκεσταπίτες. Δύο άτομα από το χωριό σκοτώθηκαν κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Βροντού είναι ημιορεινή κωμόπολη του Δήμου Δίου – Ολύμπου, σε υψόμετρο 120 μέτρων και είναι ψτισμένη κοντά στο ρέμα της Αγίας Τριάδας. Σε μικρή απόσταση από το σύγχρονο χωριό και σε υψόμετρο 400μ. βρίσκεται η Παλιά Βροντού, από την οποία σώζεται σε καλή κατάσταση μόνο ο διατηρητέος ναός του Αγίου Νικολάου. Ο οικισμός έλαβε την ονομασία του, από τη δυνατή βοή του νερού, που έρεε ορμητικά από τον Όλυμπο. Η περιοχή έχει να αναδείξει πολλούς ναούς με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο να κυριαρχεί σε αυτούς. H Αγία Τριάδα βρίσκεται στο δρόμο προς την Αγία Κόρη, σε απόσταση περίπου 4 χλμ. από τη Βροντού και σε υψόμετρο 500μ. Η Μονή της Αγίας Τριάδας χτίστηκε το 14ο αιώνα πάνω σε βράχο, σε μια απότομη πλαγιά. Σήμερα είναι ένα ξωκλήσι, που συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών, οι οποίοι εντυπωσιάζονται από την θέα προς τις απότομες βουνοκορφές του Ολύμπου. Ο Άγιος Νικόλαος. είναι λιθόκτιστος ναός με ξυλόγλυπτο τέμπλο και καμπαναριό και βρίσκεται στον ερειπωμένο οικισμό της Παλιάς Βροντούς. Χτίστηκε γύρω στο 1700 και ανακαινίστηκε το 1879, ενώ σήμερα είναι κηρυγμένο διατηρητέο μνημείο. Η Αγία Κόρη είναι ένα προσκύνημα αφιερωμένο σε μια άγνωστη κόρη, η οποία κατέφυγε εκεί για να ξεφύγει από τους Τούρκους. Βρίσκεται σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από το χωριό. Ένα μονοπάτι με 170 σκαλιά κατηφορίζει σε μια από τις πιο εντυπωσιακές χαράδρες του Ολύμπου. Στο εκκλησάκι τελούνται συχνά θρησκευτικές τελετές, δίπλα στην πηγή με το, κατά την παράδοση, θαυματουργό αγίασμα. Την Τρίτη μέρα του Πάσχα στην Παλιά Βροντού, αναβιώνει το «τραπέζι της Αγάπης». Προσφέρεται στους επισκέπτες γίδα βραστή, φασολάδα και κρασί. Η εκδήλωση συνοδεύεται από πλούσιες μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Η Γανόχωρα είναι πεδινό χωριό του νομού Πιερίας, σε υψόμετρο 75 μέτρων. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια καπνού και, επίσης, με τα ακτινίδια και τα αμπέλια. Το χωριό κατοικήθηκε μετά το 1922 από πρόσφυγες προερχόμενους από τη Γανόχωρα της Ανατολικής Θράκης, στα νοτιοδυτικά παράλια της Προποντίδας. Το όνομα Γανόχωρα προήλθε από την ένωση δύο χωριών, του Γάνου και της Χώρας. Αρχικά το χωριό ήταν ένα δάσος. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Τουργία ή Τουργιά. Η ονομασία είναι τούρκικη (durya) και σημαίνει «αλτ» και ήταν προσταγή των Τούρκων σε όσους έβρισκαν, για να καθίσουν εκεί. Ένα άτομο από το χωριό εκτελέστηκε στη Ρητίνη, στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Το 1930 κατασκευάστηκε νέο διδακτήριο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η γιορτή του Αγίου Γεωργίου αλλά και του Αγίου Ιωάννη του Ριγανά τον Ιούνιο, οπότε ανάβουν φωτιές. Η Τουργιά ονομάστηκε Γανόχωρα το 1926. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Στον οικισμό του Δίου (Μαλαθριάς), ακολουθώντας τα χνάρια του Μεγαλέξανδρου, η αρχαιολογική σκαπάνη, υπό την επίβλεψη των αρχαιολόγων καθηγητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γεωργίου Σωτηριάδου, Γεωργίου Μπακαλάκη, Δημητρίου Παντερμαλή και των συνεργατών του τελευταίου πανεπιστημιακών του Α.Π.Θ, έφερε στο φως τη μακεδονική πολιτεία του Δίου, ιδρυθείσα τον 5ο π.Χ. αιώνα. Υπήρξε πολιτιστικός φάρος της Μακεδονίας στα χρόνια του Βασιλιά της Μακεδονίας Αρχελάου, προς τα τέλη του ιδίου αιώνα. Ο Αρχαιολογικός Χώρος είναι επισκέψιμος με σημαντικά ευρήματα: η έπαυλη του Διόνυσου με τα ψηφιδωτά, το Ιερό της Δήμητρας, το Ιερό της Ίσιδος με τα αγάλματα της Ίσιδος και της Υπολυμπιδίας Αφροδίτης, οι Μεγάλες Θέρμες, και το ελληνιστικό θέατρο στο οποίο, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Ολύμπου, αναβιώνει η αρχαία τραγωδία στο φυσικό της χώρο, ενώ διεξάγονται και άλλες παραστάσεις. Επίσης, έχουν καθιερωθεί κάθε Σεπτέμβριο τα «Ολύμπια εν Δίω», με παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας και αθλητικούς αγώνες, με τη συμμετοχή μαθητών απ’ όλο τον κόσμο. Μέσα στον οικισμό του Δίου βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου εκτίθενται ευρήματα τόσο της ανασκαφής του Δίου, όσο και της ευρύτερης περιοχής της Πιερίας – Ολύμπου, ενώ στον εκθεσιακό χώρο λειτουργεί και Σχολή Ψηφιδωτών. Τους απανταχού Μαλαθριώτες φιλοξενεί ο Εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής στο προαύλιο της εκκλησίας, με το αντάμωμα που διοργανώνει μια Κυριακή, πριν την Κυριακή της Απόκρεω. Υπάρχει ένα αγροτουριστικό κατάλυμα, με τοπικά προϊόντα, όπως τοπικά αφεψήματα, λικέρ και γλυκά του κουταλιού και πολλές ταβέρνες με τοπικά εδέσματα. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Άλλοι προορισμοί στο Δίον είναι το καταφύγιο «Κορομηλιά» στον Όλυμπο και στην ίδια διαδρομή, οι καταρράκτες του ρέματος Ουρλιά, ενώ στον ίδιο οικισμό βρίσκεται και ο συνοικισμός Πλατανάκια. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Η Έλαφος είναι ημιορεινός οικισμός σε υψόμετρο 345 μ., κοντά στα Πιέρια Όρη. Η θέση της είναι στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού Πιερίας, στα σύνορα με το Νομό Ημαθίας, στον οποίο και ανήκε μέχρι το 1974. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την καλλιέργεια καπνού και σιταριού. Η ονομασία του αρχικού χωριού όπου ζούσαν ως το 1940 οι κάτοικοι ήταν Ελαφίνα και οφείλεται στα πολλά ελάφια, που ζούσαν στα δάση του χωριού τα παλιά χρόνια. Το χωριό αυτό βρίσκεται στο σημερινό νομό Ημαθίας. Το 1940 η Ελαφίνα πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς και καταστράφηκε. Οι κάτοικοι έχτισαν τα νέα τους σπίτια στην περιοχή που ονομαζόταν Καλύβια, όπου είναι και η θέση του σημερινού χωριού. Η καταγωγή των κατοίκων είναι από την Ημαθία. Στις αρχές του 20ου αι., στην περίοδο μετά την απελευθέρωση και στα χρόνια του μεσοπολέμου, μικρά και μεγάλα χειμαδιά Αρβανιτόβλαχων και Βεργιάνων Βλάχων εντοπίστηκαν στο χωριό. Το χωριό έχει έναν κεντρικό ναό, αυτόν της Κοίμησης της Θεοτόκου. Επίσης, ενδιαφέρον είναι το ξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας και του Αγίου Γεωργίου. Μέχρι πρόσφατα, στο χωριό γινόταν η αναπαράσταση του παλαιού γάμου, με σατιρικά στοιχεία. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαδρομή από το χωριό Έλαφος προς το παλιό χωριό, την Ελαφίνα, η οποία απέχει 15 χλμ. περίπου. Ο δρόμος είναι ορεινός σε υψόμετρο από 500-800 μ. και εμφανίζει εξαιρετικά πλούσια βλάστηση από φυσικά δέντρα (δρύινα, οξιές, άγριες καστανιές κλπ), χλωρίδα από σπάνια άγρια λουλούδια και χόρτα μεταξύ των οποίων μπορεί κανείς να βρει ρίγανη, φλαμούρι, διάφορα βότανα, άγρια αμπέλια, θεραπευτικούς βολβούς κλπ. Τα ζώα που ζούνε στα ορεινά αποτελούνται από ελάφια, λαγούς, λύκους, αλεπούδες, διάφορα αποδημητικά πουλιά. Πολλά ελεύθερα ρυάκια σχηματίζονται από τον μεγάλο όγκο βροχών, που καταλήγουν σε μικρά και μεγάλα ποτάμια τα οποία χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες των καλλιεργητών που ασχολούνται εκτός από τον καπνό και το σιτάρι, με καινούριους ελαιώνες και μικρή καλλιέργεια αμπελιού. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Εξοχή είναι ημιορεινός οικισμός και βρίσκεται 13 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Κατερίνης, σε υψόμετρο 280 μέτρων. Η κύρια ασχολία είναι η καλλιέργεια καπνού, σιτηρών και καλαμποκιού. Οι κάτοικοι είναι κατά το ήμισυ ντόπιοι και κατά το ήμισυ Πόντιοι, οι οποίοι ήρθαν μετά το 1922. Κεντρικοί ναοί είναι οι Άγιοι Πάντες και ο Άγιος Γεώργιος, όπου βρίσκεται και το Κοιμητήριο. Υπάρχει επίσης ένα ξωκλήσι (Άγιος Κωνσταντίνος και Ελένη) καθώς επίσης ο Άγιος Νικόλαος και οι Άγιοι Απόστολοι. Στο χωριό υπήρχε τσιφλίκι. Η παλαιότερη ονομασία του ήταν Καλύβια Χαράδρας. Η Εξοχή έλαβε τελικά τη σημερινή της ονομασία, καθώς ήταν αυτή η γνώμη του γεροντότερου, ο οποίος την πρότεινε μέσα στην εκκλησία. Τα Καλύβια Χαράδρας ονομάζονταν Καλύβια Μπρατινίστης, ως το 1928. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Καρίτσα είναι αγροτικός οικισμός με έντονη κίνηση από τις γύρω περιοχές, αλλά και ημερήσιους επισκέπτες, οι οποίοι απολαμβάνουν τα τοπικά εδέσματα στις γραφικές ταβέρνες και τα είδη ζαχαροπλαστικής. Οι αγρότες κυρίως ασχολούνται με την παραγωγή καπνού και ακτινιδίων. Σημαντική διοργάνωση εδώ είναι η «Γιορτή του Αγρότη» , η οποία διεξάγεται στο Δημοτικό Γήπεδο, στα τέλη του Σεπτεμβρίου, με τη λήξη της καλλιεργητικής περιόδου (Κριτσμάς). Πρόκειται για Αγροτική Έκθεση, που περιλαμβάνει εκθέματα αγροτικών προϊόντων, εργαλείων και μηχανημάτων, εμπλουτισμένη με εκδηλώσεις πολιτιστικών Συλλόγων. Έχει εξελιχθεί σε σημαντικό θεσμό, ο οποίος συμβάλει στην προβολή και δυναμική προώθηση των αγροτικών προϊόντων της Πιερίας. Ταυτόχρονα, αποτελεί τόπο συνάντησης των επαγγελματιών της αγροτικής οικονομίας, με τους εμπόρους και τους καταναλωτές, με στόχο την προαγωγή των εμπορικών σχέσεων μεταξύ τους.  Οι απανταχού Καρτσιώτες καταφτάνουν στο χωριό για το διήμερο πανηγύρι της Αγίας Κυριακής στις 7 Ιουλίου και το Δεκαπενταύγουστο εκδράμουν για τη γενέτειρά τους, την ορεινή Φτέρη που γιορτάζει. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Ο Κάτω Άγιος Ιωάννης είναι γνωστότερος στην περιοχή ως Κάτω Αγιάννης. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και καλλιεργούν βερίκοκα, καπνά και ροδάκινα. Ο κεντρικός ναός του οικισμού είναι αφιερωμένος στον Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του 1990 (1990 ή 1991) κάηκε και από την παλιά εκκλησία έμεινε το καμπαναριό. Με τη βοήθεια των χωριανών και πολλών παραγόντων η εκκλησία ξαναχτίστηκε με τη σημερινή της μορφή. Από πολιτιστική άποψη σημαντικό είναι το θέατρο που έχει, όπου γίνονται εκδηλώσεις. Το χωριό αναφέρεται σε κείμενα του 19ου και 20ου αιώνα απλώς με την ονομασία Αγιάννης. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν τσιφλίκι και ανήκε στην οικογένεια Μπίτσιου, όπως και το Κίτρος. Έτσι, με το όνομα «Αγιάννης Παλαιός Συνοικισμός» αναφέρεται σε πίνακα το 1934. Το 1913 ο Αγιάννης είχε 45 οικίες και 267 Ορθοδόξους κατοίκους. Ταυτόχρονα, αναφέρονται και «παραχειμάζουσι βλαχοποιμένες». (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Τα Καλύβια Βαρικού είναι παραλιακός οικισμός γνωστός ως Βαρικό και σήμερα οι περισσότεροι τα γνωρίζουν από την παραλία τους, που προσελκύει λουόμενους από την υπόλοιπη Πιερία. Το 2007 δημιουργήθηκε στο Βαρικό το λεγόμενο «Χωριό των Ψαράδων». Πρόκειται για 40 περίπου μικρές κατοικίες, οι οποίες ξεκίνησαν να χτίζονται στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και ολοκληρώθηκαν το 2002 και στο οποίο θα εγκατασταθούν οι ψαράδες κατ’ επάγγελμα και τα μέλη του αλιευτικού σωματείου Λιτοχώρου. Στα χρόνια μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’50, το Βαρικό ήταν έλος και το 1951 αποξηράνθηκε. Η αποξήρανση έγινε για να αποκατασταθούν ακτήμονες αγρότες. Ως το 1953 η περιοχή διανεμήθηκε στα ενδιαφερόμενα χωριά (Λιτόχωρο, Καρίτσα και Μαλαθριά). Η ελώδης αυτή έκταση ήταν μια λιμνοθάλασσα, βιότοπος για άγρια ζώα. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Κατερίνη είναι πρωτεύουσα του νομού Πιερίας και βρίσκεται στο ύψωμα, ανάμεσα στα Πιέρια Όρη και στο Θερμαϊκό κόλπο, σε υψόμετρο 14 μ. – 45 μ. Οι κάτοικοι συμμετείχαν σε όλους τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες των Ελλήνων, από την Επανάσταση του 1821, το κίνημα του 1854, τη Μακεδονική Επανάσταση του 1878 και το Μακεδονικό Αγώνα. Η απελευθέρωση της πόλης τελικά από την Οθωμανική Αυτοκρατορία έγινε στις 16 Οκτωβρίου του 1912. Κατά τα έτη 1913-1914 εγκαταστάθηκαν στην περιοχή οικογένειες Θρακών προσφύγων από την Ανατολική Θράκη και την Ανατολική Ρωμυλία που ανέρχονταν σε 5.000 άτομα. Πολλοί κατάγονταν από τον Αρτεσκό της Ανατολικής Θράκης. Ακολούθησε η Μικρασιατική Καταστροφή και η εγκατάσταση των Μικρασιατών στην περιοχή. Έτσι, με την έλευση των προσφύγων, υπερδιπλασιάστηκε ο πληθυσμός της πόλης. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατελήφθη από το γερμανικό στρατό στις 14 Απριλίου 1941 και απελευθερώθηκε τρία χρόνια αργότερα. Οι κάτοικοι της Κατερίνης ασχολήθηκαν με τις τουριστικές επιχειρήσεις, τις οδικές μεταφορές, κτηνοτροφία, τη γεωργία όπως η καλλιέργεια καπνού και το ακτινίδιο που γνώρισε μεγάλη άνθηση στην Κατερίνη και Πιερία. Σήμερα η Κατερίνη αποτελεί τουριστικό προορισμό με την ανάπτυξη οργανωμένων παραθεριστικών κέντρων στις ακτές της Καλλιθέα, Κορινός, Ολυμπιακή Ακτή, Παραλία, Περίσταση. Επίσης η πόλη διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αστικά πάρκα της Ελλάδας, με τεχνικές λίμνες, σιντριβάνια και γλυπτά. Το 2008 ανακατασκευάστηκε ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης, στην ομώνυμη συνοικία, ενώ από το 2007 συνδέεται με προαστιακό σιδηρόδρομο με την πόλη της Θεσσαλονίκης, Προαστιακός Σιδηρόδρομος Θεσσαλονίκης. Κάθε Σεπτέμβριο διοργανώνεται στο οικισμό Ανδρομάχης η Εμποροπανήγυρη. Είναι άγνωστο από πότε υπήρχε ως κωμόπολη. Το όνομα της πόλης φαίνεται να έχει τις ρίζες του στην Αικατερίνη της Αλεξανδρείας, μια χριστιανή μάρτυρα, που έζησε τον 4ο αιώνα. Σύμφωνα με μια άλλη άποψη η ονομασία της προέρχεται από την παλιά Μακεδονική πόλη Άτηρα. Άλλη υπόθεση κάνει λόγο για το εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης, το οποίο βρίσκεται ανατολικά της πόλης και όπου βρίσκεται σήμερα το παλαιό νεκροταφείο. Οι εικόνες στο ναό χρονολογούνται από το 1831 και δεν αποκλείεται να υπήρχε από πριν στην ίδια θέση κάποιος άλλος ναός. Η πόλη εμφανίζεται με τη λόγια ονομασία Αικατερίνη ή Αγία Αικατερίνη στη γλώσσα της γραφειοκρατίας και μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Τελικά επικράτησε η ονομασία Κατερίνη και η 25η Νοέμβρη θεωρείται τοπική αργία λόγω της πολιούχου Αγίας Αικατερίνης. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Καστανέα βρίσκεται σε υψόμετρο 400 μέτρων. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η καλλιέργεια καπνού και η κτηνοτροφία. Η Καστανιά ιδρύθηκε πολύ παλιά, χωρίς να είναι γνωστό ακριβώς πότε. Η παλιά της ονομασία ήταν Καστανούπολη και φαίνεται ότι οφειλόταν στις πολλές καστανιές που ευδοκιμούσαν τότε στο χωριό. Αργότερα έλαβε το όνομα Καστανιά. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν τσιφλίκι της οικογένειας Οικονόμου. Είχε 130 Χριστιανούς Ορθοδόξους. Έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1821 και πλήρωσε την οργή των Ναζί κατά την περίοδο της Κατοχής. Ειδικότερα, το 1822 έπειτα από τη μάχη Τούρκων και Ελλήνων), οι Οθωμανοί κατέστρεψαν το χωριό. Το 1942 το χωριό καταστράφηκε ξανά, αυτή τη φορά από τους Γερμανούς, σε αντίποινα για την ενίσχυση του αντιστασιακού αγώνα. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, το χωριό εκκενώθηκε με διαταγή της κυβέρνησης και οι κάτοικοί της εγκαταστάθηκαν στον Κολινδρό και στο Αιγίνιο. Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, συντελέστηκε η επιστροφή των Καστανιωτών στις εστίες τους και η επανοικοδόμηση των σπιτιών τους. Στη δεκαετία του ’50 εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από το Πολύφυτο Κοζάνης και σε αυτούς παραχωρήθηκαν οικόπεδα. Το δάσος που ανήκε σε κάποιον τσιφλικά ονόματι Οικονόμου αγοράστηκε από ανθρώπους με προέλευση από το Καταφύγιο Κοζάνης. Το χωριό είναι όλο πράσινο και ξεχωρίζει για τα περιποιημένα σπίτια και τις αυλές του. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το άλσος του Αγίου Νικολάου (όπου και το Κοιμητήριο) με τις βελανιδιές του, που αποτελεί τόπο συναντήσεως των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής κάθε Πρωτομαγιά. Προστάτης του χωριού είναι ο Άγιος Αθανάσιος, η εορτή του οποίου είναι λαμπρή στην Καστανιά και είναι αφιερωμένος και ο κύριος ναός του χωριού. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Ο Κολινδρός  βρίσκεται στη βόρεια Πιερία, είναι παραδοσιακός οικισμός και φημίζεται για τα κεράσια του. Πιθανότατα χτίστηκε πριν από το 14ο αιώνα στη θέση αρχαίου πολίσματος των Αλεξανδρινών χρόνων. Στον Κολινδρό υπάρχουν τέσσερις μεγάλες εκκλησίες, ο Άγιος Δημήτριος, ο Άγιος Γεώργιος, η Αγία Παρασκευή και η Αγία Θεοδώρα. Στην είσοδο του Κολινδρού είναι τα Πλωρία (Πελώρια), λόφος που έκρυβε το χωριό από το δημόσιο δρόμο (τη σημερινή παλιά εθνική οδό). Όλοι σχεδόν οι κάτοικοί του είναι ντόπιοι και καλλιεργούν καπνά. Στον Κολινδρό βρίσκεται και το μεγαλύτερο πλατάνι της Ελλάδας. Το 1992 ιδρύθηκε Μακεδονικό Μουσείο. Τα εγκαίνια του Λαογραφικού Μουσείου έγιναν τον Ιούλιο του 2007. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές εκδοχές σχετικά με την προέλευση του ονόματος Κολινδρός (ή Κουλιντρό κατά την τοπική διάλεκτο). Σύμφωνα με την πρώτη, η οποία επαληθεύεται τόσο ιστορικά όσο και γλωσσολογικά, προήλθε από την τούρκικη λέξη κουλέ, η οποία στις σλάβικες γλώσσες μετατρέπεται σε «κόλια» ή «κούλια» (και σημαίνει «πύργος» ή και φυλακή+άντρο=κρησφύγετο). Όντως, η ύπαρξη θεμελίων Βυζαντινού πύργου σε τοποθεσία ( η οποία φέρει και το όνομα «πύργος») κοντά στην εκκλησία της Αγίας Θεοδώρας επαληθεύει την εκδοχή. Ο συγκεκριμένος πύργος «αποδομήθηκε» επί Τουρκοκρατίας προκειμένου να φτιαχτεί η περίφραξη του κοιμητηρίου του χωριού, του Αγίου Δημητρίου. Μάλιστα, εκείνη την εποχή η Επισκοπή έδρευε στο χωριό και πρώτος ο Δεσπότης έριξε την πρώτη πέτρα του πύργου στο έδαφος, «αναλαμβάνοντας», με αυτόν τον τρόπο, την ευθύνη προς τις Τουρκικές αρχές για την καταστροφή περιουσίας του Οθωμανικού κράτους. Στη συνέχεια όλοι οι άντρες του χωριού στήθηκαν σε μία γραμμή, που ξεκινούσε από την τοποθεσία του πύργου και κατέληγε στην τοποθεσία του νεκροταφείου, και πέρασαν από χέρι σε χέρι τις πέτρες για να τις μεταφέρουν, έτσι, στην άλλη άκρη του χωριού. Η ημέρα εκείνη έχει μείνει ζωντανή στην τοπική ιστορική μνήμη και στην τοπική προφορική ιστορία. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα ούτε ένας άλλος οικισμός με το ίδιο όνομα στηρίζει αυτή την εκδοχή. Η δεύτερη (από μερικούς κατοίκους) υποστηρίζει ότι προήλθε από το κόρη, δηλ. την ύπαρξη των πολλών κορασιών, και την λέξη άντρο = Παρθενώνας. Η τρίτη και η πιο πιθανή εκδοχή, έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Ήρθε στο φως περί το 1960, όταν στην περιοχή του Λιβαδίου Πιερίας αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια εκσκαφής για ανέγερση οικίας, σε βάθος 1,00 μ. μαρμάρινος τάφος κούρου με αγγεία και κτερίσματα, στην πλάκα του οποίου υπήρχε χαραγμένη η επιγραφή κούρος. Στην ανάλυση του αρχαίου αυτού ελληνικού ονόματος, δηλαδή κούρος + δέντρο = ξυλοκόπος. Στον Κολινδρό και στη συνοικία Παλιάμπελα η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως νεολιθικό οικισμό. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Τα Καταλώνια είναι ημιορεινός οικισμός σε υψόμετρο 390 μέτρων. Η κύρια ασχολία των φιλόξενων Καταλωνιτών είναι η καλλιέργεια καπνού, ελιών και σιτηρών, καθώς επίσης και η κτηνοτροφία. Επιπλέον, υπάρχει και δασικός συνεταιρισμός.  Ο Ναός του Προφήτη Ηλία είναι ο κύριος στο χωριό και περιστοιχίζεται από αιωνόβια δέντρα. Επίσης, υπάρχουν και  το ξωκλήσι του Αγόυ Γεωργίου στη θέση Αγιονέρι. Αρχαιολογικές ανασκαφές έδειξαν ότι η τοποθεσία όπου βρίσκεται το σημερινό χωριό κατοικήθηκε από πολύ παλιά. Φαίνεται ότι υπήρχε κάποιο μοναστήρι στην περιοχή. Στη θέση Παλαιόκαστρο έχει ανακαλυφθεί ψηφιδωτό, που ανάγεται στην εποχή του Ιουστινιανού. Η ονομασία του χωριού δεν είναι εξακριβωμένο από πού προέρχεται. Μία εκδοχή για την προέλευση του ονόματος είναι από κάποιον αρχηγό των Καταλανών ο οποίος ήταν Σταυροφόρος και πέρασε από το χωριό της Πιερίας, στην πορεία του για την απώθηση των Αράβων. Αυτό πρέπει να έγινε γύρω στα 1309. Ο αρχηγός των Καταλανών φέρεται κάποια στιγμή να θυμήθηκε την πατρίδα του και να αναφώνησε «Καταλώνια», δηλαδή Καταλωνία. Μια δεύτερη πιθανή εκδοχή είναι το γεγονός ότι η περιοχή όπου βρίσκεται το χωριό είναι γόνιμος τόπος. Έτσι, έλεγαν θα πάμε στα «Κάτω Αλώνια» για τις γεωργικές εργασίες. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘ 30 εγκαταστάθηκαν στα Καταλώνια (στη θέση Μεργιάνα) κάτοικοι προερχόμενοι από το Πολυδένδρι της Ημαθίας. Αυτοί ήταν γεωργοί και κτηνοτρόφοι, επαγγέλματα που είναι κυρίαρχα και σήμερα στα Καταλώνια. Επίσης, άλλοι εγκαταστάθηκαν στη θέση Μεσοβούνι και οι Βλάχοι εγκαταστάθηκαν στη θέση Ίσβορος. Δημιουργήθηκαν με τον τρόπο αυτό τρεις συνοικισμοί. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Ο Καταχάς απέχει 30 χιλιόμετρα από την πόλη της Κατερίνης. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους του χωριού είναι απόγονοι προσφύγων από τον Πόντο ενώ υπάρχουν και Βλάχοι. Από το χωριό ξεκίνησε η καλλιέργεια ακτινιδίων στην Πιερία. Εκτός από τα ακτινίδια, πολύ σημαντική γεωργική καλλιέργεια είναι και τα ροδάκινα. Ο κεντρικός ενοριακός ναός είναι αφιερωμένος στον Άγιο Μηνά. Ο Καταχάς, όπως και η υπόλοιπη Πιερία απελευθερώθηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου. Το 1921 εγκαταστάθηκαν στον Καταχά 88 οικογένειες Πόντιων προσφύγων. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Κάτω Μηλιά βρίσκεται χτισμένη σε υψόμετρο 190 μέτρων, στους πρόποδες των Πιερίων. Οι κάτοικοι της Κάτω Μηλιάς ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και ειδικότερα με την καλλιέργεια καπνού. Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ποτάμια, το Μαυρονέρι και τον Γκορτσόλακα. Στην περιοχή βορειοανατολικά της Κάτω Μηλιάς, έχουν βρεθεί σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα (θέση Βροντισμένη), ανάμεσα στα οποία και μιας αρχαιότατης ρωμαϊκής πόλης (πιθανόν της Πουδαίας, σύμφωνα με το Χάμοντ). Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η τρίκλιτη βασιλική του 5ου αιώνα. Έπειτα από την κατάκτηση των Τούρκων, οι κάτοικοι της περιοχής εγκατέλειψαν τις πεδινές τοποθεσίες και εγκαταστάθηκαν στα βουνά. Στα μέσα του 16ου αιώνα, οι κάτοικοι της Βροντισμένης μαζί με ξυλοκόπους από την Ήπειρο και τη Θεσσαλία μετακινήθηκαν στα ορεινά και ίδρυσαν τη Μηλιά, στη θέση της σημερινής Άνω Μηλιάς, όπου χτίστηκε και ο πρώτος ναός της Αγίας Παρασκευής. Το όνομα του χωριού (Μηλιά) οφείλεται στην ευδοκίμηση της αγριομηλιάς στην απάνεμη πλαγιά των Πιερίων. Ο ναός της Αγίας Παρασκευής ρυθμού βασιλικής, τρίκλιτος συνδέθηκε με το χωριό Άνω Μηλιά. Εκεί στην αυλή της εκκλησίας αυτής, έκανε κήρυγμα ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Οι τρομοκρατημένοι από μια επιδημία που είχε ενσκήψει τον ίδιο καιρό κάτοικοι ζητούσαν τη βοήθεια του Αγίου για να την αποφύγουν. Σύμφωνα με την παράδοση ο Κοσμάς ο Αιτωλός τέλεσε παράκληση και γύρισε το χωριό τρεις φορές. Την τρίτη φορά ο Άγιος Κοσμάς στερέωσε στη διχάλα ενός πεύκου ένα σιδερένιο σταυρό, στο ανατολικό μέρος του χωριού. Ο Σταυρός αυτός σώζεται μέχρι σήμερα και διέφυγε ακόμα και της πυρπόλησης των Ναζί την περίοδο της Κατοχής. Η Αγία Παρασκευή πυρπολήθηκε από τους Ναζί, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1943. Η παράδοση διασώζει ότι μόνο όταν οι κάτοικοι έβγαλαν έξω από το ναό τις εικόνες και ιδιαίτερα την εικόνα της Αγίας Παρασκευής, πήρε φωτιά ο ναός, ενώ ανατινάχθηκε και ο ναός του Αγίου Αθανασίου.  Το 1966 άρχισε η επισκευή του ναού της Αγίας Παρασκευής και το 1969 τελέστηκε η πρώτη πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Ο Άγιος Γεώργιος χτίστηκε το 1898 και είναι τρίκλιτος, ρυθμού βασιλικής και με ξυλόγλυπτο τέμπλο. Σήμερα παραμένει προσκυνηματικός ναός και τις ενοριακές ανάγκες του νέου χωριού (στη Μεσαία Μηλιά) καλύπτει ο ναός του Αγίου Ευσταθίου, ο οποίος θεμελιώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και εγκαινιάστηκε το 1984. Στην Κάτω Μηλιά βρίσκεται ο νεότερος ναός του Αγίου Δημητρίου. Ο ναός αυτός εγκαινιάστηκε το 1990 και θεμελιώθηκε το 1981 στη θέση του παλαιότερου ναού, ο οποίος κατεδαφίστηκε, επειδή το χωριό μεγάλωσε. Στην τοποθεσία «Παλιούρι» βρίσκεται επίσης ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής. Από τα σημαντικότερα έθιμα είναι οι αυγομαχίες, που γίνονται την τρίτη ημέρα του Πάσχα, στη θέση Μπάρα. Επίσης, την ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής στο ομώνυμο ξωκλήσι και το απόγευμα στον αύλειο χώρο του σχολείου τελούνται μουσικές εκδηλώσεις. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα από ιστορικής σημασίας, αφού εκεί, και στην περιοχή του Ανδριανού, χωροθετείται η αρχαία Πιερίδα, απ’ όπου και πήρε το όνομά της ο Νομός Πιερίας. Στο λόφο του οικισμού βρίσκεται ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγία η Κουντουριώτισσα), σημαντικό βυζαντινό μνημείο ανεγερθέν κατά τα μέσα του 8ου μ.Χ. αιώνα. Στην ίδια περιοχή βρίσκεται η νεώτερη γυναικεία Ιερά Μονή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, η μοναδική σε όλον τον κόσμο, η οποία είναι αφιερωμένη στον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο. Ο οικισμός γιορτάζει, με τη πανήγυρη της Παναγίας, το διήμερο του Δεκαπενταύγουστου, με πλούσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Ο Κούκος (παλαιότερη γραφή: Κούκκος) βρίσκεται βόρεια της Κατερίνης. Ο κεντρικός ναός του χωριού είναι ο Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου. Χτίστηκε την περίοδο 1950-1953 από Κουκιώτες υπό την επίβλεψη του αρχιμάστορα Χατζημιχαηλίδη Παύλου, ενώ 3 χιλιόμετρα έξω από το χωριό υπάρχει το παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου Το ξωκλήσι ανακαινίσθηκε με δωρεές των ενοριτών του Κούκου. Το 1952 χτίστηκε ο ναός του Αγίου Αθανασίου. Εορταστικές εκδηλώσεις στο χωριό γίνονται την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου στην κεντρική πλατεία. Στις 27-28 και 29 Αυγούστου, ημέρα εορτασμού του Αποκεφαλισμού του Ιωάννη του Βαπτιστή, διοργανώνεται επίσης πανηγύρι στο ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Οι κάτοικοι του Κούκου εγκαταστάθηκαν στο χωριό ως πρόσφυγες, από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία. Τηρούν όλες τις ποντιακές παραδόσεις και δραστηριοποιούνται με εκδηλώσεις πλούσιες σε ποντιακούς χορούς και τραγούδια. Η ονομασία του χωριού σύμφωνα με θεωρίες πάντα, οφείλεται ανάμεσα σε δύο εκδοχές. Είτε επειδή παλαιότερα στο ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου υπήρχε το γνωστό ρολόι «Κούκος», είτε επειδή στην περιοχή υπήρχαν πολλά πουλιά αυτού του είδους. Έτσι μέσα από αυτές τις δύο εκδοχές οι πρώτοι κάτοικοι ονόμασαν το χωριό Κούκος. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Λεπτοκαρυά είναι ο δεύτερος σε πληθυσμό οικισμός του Δήμου Δίου – Ολύμπου. Αποτελεί υπέροχο τουριστικό, παραθαλάσσιο προορισμό με ξενοδοχειακές μονάδες, ενοικιαζόμενα δωμάτια, αγορά, χώρους εστίασης, ψυχαγωγίας και οργανωμένες παραλίες. Η αμμουδιά της ξεπερνά σε μήκος τα 5 χλμ, ενώ η απόσταση που χρειάζεται να διανύσει κανείς από τα καταλύματα έως την θάλασσα, περιορίζεται σε λίγα μόλις μέτρα, καθιστώντας τη Λεπτοκαρυά ιδανικό προορισμό για χιλιάδες επισκέπτες, κατά τους θερινούς μήνες. Λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Εθνικής οδού, βρίσκεται η Παλαιά Λεπτοκαρυά με τον πυρπολημένο (σε κάποια επανάσταση του Ολύμπου) κοιμητηριακό ναό της Αγίας Τριάδας και τον ερειπωμένο ναό του Αγίου Νικολάου στο κέντρο της. Αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, είναι η Ακρόπολη των Λειβήθρων, μόλις 5 χλμ., από τον οικισμό και παράπλευρα από τον ποταμό Ζηλνιά. Τα Λείβηθρα είναι η Πόλη όπου ετάφη ο Ορφέας, ο πιο διάσημος και προικισμένος μύστης, μουσικός και τραγουδιστής  της αρχαιότητας. Στα ορεινά βρίσκεται η Μονή των Κανάλων και το καταφύγιο «Κορομηλιά». Πόλος έλξης για πολλούς επισκέπτες, αποτελούν οι καρναβαλικές εκδηλώσεις, κατά το Τριώδιο, οι οποίες  κορυφώνονται την Κυριακή της Απόκρεω με το κάψιμο των κέδρων και την αναπαράσταση του διαμελισμού του Ορφέα από τις Μαινάδες, ενώ την Καθαρά Δευτέρα ολοκληρώνονται με την παρέλαση των αρμάτων, την αναβίωση του παραδοσιακού γάμου και τα Κούλουμα. Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται, επίσης,  στην Παλαιά Λεπτοκαρυά, ανήμερα της εορτής της  Ζωοδόχου Πηγής, την Παρασκευή μετά το Πάσχα, για να παρακολουθήσει το παραδοσιακό πανηγύρι με  χορούς και τραγούδια της Μακεδονίας. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

To Λιβάδι Πιερίας, είναι ημιορεινός οικισμός σε υψόμετρο 200 μέτρων, βορειοδυτικά του Κολινδρού πάνω σε μια χαμηλή λοφοσειρά, που αποτελεί την οριογραμμή ανάμεσα στην Πιερία και την Ημαθία. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία (καπνός, βαμβάκι) και την κτηνοτροφία. Η πρώτη γραπτή μαρτυρία για το χωριό ανάγεται στα 1761, όπως φαίνεται από τα έγγραφα του ιεροδικείου της Βέροιας. Στα τέλη του 18ου αιώνα ο οικισμός αγοράστηκε από πλούσιους Έλληνες, οι οποίοι ζούσαν στις παροικίες της παραδουνάβιας ζώνης. Ο τόπος και η γύρω περιοχή τέθηκαν στην κυριότητα της ιερής μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους. Έπειτα από λίγο καιρό οικοδομήθηκε το μεγαλοπρεπές Μετόχι, το οποίο διασώζεται μέχρι σήμερα. Το Λιβάδι στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν τσιφλίκι και στις αρχές του εικοστού αιώνα είχε 100 Χριστιανούς κατοίκους. Η τότε ονομασία του ήταν Βούλυστα ή Βούλτιστα. Το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, που βρίσκεται στο Λιβάδι, συγκεντρώνει πολλούς προσκυνητές. Στο κέντρο του χωριού ενδιαφέρων είναι και ο ναός του Αγίου Νικολάου που είναι και ο προστάτης του χωριού. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Το Λιτόχωρο είναι κωμόπολη του νομού Πιερίας και βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νομού, στις ανατολικές απολήξεις του Ολύμπου. Η πρώτη έγγραφη μνεία για το Λιτόχωρο γίνεται στο α΄ ήμισυ του 16ου αιώνα, όταν ο Άγιος Διονύσιος συνοδοιπόρος του Οσίου Νικάνορα της Μονής Ζάβορδας επισκέφθηκε την περιοχή και ίδρυσε το ομώνυμο μοναστήρι. Το Λιτόχωρο είναι δημοφιλής πόλη για εκείνους που επιθυμούν να ξεκινήσουν αναρρίχηση στον Όλυμπο. Στα βορειοδυτικά του Λιτοχώρου βρίσκεται η Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω. Υπάρχουν πέντε εκδοχές για τρεις ορθογραφίες της λέξης Λιτόχωρο (ή Λητόχωρο ή Λυτόχωρο), με την επικρατούσα να δίνει και τη σημερινή ονομασία με γιώτα. Η μυθική Λητώ θεωρείται υπαίτια για την ορθογραφία με η, ενώ η γραφή με υ προκύπτει από το «λυτός» (δηλ. ελεύθερος) τόπος. Το τελευταίο οφείλεται πιθανόν στο μετριότερο καθεστώς οθωμανικής κυριαρχίας (σε σύγκριση με άλλες περιοχές) του κεφαλοχωριού της Πιερίας ή γενικά στο «ελευθερίζον» φρόνημα των ντόπιων. Επιπρόσθετα, η λέξη ίσως προέρχεται από τη βυζαντινή λέξη λιτή (+χώρος), δηλαδή την προσευχή. Ακόμη, μπορεί να είναι παράφραση της λέξης Λιθόχωρο, δηλαδή του πέτρινου τόπου, γνώμη που βρίσκει τους περισσότερους υποστηρικτές. Σε διάφορους χάρτες της Μακεδονίας του 16ου και 17ου αιώνα, αναφέρεται ως «Λισσάς» από το ομηρικό «λις», που σημαίνει γκρεμός ή γυμνή-λεία πέτρα. Υπάρχει, τέλος, η άποψη πως Λιτόχωρο σημαίνει απλώς λιτός χώρος ή την βυζαντινή λέξη «λιτή» που σημαίνει προσευχή. Ανατολικά της κωμόπολης του Λιτοχώρου βρίσκεται η περιοχή Πλάκα, γνωστή ως Πλάκα Λιτοχώρου. Η περιοχή εκτείνεται από τη Λεπτοκαρυά μέχρι το λιμάνι της Γρίτσας. Η παραλία της Πλάκας αριθμεί πληθώρα ξενοδοχείων, εστιατορίων, τουριστικών κάμπινγκ και νυχτερινών κέντρων καθώς αποτελεί τουριστικό προορισμό για πολλούς κατοίκους των νομών Πιερίας, Θεσσαλονίκης και Λάρισας. Στην Πλάκα Λιτοχώρου υπάρχουν επίσης πολυτελείς οικίες, κτήματα με ελαιόδεντρα και καπνά. Τρεις μεγάλες εκκλησίες, ο Άγιος Νικόλαος, ο Άγιος Δημήτριος και ο Άγιος Γεώργιος, αποτελούν και τις ενορίες του χωριού, αν και υπάρχουν διάσπαρτα παρεκκλήσια. Αξιομνημόνευτο είναι το κοιμητήριο του Αγίου Αθανασίου στους πρόποδες του Ολύμπου, όπως και οι ναΐσκοι της Παναγίας, της Αγίας Παρασκευής, του Προφήτη Ηλία στο λόφο μπροστά στο φαράγγι του Ενιπέα, των Αγίων Αποστόλων, της Αγίας Σολομωνής και της Αγίας Μαρίνας. Ένα εκκλησάκι έχει χτιστεί κάτω από έναν πλάτανο προς τιμήν του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος κήρυξε στη σκιά του δένδρου κατά την Τουρκοκρατία. Λίγο έξω από τον οικισμό υπάρχει και το μετόχι της Μονής Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω, που στην ουσία επρόκειται για τη νέα μονή. Κατεξοχήν ναυτικός τόπος, στο Λιτόχωρο από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις είναι η Ναυτική Εβδομάδα. Αυτές γίνονται κάθε δύο χρόνια στο πάρκο του Λιτοχώρου. Λειτουργεί επίσης από το 2002 Ναυτικό Μουσείο, το οποίο αναφέρεται στη ναυτική παράδοση του Λιτοχώρου και ευρύτερα στην Εμπορική Ναυτιλία με πλήθος εκθεμάτων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Υπάρχουν όμως και πλήθος άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων με θρησκευτικό, αθλητικό και ιστορικό χαρακτήρα. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Ο Λόφος είναι μεγάλος οικισμός του νομού με την καλλιέργεια του καπνού και του σιταριού αποτελεί την κυριότερη ασχολία των κατοίκων. Ο κεντρικός ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο (πανηγυρίζει στις 23 Απριλίου) και υπάρχει επίσης το παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη. Πολιτιστικές εκδηλώσεις στο παλιό χωριό (Παλιοζιάζιακος) γίνονται στις 21 Νοεμβρίου, κατά τον εορτασμό των Εισοδίων της Θεοτόκου, στο εκκλησάκι του παλαιού οικισμού. Προσφέρεται φασολάδα και ρέγκα. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Ζιάζιακο ή Ζιάζιακος. Μάλιστα, το χωριό αρχικά βρισκόταν σε ψηλότερο σημείο απ’ ό,τι είναι σήμερα και η κυριότερη ασχολία ήταν η κτηνοτροφία. Ο Λόφος, που είχε το όνομα Ζιάζιακος ήταν ένα ενιαίο χωριό με τη Ράχη. Μετά το 1928 ονομάστηκε Λόφος, εξαιτίας του υψομέτρου. Στην περίοδο της Κατοχής, καλλιεργούνταν και καστανιές και μάλιστα υπήρχε καστανοφύλακας, για να μη γίνονται κλοπές και ατασθαλίες. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Ο Μακρύγιαλος είναι μεγάλος οικισμός στις βόρειες ακτές του νομού. Είναι τουριστικό και αλιευτικό κέντρο. Οι κάτοικοι είναι Πόντιοι, Καταφυγιώτες και Βλάχοι. Ασχολούνται με τη γεωργία (ελιές, σιτηρά, ψάρια, μύδια) και με την αλιεία. Το 1993 ανακαλύφθηκε προϊστορικός οικισμός από τη Νεολιθική Εποχή. Ο κύριος ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο. Υπάρχουν επίσης παρεκκλήσια και ξωκλήσια, όπως η Αγία Παρασκευή, ο Άγιος Ιωάννης και ο Άγιος Δημήτριος. Στο δεύτερο μισό του Ιουλίου λαμβάνει χώρα η «Μυδοχαρά», τοπικό πανηγύρι όπου προσφέρονται ψητά μύδια και τσίπουρο. Το όνομα του χωριού οφείλεται στη μεγάλη του (μακριά) παραλία, στον αιγιαλό. Τις τελευταίες δεκαετίες το κύμα μεταναστών από το χωριό προς την Ευρώπη και κυρίως τη Γερμανία ήταν σημαντικότατο. Η ίδρυση του χωριού τοποθετείται στο 1908. Πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν Βόσνιοι και έγιναν γεωργοί. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Το Μελιάδι είναι χωριό του νομού Πιερίας και οι περισσότεροι από τους κατοίκους του κατάγονται από τον Μοσχοπόταμο. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η καλλιέργεια καπνού. Ο κεντρικός ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Το 1920 ο οικισμός Μπουράγια (προφερόμενο τοπικά ως Μπουντάγια) προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Μοσχοποτάμου. Το 1928 μετονομάστηκε σε Μελιάδι, από την τοποθεσία Μελιάδια. Το όνομα Μελιάδι φαίνεται να προέρχεται από το ομώνυμο δέντρο, που υπήρχε εν αφθονία στο χωριό. Την περίοδο που ακολούθησε τον Εμφύλιο Πόλεμο, πολλοί κάτοικοι του χωριού μετανάστευσαν εσωτερικά και εξωτερικά. Σε συγκεκριμένη τοποθεσία του χωριού ανακαλύφθηκε ένας τάφος με οστά, ο πέμπτος στο είδος του στα Βαλκάνια, ο οποίος δεν έχει χρονολογηθεί ακόμα. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Νέα Αγαθούπολη είναι ο τελευταίος παραθαλάσσιος οικισμός του νομού Πιερίας προς Θεσσαλονίκη. Παλαιότερα την παραλία της κάλυπτε μεγάλο δάσος με πεύκα. Η περιοχή είχε εξελιχθεί σε τουριστικό κέντρο καθώς ήταν η πρώτη πρόσβαση σε θάλασσα από τα βόρεια. Ο κεντρικός ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου, ενώ υπάρχει και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, που πανηγυρίζει στις 6 Δεκεμβρίου. Στη Νέα Αγαθούπολη βρίσκεται το Εθνικό Πάρκο Δέλτα Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα, ένα εκτεταμένο δέλτα με αλμυρά έλη, βάλτους και βοσκοτόπια η οποία φιλοξενεί πλούσια ορνιθοπανίδα το οποίο περιλαμβάνεται στο δίκτυο Natura 2000 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στο Δίκτυο Περιοχών Ειδικής Προστασίας. Ιδρύθηκε το 1929 από τους πρόσφυγες της Αγαθουπόλεως της Βουλγαρίας. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Νέα Έφεσος είναι μεγάλος οικισμός ο οποίος το 1953 από Στουπί ή Στουπείον μετονομάστηκε σε Νέα Έφεσο, εξαιτίας της εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων από την περιοχή της αρχαίας Εφέσου γύρω από την Τούμπα. Ήδη από τα Βυζαντινά χρόνια υπήρχε στην πλαγιά της Τούμπας χωριό εντοπίων κατοίκων, με το όνομα Παλιοχώρα. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ο οικισμός μεταφέρθηκε στα πεδινά και μετονομάστηκε σε Στουπί ή Σπη, από το όνομα ενός φυτού με το οποίο οι κάτοικοι κατασκεύαζαν σχοινιά και πανιά πλοίων. Ο κεντρικός ναός του είναι αφιερωμένος στους Τρεις Ιεράρχες. Το καλοκαίρι του 2015 έγινε άνοιγμα θυρών στη νέα εκκλησία που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Παϊσιο. Ο Ιερός Ναός είναι ο πρώτος ενοριακός ναός σε όλη την Ελλάδα και πανηγυρίζει στις 12 Ιουλίου κάθε έτους οπού γίνονται πολυήμερες λατρευτικές & πολιτιστικές εκδηλώσεις προς τιμή του Αγίου. Στον επάνω συνοικισμό υπάρχει η μεγάλη εκκλησία του Ιωάννη του Θεολόγου, το νεκροταφείο και εκεί εφάπτεται και ο Ναός του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, προς τιμήν του οποίου διεξάγονται στα τέλη του Αυγούστου κάθε χρόνο, μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις, με τίτλο «Προδρόμεια». Στην ανατολική πλευρά των ναών βρίσκεται και το σπήλαιο των «Επτά Παίδων», νέα κατασκευή για τον ομώνυμο θρησκευτικό θρύλο του Κιρκιντζέ (Έφεσος). Ο Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος είναι αναστηλωμένη μεταβυζαντινή εκκλησία με τοιχογραφίες των μέσων του 18ου αιώνα χτισμένη από τους Ντόπιους κατοίκους του χωριού. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Τουριστικός παραθαλάσσιος οικισμός, χτισμένος τη δεκαετία του ’70, με καταλύματα, αγορά, χώρους εστίασης, ψυχαγωγίας και οργανωμένες παραλίες με απέραντες αμμουδιές. Η ακτή τους είναι το νοτιότερο όριο της Μακεδονίας με τη Θεσσαλία και η παραλία επεκτείνεται σε μία ευθεία 5 χιλιομέτρων. Η παλαιότερη ονομασία ήταν Πούρλια, ενώ έγινε Πόροι το 1926.Οι κάτοικοι του χωριού προέρχονται από τους Παλαιούς Πόρους, που σήμερα αποτελεί παραδοσιακό οικισμό. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Το Νέο Κεραμίδι ονομάστηκε σε αντιδιαστολή με το Παλαιό Κεραμίδι, το οποίο οφείλει την ονομασία του στους κεραμοποιούς, που αφθονούσαν ως επάγγελμα. Ίχνη από κεραμίδια υπάρχουν και στο Νέο Κεραμίδι. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την καλλιέργεια καπνού και σιτηρών. Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήρθαν πρόσφυγες μετά το 1922 στην Ελλάδα και αρχικά εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλία (Ελασσόνα) και στην Κοζάνη. Το 1928 εγκαταστάθηκαν στο Νομό Πιερίας. Το χωριό θα το έλεγαν Μεσοποταμία, επειδή βρίσκεται στο μέσο δύο ποταμών. Τελικά όμως επικράτησε το όνομα Νέο Κεραμίδι εξαιτίας της ύπαρξης του Παλαιού Κεραμιδίου. Στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου το χωριό πυρπολήθηκε και στα μέσα της δεκαετίας του ’50, πολλοί από τους κατοίκους του μετανάστευσαν στην Αυστραλία και στη Γερμανία. Ο κεντρικός ναός είναι οι Άγιοι Ανάργυροι, ενώ υπάρχουν και παρεκκλήσια, όπως η Αγία Τριάδα, ο Άγιος Διονύσιος, ο Άγιος Νικόλαος και η Ζωοδόχος Πηγή. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Ο Νέος Παντελεήμονας είναι χτισμένος στους πρόποδες του Ολύμπου, πάνω σε ένα λόφο, και περιτριγυρίζεται από βουνά με πυκνή βλάστηση, κυρίως οξιές και καστανιές και βρίσκεται απέναντι από το Κάστρο του Πλαταμώνα. Ο οικισμός οφείλει το όνομά του στον Άγιο Παντελεήμονα. Σύμφωνα με την παράδοση, μια εικόνα που υπήρχε στην εκκλησία του οικισμού του Παλαιού Παντελεήμονα προστάτευσε τους κατοίκους του από ένα λοιμό ο οποίος αποδεκάτισε τη γύρω περιοχή, επειδή είχαν προσευχηθεί στον άγιο. Οι κάτοικοι κατάγονται από τον Παλαιό Παντελεήμονα, ο οποίος βρίσκεται 3 χλμ. βόρεια. Αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν στη σημερινή τοποθεσία την περίοδο 1967 – 1973, λόγω των πολλών κατολισθήσεων οι οποίες έπλητταν τον παλαιό οικισμό ύστερα από βροχοπτώσεις. Η περιοχή γύρω από τον οικισμό αποτελεί στρατηγική θέση καθώς βρίσκεται απέναντι από το Κάστρο του Πλαταμώνα και ακριβώς δίπλα από την Εθνική Οδό. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι παρεμβάλλεται ανάμεσα στο βουνό και στη θάλασσα, αποτελώντας έτσι ένα σημείο ελέγχου μεταξύ της Μακεδονίας και της νότιας Ελλάδας. Για αυτό το λόγο υπήρξε πολλές φορές πεδίο αντιπαράθεσης σε περιόδους πολέμου, όπως κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στον τελευταίο ειδικά, κάτοικοι του τότε χωριού πολέμησαν σθεναρά κατά των Γερμανών κατακτητών, συγκροτώντας σώμα ανταρτών με επιχειρησιακή βάση τα γύρω βουνά. Κατά την περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών, άνδρες και γυναίκες του χωριού κυνηγήθηκαν και φυλακίστηκαν από το καθεστώς. Εκείνη την περίοδο πολλοί κάτοικοι της περιοχής, λόγω της μεγάλης φτώχειας που υπήρχε στην περιοχή, μετανάστευσαν στην Γερμανία, στις ΗΠΑ και κυρίως στην Αυστραλία. Οι κάτοικοι του οικισμού δραστηριοποιούνται στον τομέα των τουριστικών επιχειρήσεων και του εμπορίου. Ως εκ τούτου υπάρχει στην περιοχή μια πληθώρα κάμπινγκ, ενοικιαζόμενων δωματίων και ξενοδοχεία. Ένα από τα πιο γνωστά προϊόντα του οικισμού είναι το τσίπουρο, το οποίο οι κάτοικοι το παρασκευάζουν είτε από σταφύλια, είτε από κούμαρα. Ο κεντρικός ναός είναι αφιερωμένος στον Άγιο Ελευθέριο. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Ο πρώτος οικισμός της σημερινής Λεπτοκαρυάς, ο οποίος ονομαζόταν «Λεφτοκαρυές», ήταν χτισμένος στις υπώρειες του Ανατολικού Ολύμπου, μεταξύ των τοπωνυμίων Λούκι και Βλουκάνη, σε υψόμετρο γύρω στα 400 μ. και σε απόσταση 4 χιλιομέτρων από τη θάλασσα, πολύ κοντά στην περιοχή όπου ήταν κτισμένα τα Αρχαία Λείβηθρα. Εδώ, ευδοκιμούσαν οι αγριολεπτοκαρυές ή φουντουκιές, από όπου και η ονομασία του οικισμού. Παραμένει άγνωστο γιατί το όνομα άλλαξε από Λεπτοκαρυές σε Λεπτοκαρυά. Η ονοματοδοσία αποφασίστηκε από επιτροπή στη Μακεδονία (το 1914), η οποία τελικά επέλεξε το όνομα Λευτοκαρυδιά, απορρίπτοντας το τοπωνύμιο Λείβηθρον, το οποίο παρέπεμπε στη Μυθολογία. Εδώ βρίσκεται ο πυρπολημένος (σε κάποια επανάσταση του Ολύμπου) κοιμητηριακός Ναός της Αγίας Τριάδας και ο ερειπωμένος Ναός του Αγίου Νικολάου στο κέντρο της. Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται  στην Παλαιά Λεπτοκαρυά, ανήμερα της εορτής της  Ζωοδόχου Πηγής, την Παρασκευή μετά το Πάσχα, για να παρακολουθήσει το παραδοσιακό πανηγύρι με  χορούς και τραγούδια της Μακεδονίας. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Δυτικά του οικισμού των Νέων Πόρων, σε υψόμετρο 600μ. βρίσκεται ο Παραδοσιακός Οικισμός των Παλαιών Πόρων, ή Πούρλιας. Μόλις 10 λεπτά από την εθνική οδό, ο επισκέπτης ακολουθώντας μία πανέμορφη διαδρομή με υπεραιωνόβιες οξιές, πεύκα, έλατα και αγριοκαστανιές, φθάνει στον οικισμό. Εδώ θα συναντήσει πετρόκτιστα σπίτια, που ανάγονται στο 19ο αιώνα, αλλά και ανακαινισμένες γραφικές ξενοδοχειακές μονάδες και ξενώνες, παραδοσιακές ταβέρνες με υπέροχα τοπικά εδέσματα και απίθανη θέα. Επίσης, στους Παλαιούς Πόρους βρίσκονται Ναοί, όπως η Ζωοδόχος Πηγή, ο Ναός των Αποστόλων, ο Προφήτης Ηλίας, οι Άγιοι Ανάργυροι, η Αγία Παρασκευή και η Αγία Τριάδα, όπου και το Κοιμητήριο, καθώς και τα ξωκλήσια του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Δημητρίου. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Ο Παλαιός Παντελεήμονας χτίστηκε σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, πιθανότατα στα τέλη του 14ου αιώνα. Σήμερα είναι χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός, καθώς αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα παραδοσιακής μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής στη βόρεια Ελλάδα. Μόλις 100 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη και 400 χιλιόμετρα από την Αθήνα, ο Παλαιός Παντελεήμονας, μας καλεί όλους να περπατήσουμε στα σοκάκια του και να αφουγκραστούμε τους ήχους της μαγικής συνύπαρξης του παλιού με το νέο. Του παραδοσιακού με το σύγχρονο. Της ιστορίας με την εξέλιξη. Ήχοι που «ντύνουν» τη διαχρονική φιλοξενία του, την οποία όσα χρόνια κι αν περάσουν, καμία αλλαγή δε θα επηρεάσει. Ο οικισμός κατάφερε να διατηρήσει το τοπικό του χρώμα, καθώς είχε σχεδόν ερημώσει από τη δεκαετία του 1950, όταν οι κάτοικοι του μετακόμιζαν μαζικά στο μεγαλύτερο οικισμό του Νέου Παντελεήμονα. Τη δεκαετία του 1980 όμως  αναπαλαιώθηκε ο οικισμός και άρχισε η ταχεία τουριστική ανάπτυξή του. Η φυσική του ομορφιά, το παραδοσιακό τοπικό χρώμα και η μικρή απόστασή του, τόσο από την Εθνική οδό -μόλις 6 χιλιόμετρα-  όσο και από τα παράλια του Δήμου μας, «σκαρφάλωσαν» τον Παλαιό Παντελεήμονα στην πρώτη θέση της καρδιάς πολλών επισκεπτών. Ο άλλοτε εγκαταλελειμμένος οικισμός, μετατράπηκε σε τουριστικό προορισμό χειμώνα και καλοκαίρι. Πέτρινα σπίτια με κόκκινες κεραμιδοσκεπές, λιθόκτιστα καλντερίμια, η πλατεία με τα αιωνόβια πλατάνια, η αναπαλαιωμένη εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, που δεσπόζει στο κέντρο της, αποτελούν ένα κινηματογραφικό σκηνικό. Εδώ θα συναντήσετε παραδοσιακές ταβέρνες, με τοπικά φαγητά και χαρακτηριστικές γεύσεις της ευρύτερης περιοχής μας, πικάντικους μεζέδες, ντόπιο κρασί και το παραδοσιακό τσίπουρο, από κούμαρα του Ολύμπου. Θα αγοράσετε ζυμαρικά, γλυκά του κουταλιού και τέλειο ανθόμελο. Η όλη εικόνα τυλίγεται στην καταπράσινη συσκευασία του πλούσιου δάσους από καστανιές, κουμαριές και οξιές, που απλώνεται γύρω από το χωριό, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την παραμυθένια του εικόνα. Το πυκνό δάσος είναι επίσης ιδανικό για πεζοπορίες, διαδρομές με ποδήλατα βουνού και 4×4, αλλά και αλεξίπτωτο πλαγιάς. Επίσης στην περιοχή στεγάζεται και το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης της περιοχής. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Η Πέτρα είναι μικρό ορεινό χωριό, σε υψόμετρο 520 μέτρων. Πολιούχος άγιος είναι ο Άγιος Γεώργιος, στον οποίο είναι αφιερωμένος και ο κεντρικός ναός του χωριού. Υπάρχει επίσης και το ξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου, όπου και το Κοιμητήριο. Ένα έθιμο που επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας είναι το κάψιμο των φανών, όταν ανάβουν φωτιές και χορεύουν γύρω από αυτές. Το Νοέμβριο του 2007 πραγματοποιήθηκαν τα θυρανοίξια του παρεκκλησίου του Οσίου Δαυίδ, χτισμένου στην είσοδο της Λόκοβης. Η παλαιότερη ονομασία της ήταν Λόκοβη, που σημαίνει τόπος ιδανικός για κρεμμύδια (λέξη σλαβική). Η μετονομασία σε Πέτρα συνετελέστηκε το 1973. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τη γεωργία (σιτάρι). Το χωριό Πέτρα αναφέρεται από τον περιηγητή Τρύφωνα Ευαγγελίδη και σε αυτό βρίσκονται ερείπια δύο ναών, με εικόνες του 1710. Αναφέρει επίσης ότι είδε ερείπια φρουρίου από την εποχή του Βυζαντίου. Από τα Στενά της Πέτρας πέρασε και ο Αγησίλαος, ο Βρασίδας ενώ πήγαινε προς τη Θράκη και ο Κάσσανδρος στη διάρκεια της εκστρατείας του εναντίον της Ολυμπιάδας. Στην ίδια περιοχή έλαβε χώρα η σύρραξη Μακεδόνων και Ρωμαίων, που οδήγησε στην υποχώρηση των πρώτων και στην τελική αναμέτρηση στη Μάχη της Πύδνας. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Πέτρα ήταν κεφαλοχώρι και είχε γίνει με τη βία τσιφλίκι την περίοδο του Αλή Πασά. Η Μονή Πέτρας, που ορθώνεται στην πεδιάδα της Κατερίνης είναι ενοριακή και ιδρύθηκε από τον Ανδρόνικο Β’ τον Παλαιολόγο. Το μόνο της αξιοθέατο είναι μια ανάγλυφη εικόνα του Αγίου Δημητρίου. Είναι άγνωστος ο χρόνος της ίδρυσής της. Από μία λίθινη επιγραφή, τοποθετημένη πάνω από τη δυτική είσοδο του Καθολικού, αναφέρει το έτος 1134, ενώ η ανακαίνισή του έγινε το 1151. Ο σημερινός ναός οικοδομήθηκε το 1754 και επισκευάσθηκε το 1815. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Νεότερος -σχηματισθείς μόλις κατά το 1925- αλλά δημοφιλής τουριστικός, παραθαλάσσιος οικισμός με καταλύματα, αγορά, χώρους εστίασης, ψυχαγωγίας, οργανωμένες πλαζ. Βασικό πλεονέκτημά του είναι το λιμάνι με μαρίνα για σκάφη, η οποία είναι εγκαταστημένη στην καρδιά του παραθαλάσσιου οικισμού. Παρέχει  90 θέσεις ελλιμενισμού σκαφών αναψυχής έως 25 μέτρα καθώς και δυνατότητα ελλιμενισμού κρουαζιερόπλοιων και megayachts. Βόρεια του Πλαταμώνα, βρίσκεται το επισκέψιμο Βυζαντινό Κάστρο του Πλαταμώνα, η Ακρόπολη της μακεδονικής Ηρακλείας, το βυζαντινό και μεταβυζαντινό φρούριο, η πάλαι ποτέ έδρα του Επισκόπου Πλαταμώνος. Το Κάστρο αποτελούσε κλειδί, στο πέρασμα από την Μακεδονία στη Θεσσαλία, στο οποίο, κατά τις ανασκαφές των τελευταίων χρόνων, αποκαλύφθηκαν οι τρεις από τους έξι, κατά την παράδοση, βυζαντινοί ναοί του οχυρωμένου Πολιχνίου. Εδώ διεξάγονται, κατά τους θερινούς μήνες, ορισμένες παραστάσεις και συναυλίες του Φεστιβάλ Ολύμπου. Πλούσιος προσφέρεται εδώ σε πολιτιστικές εκδηλώσεις ο Αύγουστος, ιδιαίτερα κατά το τριήμερο 5, 6 και 7 που περιβάλλουν τον Εορτασμό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Τα Πλατανάκια ιδρύθηκαν το 1954 από πρόσφυγες, προερχόμενους από τον Πόντο. Αρχικά οι πρόσφυγες αυτοί είχαν εγκατασταθεί στα Αλώνια. Από εκεί, μετακινήθηκαν το 1951 στο σημερινό Δίον, που τότε ονομαζόταν Μαλαθριά. Τα Πλατανάκια ήταν γνωστά τα πρώτα χρόνια με τα ονόματα συνοικισμός Μαλαθριάς Νέα Ζωή ή Καλύβια Μαλαθριάς. Το όνομα Πλατανάκια δόθηκε στο χωριό έπειτα από συμφωνία των κατοίκων, επειδή κάτω από το χωριό, ανατολικά και σε απόσταση 60-70μ. (στο εξωκλήσι του Αγίου Διονυσίου, προστάτη του χωριού) υπάρχουν περίπου 10 μεγάλα πλατάνια, τα οποία φύτεψε κάποιος Σαρακατσάνος κτηνοτρόφος πολύ πιο πριν. Μάλιστα, τα χρησιμοποιούσε ως θερινή στάνη για τα αιγοπρόβατα. Τα πρώτα χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα για τη διαβίωση των προσφύγων, οι οποίοι ζούσαν σε πρόχειρες παράγκες και στρατιωτικά αντίσκηνα. Στις 21 Μαΐου 1954 διενεμήθησαν τα πρώτα οικόπεδα. Σήμερα στο χωριό υπάρχουν περίπου 56 σπίτια και μία όμορφη πλατεία, περίπου πέντε στρεμμάτων, με πολλά δέντρα και με μία βρύση, δωρεά ενός κατοίκου των Πλατανακίων. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Η Ρητίνη είναι χτισμένη στους πρόποδες των Πιερίων, σε υψόμετρο 550 μέτρων, με θέα προς την πεδιάδα της Κατερίνης, τις ψηλές κορφές του Ολύμπου, το Θερμαϊκό κόλπο ως την Χαλκιδική και τη θάλασσα του Αιγαίου. Πίσω από το χωριό στα δυτικά βρίσκεται μια από τις ψηλές κορυφές των Πιερίων, η «Αβδέλα» (2.049 μ.), ενώ σε υψόμετρο 1680 μ. το ορειβατικό καταφύγιο της Σαρακατσάνας. Λίγο πιο ψηλά, στη θέση «κούρασμα» στη διαδρομή για την κορυφή «Λεπούσι», μπορεί κανείς να διακρίνει τα οροπέδια των Σερβίων και της Κοζάνης καθώς και το φράγμα του ποταμού Αλιάκμονα. Το χωριό έχει πάρει το όνομά του από την εκμετάλλευση της ρετσίνης των πεύκων που υπήρχαν στην περιοχή. Η πρώτη του ονομασία ήταν «Ρητίνια». Ενδιαφέρον παρουσιάζει η Μονή του Αγίου Γεωργίου, η οποία απέχει 3 χλμ. από τη Ρητίνη. Λίγο πριν την είσοδο στο χωριό υπάρχει το Μετόχι του Προφήτη Ηλία του Θεσβίτη. Σύμφωνα με μαρτυρίες ο οικισμός υπάρχει στην περιοχή τουλάχιστον από το 1600, χρόνο κτίσης της εκκλησίας της Κοίμησης Θεοτόκου που βρισκόταν στη θέση της σημερινής ομώνυμης εκκλησίας. Σε διάφορες περιοχές του οικισμού και κυρίως στην ανατολική παλιά συνοικία υπάρχουν ακόμη δείγματα παλιών πέτρινων διώροφων σπιτιών. Επί Τουρκοκρατίας το χωριό ήταν τσιφλίκι Τούρκου μπέη που διέμενε στη Βέροια. Οι κάτοικοι αγόρασαν το τσιφλίκι και το μετέτρεψαν σε κεφαλοχώρι. Μέχρι το 1929 που έγινε η πρώτη επίσημη απαλλοτρίωση του κτήματος του μπέη, η μέτρηση και αποτύπωσή του από κρατικό συνεργείο, κανείς δεν είχε γη στην κατοχή του. Η περιοχή αυτή ήταν το καταφύγιο των Ελλήνων κλεφτών και αρματολών σε όλες τις εποχές των ανταρσιών από το 18ο αιώνα μέχρι την ένδοξη είσοδο του ελληνικού στρατού το 1912. Κατά τον Μακεδονικό αγώνα του 1904-1908 εναντίον των Ρουμανοβουλγάρων το χωριό «Ρητίνια» υπήρξε το κρησφύγετο των Ελλήνων ανταρτών με τους οποίους συνεργάστηκαν οι φιλοπάτριδες Ρητινιώτες. Το μοναστήρι του Άγιου Γεωργίου ήταν το επιχειρησιακό κέντρο και τόπος συνάντησης και φιλοξενίας των ένοπλων σωμάτων. Μέσα στο χωριό υπάρχουν δυο μεγάλες εκκλησίες: της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και της Αγίας Τριάδας, δίπλα στα παλιά νεκροταφεία ο Άγιος Αθανάσιος και ανατολικά ο μονόχωρος ναός του Αγίου Γεωργίου. Έξω από το χωριό, προς τα βόρεια και στα αριστερά του δρόμου για το Ελατοχώρι, υπάρχει η εκκλησία της «Παλαιοπαναγίας». Βορειοανατολικά του χωριού βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, ενώ λίγο νοτιότερα το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου. Στη θέση της «Παλιόχωρας» έχει αναστηλωθεί ο ιερός ναός του Αγίου Κωνσταντίνου. Υπάρχουν επίσης πολλά εκκλησάκια όπως το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στην είσοδο του χωριού, ο Αϊ Νικόλας, και η Αγία Βαρβάρα στην έξοδο του. Αξιόλογο κτίσμα είναι και το παλιό σχολειό δίπλα στο Δημαρχείο που έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα στην περιοχή των Πιερίων. Εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στο χωριό όλους τους μήνες του χρόνου. Έτσι, την ημέρα της Υπαπαντής του Χριστού έπειτα από την πανηγυρική Θεία Λειτουργία ακολουθούν παραδοσιακοί. Την ημέρα του Αγίου Πνεύματος γίνεται τοπικό πανηγύρι. Τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου γίνεται λαϊκό γλέντι και την επομένη ημέρα λαμβάνει χώρα το έθιμο του καψίματος της ρόκας. Στο έθιμο αυτό γυναίκες χορεύουν το διπλωτό χορό (δύο σειρές ενωμένες με τα χέρια χιαστί), τραγουδώντας τραγούδια της γιορτής. Η μεγαλύτερη προπορεύεται με τη ρόκα γνέθοντας μαλλί. Σε κάποια στιγμή η ρόκα πιάνει φωτιά και ακολουθεί κυνηγητό και διάλυση του χορού. Το έθιμο ανάγεται στην εποχή της Τουρκοκρατίας και σε τέχνασμα, που όπως πιθανολογείται, μηχανεύτηκαν οι γυναίκες για να πετύχουν τη σωτηρία των αιχμαλώτων αγωνιστών. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Τα Ρυάκια βρίσκονται βορειοδυτικά της Κατερίνης, σε υψόμετρο 430 μέτρων στις πλαγιές των Πιερίων. Ο οικισμός είναι χτισμένος στο ψηλότερο σημείο του χωριού, κυρίως κατά μήκος της κορυφογραμμής ενός λόφου, με προέκταση προς τα δυτικά. Η οικονομία στο χωριό στηρίζεται στη γεωργία (καπνός), την υλοτομία και στην κτηνοτροφία. Ξεχωριστή ημέρα για το χωριό είναι η Γιορτή του Προφήτη Ηλία (20 Ιουλίου), που συγκεντρώνει πολλούς επισκέπτες της ευρύτερης περιοχής. Τα Ρυάκια (παλαιά ονομασία: Ρυάντιανη και Ράδιανη) επί Τουρκοκρατίας ήταν τσιφλίκι των αδελφών Αλατίνη και από αυτούς μεταβιβάστηκε έπειτα στους Σιάγα και Οικονόμου. Ωστόσο,έχουν βρεθεί διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα, όπως η χάλκινη προτομή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αλεξάνδρου Σεβήρου, που εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Δίον – Πιερίας, νομίσματα της Βυζαντινής περιόδου που δείχνουν ότι ο οικισμός ήταν κατά πολύ προγενέστερος. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που στέγασε το κρυφό σχολειό. Έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, να είναι βυθισμένος, κατά το ήμισυ, στο έδαφος. Στις αρχές του 20ού αιώνα το χωριό αναφέρεται με την ονομασία Ρυάντανη και με διοικητικό καθεστώς τσιφλικιού και 300 Χριστιανούς Ορθοδόξους. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Σεβαστή είναι χτισμένη σε υψόμετρο 140 μέτρων και οι κάτοικοί της ασχολούνται με τη γεωργία (καπνά, αμπέλια). Ο κεντρικός Ορθόδοξος ναός είναι ο Άγιος Νικόλαος. Υπάρχουν και δύο ξωκλήσια, του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται μέσα στο πράσινο και τελευταία αξιοποιήθηκε και άρχισαν να γίνονται γάμοι και βαπτίσεις και της Αγίας Τριάδος. Τπάρχει και μια Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία που ιδρύθηκε το 1924, κυρίως από πρόσφυγες που προήλθαν από την Μικρά Ασία. Ακόμα υπάρχει κοινότητα της Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής. Η Εκκλησία αυτή ιδρύθηκε το 1939 υπό τον Π. Δημητριάδη, έναν Ευαγγελικό πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία που δέχτηκε την «Πεντηκοστή» από τη μαρτυρία του Αριστοτέλη Δικτυόπουλου. Η Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής της Σεβαστής διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία των Εκκλησιών του Κορινού, της Θεσσαλονίκης και αργότερα της Καβάλας. Η Σεβαστή χαρακτηρίστηκε από τους Πεντηκοστιανούς, και είναι γνωστή μέχρι σήμερα, ως η κολυμβήθρα του Αγίου Πνεύματος. Αυτό οφείλεται στην αναζωπύρωση που έγινε προπολεμικά, όταν περίπου 40 άτομα έλαβαν Άγιο Πνεύμα και μίλησαν σε ξένες γλώσσες. Ανέκαθεν οι σχέσεις μεταξύ των τριών αυτών θρησκευτικών κοινοτήτων μέχρι και σήμερα είναι φιλικές, ειρηνικές και αρμονικές. Η Σεβαστή αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από πρόσφυγες του Πόντου, οι οποίοι ήρθαν στην περιοχή και ίδρυσαν τον οικισμό το 1928 σε μια δασώδη περιοχή μεταβάλλοντάς την σε καλλιεργήσιμη. Η πλειονότητα των κατοίκων ήρθε από το χωριό Αργοσλού που βρίσκεται σε απόσταση 14 χιλιομέτρων από την πόλη του Νιξάρ (Νεοκαισάρεια). Όταν ήρθαν στη Ελλάδα δημιουργήθηκαν 3 χωριά. Τα χωριά Σεβαστή και Άνω Άγιος Ιωάννης (Τούμπα) στο νομό Πιερίας καθώς και το χωριό Μάνδαλο στο νομό Πέλλας. Όλοι οι κάτοικοι όταν ήρθαν στη Ελλάδα μιλούσαν μόνο Τουρκικά γιατί στην ενδοχώρα του Πόντου και στα πλαίσια εκτουρκισμού που είχε ξεκινήσει το κράτος των Νεοτούρκων χρόνια πριν το διωγμό των Ελλήνων είχε υποχρεώσει τους κατοίκους να επιλέξουν ανάμεσα στη γλώσσα και τη θρησκεία τους, ποια θα εγκαταλείψουν. Έτσι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την Ελληνική συνείδησή τους μέσα από τη θρησκεία κάτι που δε θα συνέβαινε σε αντίθετη περίπτωση όπως απέδειξε η Ιστορία. Στην περιοχή δεν υπήρχε χωριό και το τοπωνύμιο Αρμπαούτι οφείλεται σε έναν Αρβανίτη Τσιφλικά με αυτό το όνομα, που κατείχε την περιοχή όπου αργότερα χτίστηκε το χωριό ή σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή στη θέση που βρίσκεται ο ναός του Αγίου Νικολάου υπήρχε ένα ξέφωτο όπου οι βοσκοί ξεκουράζονταν και ο ένας έπαιζε άρπα και ο άλλος ούτι εξ ου και το Αρμπαούτι. Στο χωριό εγκαταστάθηκαν και άλλοι πρόσφυγες από την ίδια περιοχή του Πόντου (από την περιοχή της Νεοκαισάρειας). Στα όρια Σεβαστής και Κορινού, στη θέση «Τούμπα Παππά» ερευνήθηκε χαμηλός τύμβος, ο οποίος κάλυπτε τρεις πλούσια κτερισμένους τάφους του 4ου αιώνα π.Χ.. Στον ίδιο χώρο αποκαλύφθηκαν και τάφοι ρωμαϊκής εποχής. Ανάμεσα στα άλλα έχει βρεθεί και ένα στεφάνι του 4ου αιώνα π.Χ., το οποίο σήμερα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Σκοτίνα είναι ένα γραφικό χωριό του Δήμου Δίου – Ολύμπου, οι κάτοικοι του οποίου ασχολούνται κυρίως με τις δενδρώδεις καλλιέργειες κάστανου και ελιάς. Είναι η γενέτειρα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Καλλίνικου (1800 – 1889). Στην αναπτυγμένη Παραλία της Σκοτίνας, υπάρχουν αρκετά καταλύματα, Camping, χώροι εστίασης και ψυχαγωγίας. Στην Παραλία αυτή βρίσκεται το θέρετρο της Πολεμικής Αεροπορίας (ΚΕΔΑ) και οι εγκαταστάσεις του Camping Ολύμπου του ΕΟΤ που έχει αναστείλει, προς το παρόν, τη λειτουργία του. Σημαντική εκδήλωση του Φθινοπώρου, είναι η «Καστανογιορτή», η οποία διοργανώνεται από τοπικούς φορείς συνήθως στα μέσα Οκτωβρίου. Προσελκύει κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες, στους οποίους προσφέρονται άφθονα ψητά και βραστά κάστανα. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου)

Το Τόξο είναι χτισμένο σε υψόμετρο 332 μέτρων και οι κάτοικοί του ασχολούνται με τη γεωργία (καπνά, καλαμπόκι). Ο κύριος ναός είναι αυτός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ενώ υπάρχει επίσης το νέο παρεκκλήσι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, που οικοδομήθηκε από έναν ιδιώτη, το ξωκλήσι των Αγίων ταξιαρχών και το παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου. Οι κάτοικοι του χωριού κατάγονται εξ ολοκλήρου από το Μοσχοπόταμο. Η παλαιότερη ονομασία του ήταν Κούρσοβα, από τα άγρια γκόρτσα (άγρια αχλάδια), καρπούς των δέντρων που αφθονούσαν επί Τουρκοκρατίας στο χωριό. Η ονομασία Τόξο δόθηκε επειδή το χωριό διαγράφει ένα ημικύκλιο όπως είναι χτισμένο. Η Κούρσοβα αναγνωρίστηκε ως οικισμός στις 7 Απριλίου 1951 και μετονομάστηκε σε Τόξο, το 1959. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Ο Τρίλοφος βρίσκεται στα βορειοκεντρικά του νομού, σε υψόμετρο 300 μέτρων και το όνομά του το οφείλει στα σπίτια του, που είναι χτισμένα πάνω σε τρεις λόφους. Η καλλιέργεια καπνών είναι η κυριότερη ασχολία των κατοίκων. Κάποιοι ασχολούνται και με την κτηνοτροφία. Οι κάτοικοι του Τριλόφου είναι Θρακιώτες, Πόντιοι πρόσφυγες από τη Φάτσα και άλλα μέρη του Πόντου, Μικρασιάτες και λίγοι ντόπιοι. Ο οικισμός έχει δυο ναούς, τον Άγιο Γεώργιο (πολιούχος) και τον Άγιο Αθανάσιο όπου είναι και το κοιμητήριο. Υπάρχουν επίσης δυο ξωκλήσια, οι Άγιοι Θεόδωροι και η Αγία Τριάδα. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Τόχοβα. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν κεφαλοχώρι. Λίγο μετά ονομάστηκε «Παλιονέληνη» (ίσως από το: Παλιοί Έλληνες). Στις 17 Ιουλίου του 1943 εκτελέστηκαν στο χωριό 13 κάτοικοι, σε αντίποινα από τους Γερμανούς. Η Παλιονέληνη μετονομάστηκε σε Τρίλοφο το 1950. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Η Φτέρη είναι το πιο απομακρυσμένο χωριό στα δυτικά του νομού και βρίσκεται σε υψόμετρο 1.300 μέτρων. Είναι χτισμένη στην καρδιά της οροσειράς των Πιερίων, ακριβώς στο τρίγωνο που συναντώνται τα όρια των νομών Πιερίας, Κοζάνης και Λάρισας. Σε πολύ μικρή απόσταση βρίσκεται και το ψηλότερο βουνό της χώρας, ο Όλυμπος. Σήμερα η πρόσβαση εκεί γίνεται μέσω του επαρχιακού δρόμου Κατερίνης Μόρνας (Σκοτεινών) Φτέρης, μέσα από το πλουσιότερο και ομορφότερο δασικό σύμπλεγμα της Ελλάδας κατάφυτο από καστανιές στα χαμηλότερα και δάση οξιάς και πεύκων πιο ψηλά. Η πλούσια βλάστηση του φυτού φτέρη έδωσε το όνομά του στο χωριό. Τον Ιούλιο του 2007 η Φτέρη απειλήθηκε από πυρκαγιά, η οποία σβήστηκε με τη συνδρομή βοήθειας ρωσικών πυροσβεστικών αεροσκαφών. Οι οικοπεδικές και λοιπές εκτάσεις της Φτέρης αποτελούν κυρίως ιδιοκτησίες των κατοίκων της Καρίτσας. Το Δεκαπενταύγουστο εορτάζεται πανηγυρικά η Κοίμηση της Θεοτόκου, με θεία λειτουργία στον κεντρικό ναό του χωριού και με πολιτιστικές εκδηλώσεις στο χώρο του Αγίου Αθανασίου. Οι Καριτσιώτες διατηρούν αρκετά από τα σπίτια τους στη Φτέρη και κάθε καλοκαίρι συγκεντρώνονται μαζικά στο χωριό. Η Φτέρη ήταν η πρώτη κατοικία των Βλάχων κατοίκων της Καρίτσας της Πιερίας, οι οποίοι είχαν έλθει από την Ήπειρο. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο κατά την Ελληνική Απελευθερωτική Επανάσταση του 1821, καθώς πολλές οικογένειες αρματωλών του Ολύμπου κατάγονταν από εκεί. Κατά τα χρόνια της κατοχής αποτέλεσε το κρησφύγετο των Αυστραλών, Νεοζηλανδών και Άγγλων στρατιωτών οι οποίοι μαζί με τους ντόπιους πολεμούσαν κατά των ναζί. Στις 4 Δεκεμβρίου του 1943 το χωριό πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς οι οποίοι έκαψαν 146 σπίτια και τις 3 εκκλησίες της Παναγίας η ενοριακή, του Αγίου Αθανασίου, του νεκροταφείου και της Αγίας Παρασκευής. Αν και το όνομα Φτέρη είχε επικρατήσει από παλιά, οι Βλάχοι της περιοχής Ολύμπου χρησιμοποιούσαν κάποτε και το όνομα Φεάρικα, που είναι η βλάχικη ονομασία του φυτού «φτέρη». Σε κάποιες μάλιστα καταγραφές του 19ου αιώνα, αναφέρεται και ως Βλαχοφτέρη. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Πηγή πληροφοριών: Δήμος Δίου – Ολύμπου, Βικιπαίδεια

Πηγή photo slider: commons.wikimedia.org