Χωριά στη Ρόδο

Χωριά στη Ρόδο

Ο Άγιος Ισίδωρος βρίσκεται στους νότιους πρόποδες του Ατταβύρου όρους (1215 μ.) και πήρε το όνομά του από την ομώνυμη εκκλησία, που δεσπόζει στην πλατεία του χωριού. Το χωριό είναι ορεινό και παραδοσιακά γεωργικό. Οι λίγοι κάτοικοι ασχολούνται με εποχιακές καλλιέργειες. Στα αρχαιολογικά αξιοθέατα της περιοχής περιλαμβάνονται το Ιερό της Αρτέμιδας (4ος – 3ος αιώνας π.Χ.) που πιθανολογείται ότι βρίσκεται στη θέση της μονής του Αγίου Ιωάννη του Αρταμίτη καθώς και η ίδια η μονή (10ος αιώνας), που είναι μεταβυζαντινός ναός χτισμένος στη θέση προγενέστερου. Η Μονή Αρταμίτη με την ονομαστή βιβλιοθήκη της, υπήρξε κατά το Μεσαίωνα χώρος θεολογικής και πνευματικής θαλπωρής σε δύσκολες εποχές, σύμφωνα με γραπτές πηγές. Στα δυτικά του χωριού, στη θέση «Αγρός», είναι η Εφταβήματη, ερείπια μεγάλης βυζαντινής εκκλησίας. Είναι δυνατή η ανάβαση στον Αττάβυρο από μονοπάτι. Στην ευρύτερη περιοχή δημιουργούν τοπία ιδιαίτερου κάλλους οι φυσικές πηγές «Σουλουντράνια», «Γιεργιές», «Κουμπουνού», «Μύλος».

Η Απολακκιά βρίσκεται στη νότια Ρόδο στις όχθες του μικρού ποταμού Απολακκιάτη (Σιαννίτη), πάνω από τον ομώνυμο όρμο και κοντά στο φερώνυμο φράγμα, ανάμεσα στις κορυφές «Σκιάδι» και «Στρογγυλή», σε περιοχή όπου υπάρχουν εμφανίσεις γύψου και λιγνίτη, σε υψόμετρο 50 μέτρων. Απέχει 77 χλμ. περίπου ΝΔ. της πόλης της Ρόδου. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός.

Τα Απόλλωνα είναι μεγάλο χωριό και βρίσκεται στη βορειοκεντρική Ρόδο, στις νοτιοκεντρικές πλαγιές του βουνού Προφήτης Ηλίας και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 330. Απέχει 43 χλμ. περίπου ΝΔ. της πόλης της Ρόδου. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός.

Η Αρνίθα βρίσκεται στη νότια Ρόδο, στις βορειοδυτικές πλαγιές της κορυφής «Τρούλος» (515 μ.), σε παρακλάδι του ποταμού Σιανίτη και στο τέλος του κεντρικού δρόμου από την Απολακκιά, σε υψόμετρο 150 μέτρων. Απέχει 77 χλμ. περίπου ΝΔ. της πόλης της Ρόδου (μέσω Λίνδου). Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός.

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

Ο Αρχάγγελος είναι η μεγαλύτερη κωμόπολη που βρίσκεται στη Ρόδο. Είναι χτισμένη στα κεντρικά ανατολικά παράλια της νήσου, σε υψόμετρο 160 μ., εσωτερικά του ομώνυμου όρμου. Ψηλότερο βουνό της περιοχής είναι ο Χέλανδρος (507 μ.) όπου εδράζει και το εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία καθώς και με την αγγειοπλαστική. (δείτε περισσότερα)

Η Αρχίπολη είναι ημιορεινό, μεσόγειο χωριό στη βορειοκεντρική Ρόδο και βρίσκεται στις βόρειες παρυφές του βουνού Κουτσούτης (570 μ.) πάνω στη διασταύρωση των δρόμων προς Ψίνθο και Κολύμπια, σε υψόμετρο 190 μέτρων. Απέχει 32 χλμ. περίπου ΝΔ. της πόλης της Ρόδου. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός.

Το Ασκληπιείο είναι πεδινό, μεσόγειο χωριό στη νοτιοκεντρική Ρόδο και βρίσκεται δίπλα στο ρέμα του Αγρενού και κοντά στα δυτικά παράλια του όρμου Λόρδου, πάνω στο δρόμο προς το Κιοτάρι και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 170. Απέχει 60 χλμ. περίπου ΝΔ. της πόλης της Ρόδου. Η τοπική κοινότητα Ασκληπιείου είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός και περιλαμβάνει και τον οικισμό Κιοτάρι.

Τα Αφάντου είναι κωμόπολη της Ρόδου και ένας από τους παλαιότερους οικισμούς του νησιού. Τα Αφάντου φημίζονταν ιδιαίτερα για τα υφαντά τους. Για το πως δόθηκε η ονομασία Αφάντου στην περιοχή υπάρχουν τρεις εκδοχές. Με βάση την επικρατέστερη από αυτές η ονομασία λήφθηκε λόγω της θέσης του χωριού ανάμεσα σε λόφους, η οποία το καθιστά άφαντο. Άλλη εκδοχή φέρει υπεύθυνο για την ονοματοδοσία της περιοχής πλούσιο μεγαλοκτηματία της αρχαιότητας, που ονομαζόταν Εύφαντος. Υπάρχει τέλος και η πιθανότητα τα Αφάντου να έλαβαν την ονομασία αυτή από τα ξακουστά υφαντά της περιοχής.

Οι Βαγιές είναι μικρό πεδινό χωριό σε υψόμετρο 60 μέτρα και βρίσκονται στις βορειοδυτικές ακτές του νησιού της Ρόδου, επάνω στην επαρχιακή οδό Ίαλυσού – Κατταβιάς, δίπλα στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Ρόδου και απέχουν 14 χλμ. Δ.-ΝΔ. από την πόλη της Ρόδου. Αναφέρονται επίσημα για πρώτη φορά ως ξεχωριστός οικισμός το 1961, με την παλιά τους ονομασία Βάρη, ενώ το 1962 μετονομάστηκε σε Βαγιές.

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

Το Βάτι βρίσκεται στις νοτιοανατολικές ακτές της Ρόδου, και απέχει 67,5 χλμ. από τη πόλη της Ρόδου. Το χωριό περιτριγυρίζεται από πευκόδασος αλλά και από ελαιώνες, που ορισμένοι χαρακτηρίζονται αιωνόβιοι. Η τοπική παράδοση αναφέρει ότι κάποιοι είναι από την εποχή του Κλεόβουλου του Λίνδιου. Στην κεντρική πλατεία του χωριού υπάρχει ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, που χτίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και είναι ρυθμού «Βασιλική Δωδεκανησιακού τύπου». Ο ρυθμός αυτός είναι ιδιαίτερος γιατί συναντάται μόνο στα Δωδεκάνησα και στα νοτιοανατολικά παράλια της Μικράς Ασίας και μιμείται τα γοτθικά σταυροθόλια των ιπποτών. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ξωκλήσια του Αγίου Γεωργίου χτισμένο το 14ο αιώνα, του Αγίου Ραφαήλ, το μεταβυζαντινό μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Παραλιμνιώτη και η Παναγία η Γαλατούσα, όπου υπάρχει σπάνια εικόνα του 14ου αιώνα η οποία παριστάνει την Παναγία να προτάσσει το στήθος της για να θηλάσει το Χριστό.

Το Γεννάδι είναι παραθαλάσσιο χωριό και βρίσκεται στις νοτιοανατολικές ακτές του νησιού. Απέχει 61 χλμ. από τη πόλη της Ρόδου και 27 χλμ. από την αρχαία πόλη της Λίνδου. Το χωριό είναι παραθαλάσσιο με αμμουδερές παραλίες από μικρά βότσαλα που αποτελούν τη συνέχεια της παραλίας Κιοτάρι. Ο κεντρικός δρόμος χωρίζει την παραλία από το χωριό στην οποία υπάρχουν πολλές ταβέρνες, beach bar, ενοικιαζόμενα δωμάτια, μικρά ξενοδοχεία και εξοχικές κατοικίες. Στον οικισμό του Γενναδίου, ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Νικηφόρος Μανδηλαράς», έχει αποκαταστήσει και αναδείξει κτίσμα του 1926 ως παραδοσιακό σπίτι με πολλά εκθέματα και είδη λαϊκής τέχνης.

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

Η Δαματριά βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Ρόδου και απέχει περίπου 15 χμ. σε ευθεία γραμμή από το κέντρο της πόλης. Διάσπαρτα αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαιώνουν τις βιβλιογραφικές αναφορές, οι οποίες επισημαίνουν τη διαρκή κατοίκηση της περιοχής από την κλασική ελληνική αρχαιότητα και την ελληνιστική περίοδο μέχρι σήμερα, χωρίς διακοπή, εξαιτίας του εύφορου εδάφους, του υγρού και ζεστού μικροκλίματος και των νερών που αφθονούσαν στο Δαματρενό ποταμό και τα ρυάκια του. (δείτε περισσότερα)

Η Διμυλιά βρίσκεται στο βόρειο κεντρικό τμήμα του νησιού στις ανατολικούς πρόποδες του όρους Προφήτης Ηλίας, σε υψόμετρο 190 μέτρα και σε απόσταση περίπου 33 χλμ. νοτιοδυτικά από την πόλη του νησιού. Η πρόσβαση στο χωριό είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί είτε από τα ανατολικά, μέσω Σορωνής, είτε από τα δυτικά, περνώντας την Αρχίπολη και την Ελεούσα. Η Διμυλιά είναι από τα λιγοστά, πλέον, χωριά της Ρόδου με πλούσια βλάστηση ένεκα των πολλών φυσικών πηγών της. Μάλιστα ένα μέρος της ύδρευσης της πόλης της Ρόδου, γίνεται ακόμα και σήμερα από τη Διμυλιά. Λόγω της αφθονίας νερού στη Διμυλιά και στη γύρω περιοχή κατασκευάστηκαν πολλοί νερόμυλοι. Από τους δύο κεντρικούς μύλους του χωριού (Διμύλι-Διμυλιά), κατά την παράδοση, πήρε το όνομά του και το ίδιο το χωριό.

Η Ελεούσα βρίσκεται στο βόρειο κεντρικό τμήμα του νησιού στους πρόποδες του όρους Προφήτης Ηλίας, σε υψόμετρο 250 μέτρα. και σε απόσταση περίπου 34 χλμ. νοτιοδυτικά από την πόλη του νησιού. Οι κάτοικοί της ασχολούνται κυρίως με αγροτικά και τουριστικά επαγγέλματα.

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

Ο Έμπωνας είναι ημιορεινό χωριό σε υψόμετρο 430 μέτρων στις πλαγιές του Ατταβύρου του υψηλότερου βουνού του νησιού (1.250 μέτρα). Σύμφωνα με ορισμένους η ονομασία του χωριού προέρχεται από τη λέξη άμβωνας λόγω της λατρείας του Δία. Άλλοι υποστηρίζουν ότι σχετίζεται με το ρήμα «εμβαίνω» (=μπαίνω), αφού το χωριό γίνεται ορατό μόνο αφού κάποιος μπει σε αυτό. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια αμπελιών, γι’ αυτό υπάρχουν αρκετά σύγχρονα αλλά και παραδοσιακά οινοποιεία. (δείτε περισσότερα)

Ο Θεολόγος βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού σε υψόμετρο 40 μέτρα. Έχουν εντοπιστεί το ιερό του Ερεθιμίου Απόλλωνος, που υπήρξε από τα σπουδαιότερα ιερά της αρχαίας Ιαλυσίας καθώς και μυκηναϊκός οικισμός μαζί με το νεκροταφείο μυκηναϊκών και αρχαϊκών χρόνων που εκτείνεται στο λόφο του Αγίου Ιωάννη. Έχουν βρεθεί επίσης διάσπαρτα επιφανειακά ευρήματα διαφόρων περιόδων σε όλη την περιοχή η οποία κηρύχθηκε αρχαιολογικός χώρος.

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

Η Ιαλυσός βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, 9 χλμ. νοτιοδυτικά από την πόλη της Ρόδου στο μυχό του όρμου Τριάντα και αποτελεί το δεύτερο αστικό κέντρο μετά την πόλη της Ρόδου. Η Ιαλυσός παρουσιάζει μια εξαιρετική αλματώδη ανάπτυξη. Στα αρχαία ελληνικά έχουμε αναφορές στο όνομα της πόλης ως Ἰηλυσὸς στην ιωνική διάλεκτο και ως Ἰαλυσὸς στη δωρική διάλεκτο. Μετά την προσχώρηση της περιοχής στους Δωριείς επικράτησε η δωρική της ονομασία, η οποία ισχύει μέχρι σήμερα ως Ιαλυσός. (δείτε περισσότερα)

Η Ίστριος βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα του νησιού και προς το νότιο, χτισμένη σε οροπέδιο με υψόμετρο 260 μέτρων. Η περιοχή που εκτείνεται γύρω από την Ίστριο προς το Φράγμα Απολακκιάς και προς Προφίλια, αποτελεί καταφύγιο άγριας πανίδας (πέρδικα, λαγός, ελάφι Dama dama, γνωστότερο ως «πλατόνι της Ρόδου» κ.α.) και προστατεύεται από το ευρωπαϊκό δίκτυο Natura 2000. Χάρη στη μεγάλη φυσική της ομορφιά (πευκοδάση, αμπέλια, ελαιώνες, καταρράκτες κ.α.), η Ίστριος και τα περίχωρά της αποτελούν ένα από τα ομορφότερα τοπία ιδανικά για πεζοπορία και επαφή με τη φύση. Από τα ψηλότερα σημεία του χωριού μπορεί κανείς να απολαύσει την πανοραμική θέα προς την Απολακκιά και στο βάθος του ορίζοντα τα βουνά προς τα Σιάννα και τη Μονόλιθο. Το χωριό διαθέτει αρκετές εκκλησίες και ξωκλήσια, όπως αυτό του Αγίου Μερκουρίου χτισμένο το 17ο αιώνα πάνω σε παλιότερο βυζαντινό ναό, καθώς και τη μεγάλη ενοριακή εκκλησία του ιδίου Αγίου στο κέντρο του χωριού με το ξυλόγλυπτο τέμπλο, το βοτσαλωτό δάπεδο και την εικόνα του Αγίου ιστορημένη από Κρητικό ζωγράφο.

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

Τα Καλαβάρδα είναι παραθαλάσσιο χωριό και βρίσκονται στη δυτική ακτή του νησιού, ανάμεσα στα χωριά Φάνες, Σάλακος καθώς και τον οικισμό Μανδρικό. Είναι χτισμένα στην πλαγιά ενός λόφου αμφιθεατρικά με προσανατολισμό από ΝΑ προς ΒΔ με θέα τη θάλασσα. Τα παλαιότερα κτίρια μαζί με την εκκλησία του χωριού βρίσκονται στο υψηλότερο μέρος του οικισμού ενώ όσο πλησιάζεις προς τη θάλασσα συναντάς νεότερα και μεγαλύτερα κτίσματα. (δείτε περισσότερα)

Η Κάλαθος βρίσκεται κάτω από το όρος Κάλαθος και στις ανατολικές παραλίες του νησιού. Η παραλία του χωριού είναι αμμώδης με ψιλό χαλίκι και εκτείνεται σε μήκος 4 χλμ. με ορισμένα τμήματά της να έχουν αξιοποιηθεί εμπορικά και άλλα είναι δημόσια. Ανάμεσα στην Κάλαθο και στη Λίνδο βρίσκεται ο όρμος των Βλυχών (το αρχαίο Θέρμιδρο) με οργανωμένη παραλία και πολλές σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες. Στην ευρύτερη περιοχή της Καλάθου υπήρξαν οι Κλάσιοι του αρχαίου δήμου της Λινδίας. Έχουν βρεθεί πέτρινα υπολείμματα από αρχαίο ελαιοτριβείο στα ερείπια του Αγίου Ιωάννη καθώς και βωμός της ρωμαϊκής περιόδου. Την περίοδο του μεσαίωνα χρησίμευε ως αγρότοπος και βοσκότοπος της Λίνδου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σκαμμένη στο βράχο εκκλησία της Παναγίας, στην οποία υπάρχουν τοιχογραφίες του 12ου αιώνα.

Οι Καλυθιές βρίσκονται στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού κοντά στον όρμο Καλλιθέας και το Φαληράκι. Η παλιότερη γραπτή αναφορά για το χωριό είναι το 1474 και αναφέρεται με το όνομα Calathies ή Calaties, κατά μια εκδοχή από το φυτό κόλυθος ή κολυτέα που ευδοκιμεί στην περιοχή. Η περιοχή Ερημοκάστρου έχει κυρηχθεί αρχαιολογικός χώρος για την αποτελεσματικότερη προστασία των εντοπισμένων αρχαιοτήτων:

• Λείψανα αρχαίου ελληνιστικού τείχους – «Ερημόκαστρο»
• σπηλιά ανατολικής απότομης πλαγιάς με απολιθώματα
• λείψανα καμινιού
• λείψανα κτιρίου ελληνιστικών χρόνων
• τμήματα αρχαίων τοίχων κοντά στον όρμο Λαδικού
• λείψανα αρχαίων τάφων στη θέση «Τραουνού»

Η Κατταβιά βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού, σε υψόμετρο 60 μέτρα. Στη νότια είσοδο του χωριού είναι η εκκλησία του Αγίου Σταμάτη, αλλά και η κοιμητηριακή εκκλησία της Παναγίας «Καθολικής» μνημείο του 10ου  αιώνα, όπου υπάρχουν τοιχογραφίες που χρονολογούνται το 17ο αιώνα. Τα περίχωρα του χωριού αποτελούν μέρος της διεθνούς σημασίας περιοχής για τα πτηνά της κεντρικής Ρόδου και των περιοχών Λίνδου, Μεσαναγρού και Κατταβίας – Πρασώνης. Είναι επίσης περιοχή Natura 2000. Η Κατταβιά αναφέρεται την περίοδο των Ιπποτών της Ρόδου να οχυρώνεται για να αμυνθεί από τις επιθέσεις των Τουρκο-Οθωμανών από τους οποίους κατακτήθηκε το 1522. Κατά τη διάρκεια του Ιταλοτουρκικού πολέμου του 1912, πέρασε στον έλεγχο των Ιταλών που της έδωσαν το όνομα San Marco di Cattavia. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, στην πεδιάδα του χωριού οι Ιταλοί λειτουργούσαν αεροδιάδρομο (στρατόπεδο ελιγμών της Κατταβίας) τον οποίο κατέστρεψαν πριν εγκαταλείψουν τη φρουρά.

Τα Κολύμπια είναι οικισμός στην ανατολική ακτή του νησιού. Τα Κολύμπια αναπτύχθηκαν το 1935 κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής της Δωδεκανήσου, και ονομάζονταν Σαν Μπενεντέτο (San Benedetto, Άγιος Βενέδικτος). Μέσα από τις απαλλοτριώσεις των κατοίκων Αφάντου και Αρχαγγέλου υπήρξε ως γεωργικός οικισμός. Η μετονομασία του οικισμού σε Κολύμπια έγινε το 1961. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, άρχισε η ανάπτυξη του οικισμού σε τουριστικό θέρετρο. Ο δρόμος που ενώνει τον παραλιακό οικισμό με την εθνική οδό και έχει απόσταση περίπου 2 χιλιομέτρων, ονομάζεται «Οδός Ευκαλύπτων» καθώς κατά μήκος και από τις δυο πλευρές του υπάρχουν ευκάλυπτοι. Κατά μήκος της νότιας πλευράς του υπάρχουν τα ερείπια ενός καναλιού ανοιγμένου από τους Ιταλούς που έφερνε νερό από τις Επτά Πηγές μέχρι τα χωράφια, ενώ στην βόρεια πλευρά περίπου στη μέση της οδού βρίσκονται τα ερείπια της Βασιλικής που χρονολογούνται στον 6ο αιώνα.

Τα Κοσκινού βρίσκονται στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού σε υψόμετρο 110 μέτρα. Το χωριό έχει κηρυχθεί ως ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους τοπίο ενώ η γύρω περιοχή διαθέτει μεγάλες τουριστικές εγκαταστάσεις και πολλές αθλητικές εγκαταστάσεις (γήπεδα τένις, γκολφ, θαλάσσιου σκι κλπ.). Οι εκκλησίες του Αγίου Λουκά, της Αγίας Ειρήνης και Εισόδια της Θεοτόκου έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα μνημεία. Στα ανατολικά τους και δίπλα στην ακτή είναι η Καλλιθέα με τις ομώνυμες ιαματικές πηγές που έχουν χαρακτηριστεί ως έργο τέχνης «που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία, γιατί παρουσιάζει εξαιρετικό αρχιτεκτονικό και μορφολογικό ενδιαφέρον. Είναι έργο του αρχιτέκτονα Ρietro Lombardi».

Η Κρεμαστή είναι κωμόπολη της Ρόδου και ένας από τους μεγαλύτερους οικισμούς του νησιού. Πρόκειται για ένα σύγχρονο τουριστικό οικισμό που έχει αναπτυχθεί κατά μήκος κυρίως του κεντρικού δρόμου που οδηγεί από τη Ρόδο στις παραλίες και τα θέρετρα της δυτικής ακτής. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι ο τουρισμός καθώς και η γεωργία. Ο οικισμός έχει μεγάλη κίνηση και πολλούς επισκέπτες, πράγμα που ευνοείται και από τη γειτνίαση με τον Κρατικό Αερολιμένα της Ρόδου «Διαγόρας» (λιγότερο από 3 χιλιόμετρα δυτικά) και με την κοιλάδα των Πεταλούδων. Το κέντρο της κοσμεί ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος είναι γνωστός και ως «ναός Παναγίας της Καθολικής», όπου φυλάσσεται η εικόνα της Παναγίας που γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο, ενώ παράλληλα πλαισιώνεται από πολιτιστικές εκδηλώσεις και την Πανελλήνια Έκθεση Χειροτεχνίας Κρεμαστής. Σημαντικά αξιοθέατα αποτελούν το ιπποτικό φρούριο του Μεγάλου Μαγίστρου Καρέτι, με οικισμό που ιδρύθηκε από τους ιππότες στα μέσα του 15ου αιώνα, καθώς και η βιβλιοθήκη στην πλατεία της Κρεμαστής και το μεσαιωνικό κάστρο όπου ο μεγάλος μάγιστρος Φαμπρίτσιο ντελ Καρέτο φέρεται να επισκεύασε το κάστρο της Κρεμαστής στη δεκαετία του 1510–1520, αφού αυτό υπήρχε ήδη κατά το 14ο αι. και αξιοποιήθηκε από τους εκάστοτε μεγάλους μαγίστρους ως τόπος θερινής κατοικίας. Κατά τη διάρκεια της ιπποτοκρατίας, αλλά και αργότερα κατά την τουρκοκρατία, το κάστρο υπήρξε καταφύγιο για τους Κρεμαστενούς και τις οικογένειές τους, όπως αναφέρεται σε διάταγμα του 1479. Το κάστρο έχει έκταση 400 μ2, έχει ορθογώνιο σχήμα και περίμετρο τειχών 80μ. Σήμερα διατηρούνται δύο θολωτά δωμάτια στην πύλη του φρουρίου, διακρίνονται τα εξωτερικά τείχη του και η μονή του Αγίου Νικολάου, η οποία χτίστηκε αργότερα.

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

Η Κρητηνία είναι χωριό που κατά την ελληνική μυθολογία, ο Αλθαιμένης ήταν πρωτότοκος γιος του Κατρέα, γιου του Μίνωα του βασιλιά της Κρήτης. Ο Κατρέας είχε λάβει χρησμό που τον πληροφορούσε ότι θα τον σκότωνε κάποιο παιδί του, χρησμό που έτυχε να μάθει και ο Αλθαιμένης. Για αυτό το λόγο, ο Αλθαιμένης έφυγε από την Κρήτη και έπλευσε προς τη Ρόδο, όπου ίδρυσε την Κρητηνία (Νέα Κρήτη) και έχτισε στο βουνό Αττάβυρο, το ναό του Ατταβύριου Διός, ερείπια του οποίου σώζονται μέχρι σήμερα. (δείτε περισσότερα)

Τα Λάερμα είναι ένα ημιορεινό χωριό της Ρόδου και βρίσκεται σε υψόμετρο 289 μέτρα στις πλαγιές του όρους Κάλαθος. Οι εικασίες για την προέλευση του ονόματος είναι ποικίλες. Επικρατέστερη φαίνεται εκείνη που το αποδίδει σε παραφθορά της προελληνικής λέξης Λάδαρμα, καθώς το χωριό ιστορικά αποτελεί συνέχεια του αρχαίου δήμου της Λινδίας, Λάδαρμα, που βρισκόταν στην περιοχή κι ανήκε στο κράτος των Λινδίων, ενώ πιθανή είναι και η συσχέτισή του με τη λατρεία του Ερμή (Λάερμα < Λαός του Ερμή). Το χωριό είναι πόλος έλξης τόσο για τους εκδρομείς που επιζητούν επαφή με τη φύση, καθώς διαθέτει πλούσια χλωρίδα και πανίδα, όσο και με τους θρησκευτικούς επισκέπτες, οι οποίοι καταφθάνουν για να προσκυνήσουν στο βυζαντινό μοναστήρι του Ταξιάρχη Μιχαήλ του Θαρρινού και να θαυμάσουν τον τοιχογραφικό του διάκοσμο που ανάγεται στο 12ο αιώνα έως το 18ο αιώνα.

Η Λάρδος βρίσκεται πολύ κοντά στη Λίνδο, χτισμένη σε υψόμετρο μόλις 18 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Στη δενδρόφυτη πλατεία του χωριού υπάρχει βρύση κατασκευασμένη την περίοδο της Ιταλοκρατίας, η οποία τροφοδοτείται από το τρεχούμενο νερό κοντινής πηγής. Σε μικρή απόσταση από το χωριό σώζονται τα θεμέλια του τείχους και των πύργων του βυζαντινού κάστρου της Λάρδου. Το 1309 μ.Χ. τόσο το οχυρό, όσο και το ίδιο το χωριό είχαν παραχωρηθεί από τους Ιωαννίτες ιππότες στον Γενουάτη αριστοκράτη ναύαρχο Vignolo de’ Vignoli, ο οποίος διατηρούσε τιμάρια στη Ρόδο, ως αναγνώριση για την βοήθεια που τους παρείχε στην κατάληψη της Ρόδου και των γύρω νησιών. Εξέχουσας σημασίας για την περιοχή είναι και η γυναικεία μονή της Παναγιάς της Υψενής, η οποία κρυμμένη μέσα στο δάσος διανύει τη δική της ιστορία και διαδρομή. Η χρονολογία κτίσης της τοποθετείται πριν τα 1800 από τον Όσιο Μελέτιο και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, η μονή είναι γνωστή ως «Μονή του Ύψους», ενώ από τις αρχές του 20ου αιώνα επικράτησε το όνομα «Υψενή» από το ύψος στο οποίο είναι χτισμένη. Στην έκταση που καταλαμβάνει το χωριό έχουν εντοπιστεί πολλά και ενδιαφέροντα αρχαιολογικά ευρήματα, όπως για παράδειγμα το αρχαίο υπαίθριο ορυχείο «λάρδιου μαρμάρου» κοντά στο σπήλαιο του Αγίου Γεωργίου, όπου στην αρχαιότητα λατρευόταν η Άρτεμις, το ορυχείο ασβεστολίθου στη θέση «Μάρμαρα» ή «Σφηνιές», και το ορυχείο μαύρου και κόκκινου λίθου στη θέση «Εξοχή».

Η Λαχανιά βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νησιού, προς τις ανατολικές ακτές του και κοντά στο ακρωτήριο Ίστρος. Είναι χτισμένη στους πρόποδες του όρους Κοπανά σε υψόμετρο 70 μέτρων. Το χωριό λόγω της γεωγραφικής του θέσης παρέχει εξαιρετική πανοραμική θέα που φτάνει έως και τη θάλασσα. Ο φυσικός κόλπος της κοντινής παραλίας Πλημμύρι (στα ανατολικά) κατέχει μεγάλη οικολογική σημασία, καθώς αποτελεί καταφύγιο για την αναπαραγωγή της θαλάσσιας χελώνας Caretta caretta. Στο κέντρο του χωριού το 1848 οικοδομήθηκε ο Ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου, του οποίου το καμπαναριό μετά από αλλεπάλληλες επεμβάσεις, τελικά ανακατασκευάστηκε το 2008. Η πλατεία του χωριού χρησιμοποιήθηκε για το γύρισμα διαφόρων σκηνών της ταινίας του 1987 «High Season» με τις Ζακλίν Μπισέ και Ειρήνη Παπά. Στην έκταση που καταλαμβάνει, υπάρχουν πολλά παλιά μοναστήρια με πιο γνωστό αυτό της Ζωοδόχου Πηγής.

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

Η Λίνδος είναι παραδοσιακός οικισμός με πλούσια ιστορία, καθώς ήταν μια από τις τρεις αρχαίες πόλεις του νησιού και αυτή με την πιο πλούσια ναυτική παράδοση. Είναι η γενέτειρα του Κλεοβούλου, ενός από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, του Χάρη, του γλύπτη του περίφημου Κολοσσού, του Παναιτίου, του φιλοσόφου που εισήγαγε τη στωική φιλοσοφία στη Ρώμη. Ο παράκτιος αυτός οικισμός βρέχεται από το νότιο Αιγαίο και απέχει περίπου 55 χλμ. από την πόλη της Ρόδου και βρίσκεται στο ακρωτήριο Κράνα των ανατολικών ακτών του νησιού. Τα γραφικά στενά σοκάκια, οι όμορφες παραλίες, η εξαιρετική θέα του πελάγους, αλλά κυρίως η ακρόπολη της Λίνδου, που δεσπόζει πάνω από τον οικισμό, έχουν καταστήσει τη Λίνδο δημοφιλή τουριστικό προορισμό. (δείτε περισσότερα)

Ο Μαλώνας είναι πεδινό χωριό του νησιού και βρίσκεται σε υψόμετρο 70 μέτρα στην ενδοχώρα του νησιού, σε μια όμορφη και εύφορη κοιλάδα. Είναι χτισμένος πάνω στον επαρχιακό δρόμο Αρχάγγελου – Μάσαρη, μεταξύ των ποταμών Χα και Πλατανερός, που το καλοκαίρι ξεραίνονται. Οι κάτοικοί του ασχολούνται με την καλλιέργεια εσπεριδοειδών και ελαιών και η περιοχή τους φημίζεται στο νησί για τα πορτοκάλια και το λάδι που παράγουν. Το όνομα προέρχεται από την αρχαία λέξη «Μηλεών» η οποία σημαίνει «γόνιμος τόπος». Πολιούχος του χωριού είναι ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι τοιχογραφίες του Αγίου Γεωργίου του Πλακωτού (11ου αιώνα).

Το χωριό Μαριτσά, χωριό ηρώων και αντιστασιακών πήρε το όνομα του από τον τίτλο ΜΑΡΣΑΛ, τον κτηματία της περιοχής. Απέχει 17 χιλιόμετρα από την πόλη της Ρόδου και άξια επισκέψεως είναι τα μοναστήρια Σωτήρας και Κερωνιάτης (Κύρου και Ιωάννη). Η άλλη εκδοχή για την ονοματοδοσία του χωριού είναι πως πάρθηκε προς τιμήν του Ιταλού αξιωματούχου Μαρίτζα (Maritza), υπεύθυνου της τότε Ιταλοκρατούμενης περιοχής, ο οποίος – κατά τις μαρτυρίες των παλαιότερων κατοίκων – αποτελούσε πρόσωπο σεβαστό απο τους ντόπιους καθώς δεν είχε απέναντι τους συμπεριφορά κατακτητή αλλα σχεδόν ως τοπικού προέδρου της μικρής αυτής κοινότητας. Μάλιστα λέγεται ότι ήταν αυτός που πρωτοστάτησε στην δημιουργία του δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης της περιοχής καθώς και άλλων κτιρίων που σώζονται έως σήμερα. Κατά τους θερινούς μήνες αποτελεί δημοφιλή προορισμό καθώς υπάρχουν πολλά παραδοσιακά καφενεία και ουζερί που προσελκύουν αρκετό κόσμο και σε συνδυασμό με το πλακόστρωτο προφίλ της κεντρικής πλατείας δίνει την αίσθηση ότι κάθε μέρα συντελείται ένα μικρό πανηγύρι.

Η Μεσαναγρός βρίσκεται κοντά στο όρος Σικάδι σε υψόμετρο 260 μέτρα. Η ονομασία του σημαίνει καλλιεργημένο, περιφραγμένο βυζαντινό μεγάλο αγρόκτημα. Είναι ένα χωριό κρυμμένο ανάμεσα στα βουνά. Μικρά σπίτια, δείγματα της λαϊκής αγροτικής αρχιτεκτονικής, αντιπροσωπεύουν την παράδοση του τόπου. Έχει πολλά και παλιά μοναστήρια, όπως αυτό της Παναγίας Σκιαδενής που γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου και οφείλει την ονομασία της στο σκιάδων (δηλαδή σκιερό, θερινό τοπίο). Ενδιαφέρον παρουσιάζει στην πλατεία του Μεσαναγρού η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, χτισμένη τον 13ο αι. στη θέση του μεσαίου κλίτους μεγάλης τρίκλιτης παλαιοχριστιανικής βασιλικής του 6ου αι. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η επίσκεψη στην περιοχή Σκάλα του Αγίου Θωμά, ένα τοπίο με καταρράκτες, δάσος κωνοφόρων και πλούσια πανίδα και χλωρίδα. Το ανέβασμα στο ύψωμα Σταυρός δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη να δει και τις δύο θάλασσες που βρέχουν τη νότια Ρόδο, από την ανατολική και τη δυτική πλευρά.

Η Μαχαιριά βρίσκεται στο νότιο άκρο του νησιού και σε κοντινή απόσταση και δυτικά του είναι ο αρχαιολογικός χώρος της «Βρουλιάς» και νότια το Πρασονήσι. Ο αρχαιολογικός χώρος συμπεριλαμβάνει υποθαλάσσιο τμήμα της γειτονικής ακτής και το Πρασονήσι «για την αποτελεσματικότερη προστασία των εντοπισμένων αρχαιοτήτων. Ειδικότερα πρόκειται για 1) αρχαίο οικισμό και τον οχυρωματικό του περίβολο, 2) αρχαίο νεκροταφείο, 3) αρχαίο ναό «εν παραστάσει» στο μικρό λιμάνι, 4) Παλαιοχριστιανική Βασιλική. Ο αρχαίος οικισμός Βρουλιάς είναι ένας από τους σημαντικότερους πρώιμους οικισμούς με οργανωμένο πολεοδομικό σχέδιο που έχει εντοπισθεί στον ελλαδικό χώρο και χρονολογείται στα 650 με 550 π.Χ. Λόγω της γεωγραφικής του θέσης είχε σημαντική στρατιωτική σημασία και αποτελούσε το τελευταίο λιμάνι του αιγαιακού χώρου πριν από το ανοιχτό πέλαγος της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και το πρώτο λιμάνι για τους ταξιδευτές από την Κύπρο, τη Φοινίκη ή τη Συρία. Η ανασκαφή του οικισμού έγινε στις αρχές του 20ου αιώνα (1907-1908) από τον Σουηδό αρχαιολόγο Karl Kinch και τη Δανική Αρχαιολογική αποστολή, η οποία αποκάλυψε οχυρωματικό περίβολο με πύλη και ορθογώνιο πύργο, δύο σειρές παρατακτικά κτισμένων οικιών, αγορά, ιερά και νεκροταφείο με σημαντικά κινητά ευρήματα. Ο αρχαίος οικισμός ήταν γνωστός για την κεραμική του (όπως όλη η περιοχή της νότιας Ρόδου) και υπάρχει ιδιαίτερη αναφορά στην περιοχή της Μεσογείου για τα αγγεία «ρυθμού Βρουλλιάς». Τα περισσότερα ευρήματα της ανασκαφής (όσα τοποθετήθηκαν στην ακρόπολη της Λίνδου) χάθηκαν στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Σπουδαίο αγγείο «ρυθμού Βρουλλιάς» θεωρείται ο «σκύφος Βρουλλιάς».

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

Ο Μονόλιθος βρίσκεται 10 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Απολακκιάς και 30 χλμ από το Πρασονήσι. Έξω από το χωριό βρίσκεται ενετικό κάστρο, χτισμένο στην κορυφή ενός βράχου 100 μ. Το κάστρο χτίστηκε το 1480 από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη, για να προστατεύσουν το νησί από επιθέσεις. Το Κάστρο του Μονολίθου είναι ευρέως ερειπωμένο σήμερα. Μέσα στο κάστρο υπάρχει μικρή εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Παντελεήμονα. Η πρόσβαση στο κάστρο γίνεται από μια σκάλα λαξευμένη στο βράχο. Το χωριό βρίσκεται κοντά στην αρχαιολογική θέση αρχαία Κυμισάλα και ενίοτε φιλοξενεί τις ανασκαφικές και άλλες ομάδες έρευνας της περιοχής. Στο Μονόλιθο, στη νοτιοδυτική πλευρά του βουνού Ακραμύτη, υπάρχει η σπηλιά, το «Λημέρι» όπου στήθηκε το αρχηγείο του κατασκοπευτικού κλιμακίου που έδρασε μέχρι το τέλος του πολέμου το Μάιο του 1945. Εκτός της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής στην κοιλάδα της Κυμισάλας και τα περίχωρα του χωριού, οι κάτοικοι ασχολούνται εκτεταμένα με τη μελισσοκομία, εκμεταλλευόμενοι το τοπικό πευκοδάσος της Κυμισάλας και τη φθινοπωρινή ερείκη. Τα αξιοθέατα του χωριού είναι το Κάστρο Μονολίθου, ο Παλιός Μονόλιθος, εστιατόριο του 1929 που λειτουργούσε κατά τις ανάγκες της εποχής, ως παραδοσιακό καφενείο και μπακάλικο, η παραλία Παραλία Φούρνοι και το ιστορικό πέτρινο ιταλικού στιλ κτίριο της Χωροφυλακής και το σχολείο. Το κτίριο της χωροφυλακής λειτουργεί σήμερα ως εργαστήριο της ανασκαφικής ομάδας της αρχαίας Κυμισάλας.

Το Παραδείσι είναι μία παραθαλάσσια κωμόπολη στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού και είναι ένα σύγχρονο τουριστικό θέρετρο. Έχει αναπτυχθεί κατά μήκος του παραλιακού δρόμου που οδηγεί από τη Ρόδο στις παραλίες και τα θέρετρα της Δυτικής ακτής. Στην περιοχή υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία και τουριστικά καταλύματα με μεγάλη κίνηση και πολλούς επισκέπτες, επειδή βρίσκεται σχεδόν δίπλα στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Ρόδου. Από το 2013 υπάρχει ξενοδοχείο γυμνιστών. Το Παραδείσι, σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε το 1330 από το Γάλλο Μεγάλο Μάγιστρο Ελιόν Βιλνέβ του Τάγματος των Ιπποτών ο οποίος έχτισε το κάστρο του σε μια κοντινή περιοχή που ονομαζόταν «Παραδείσιοι Κήποι». Επειδή οι τότε κάτοικοι αποκαλούσαν τον Ελιόν Βιλνέβ Βιλανόβα η όλη περιοχή πήρε αρχικά το όνομα Βιλανόβα. Την περίοδο της Ιταλοκρατίας, το Παραδείσι και οι κάτοικοί του πήραν μέρος στο συλλαλητήριο που έγινε συγχρόνως σε όλη τη Ρόδο. Στις 7 Απριλίου 1919 όλη την ημέρα του Πάσχα και κατά τη δεύτερη Ανάσταση οι κάτοικοι διαδήλωναν για την ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα. Στις συμπλοκές που έγιναν με τους Ιταλούς τραυματίστηκαν 18 Παραδεισιώτες και συνελήφθησαν οι δύο δάσκαλοι, οι οποίοι τελικά απελευθερώθηκαν, μετά τη συνεχιζόμενη αντίδραση των κατοίκων και τα διεθνή δυσμενή σε βάρος τους σχόλια.

Η Παστίδα είναι το πλησιέστερο προς την πόλη της Ρόδου χωριό χτισμένο στους νότιους πρόποδες του όρους Φιλέρημος και συνορεύει με την Ιαλυσσό, την Κρεμαστή και τα Μαριτσά. Ο πολιούχος άγιος του χωριού είναι ο Άγιος Νικόλαος. Διαθέτει όμως και άλλα μοναστήρια όπως ο Άγιος Γεώργιος, η Αγία Μαρκέλα, ο Άγιος Φανούριος, των Τριών Ιεραρχών και του Σωτήρος. Το χωριό, τα τελευταία χρόνια, γνωρίζει άνθηση και διαθέτει καφετέριες, εστιατόρια, fast food, μεζεδοπωλεία. Η ίδρυση της Παστίδας πιθανολογείται γύρω στα 1204, κατά τη διάρκεια της Τέταρτης Σταυροφορίας, όταν οι Σταυροφόροι πηγαίνοντας στους Άγιους Τόπους κατέκτησαν τη Ρόδο. Στην Παστίδα βρίσκεται το Μουσείο Μελισσοκομίας και Φυσικής Ιστορίας της Μέλισσας που ιδρύθηκε από ανθρώπους της Μελισσοκομικής Δωδεκανήσου. Στο μουσείο παρουσιάζεται η διαδικασία παραγωγής του μελιού, η βιολογία της μέλισσας και τα παραγόμενα προϊόντα καθώς και η ιστορία, η παράδοση και η εξέλιξη της μελισσοκομίας. Οι επισκέπτες του μπορούν να παρακολουθήσουν τα ζωντανά μελίσσια μέσα σε γυάλινες κυψέλες να λειτουργούν όπως στη φύση. Το Μουσείο φιλοξενεί στους χώρους του οργανωμένες ή μεμονωμένες ενημερωτικές επισκέψεις, εκπαιδευτικές εκδρομές και προσφέρει πλήθος εκθεμάτων.

Τα Πλατάνια βρίσκονται προς το βόρειο και κεντρικό τμήμα του νησιού στους νοτιοανατολικούς πρόποδες του όρους Προφήτης Ηλίας, σε υψόμετρο 300 μέτρα. Οφείλουν το όνομά τους στα πολλά πλατάνια που φύτρωναν κάποτε στην περιοχή και έχει πλούσια βλάστηση με πολλά νερά. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τα τουριστικά επαγγέλματα και λιγότερο με τη γεωργία.

Το Πλημμύρι είναι παραθαλάσσιος οικισμός και βρίσκεται στα νοτιοανατολικά παράλια του νησιού. Στην περιοχή υπάρχει ο ομώνυμος αρχαιολογικός χώρος (χωρισμένος σε δύο ζώνες) ο οποίος περιλαμβάνει: τον οχυρωμένο ελληνιστικό οικισμό και τη νεκρόπολης στο λόφο του Πλημμυριού, το ναό της Ζωοδόχου Πηγής και τον παλαιοχριστιανικό οικισμό που εκτείνεται σε όλο το μήκος της παραλίας και τον αρχαϊκό οικισμό και τους αρχαίους τάφους που σώζονται στη θέση «Γερματάς».  Το Πλημμύρι θεωρείται τόπος σημαντικής οικολογικής σημασίας μιας και είναι τόπος αναπαραγωγής της θαλάσσιας χελώνας Caretta Caretta. Πρόκειται για ένα φυσικό όρμο και η παράκτια ζώνη της παραλίας (μήκους 1.700 μέτρα και μέσου πλάτους 25) καλύπτεται από άμμο και βότσαλο όπως και ο θαλάσσιος πυθμένας της. Στην γύρω από την ακτή περιοχή υπάρχουν διάσπαρτα σπίτια ενώ η γη καλύπτεται από καλαμιώνες, αμμοθίνες, ποολίβαδα, αγροτικές εκτάσεις με σημαντικά ποσοστά φυσικής βλάστησης καθώς και από μη αρδευόμενες αρόσιμες εκτάσεις. Στα βορειοανατολικά της υπάρχει καταφύγιο αλιευτικών σκαφών.

Η Προφίλια είναι ένα παραδοσιακό χωριό της νότιας Ρόδου χτισμένο στην πλαγιά του όρους Γέρακα σε υψόμετρο 382 μέτρων. Το χωριό είναι πόλος έλξης κυρίως για τους εκδρομείς που επιζητούν επαφή με τη φύση, καθώς διαθέτει πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Στα πευκοδάση της φιλοξενείται το ελάφι Dama dama, γνωστότερο ως «πλατόνι της Ρόδου». Η συγκεκριμένη περιοχή προστατεύεται από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Natura 2000. Το χωριό διαθέτει αρκετές εκκλησίες, όπως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και ο Άγιος Γεώργιος, η ανέγερση των οποίων χρονολογείται στο 16ο αιώνα. Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται η εκκλησία αφιερωμένη στο Γενέθλιο της Παναγίας, από τη βόρεια πλευρά της αυλής της οποίας μπορεί κανείς να απολαύσει τη θέα προς το ορεινό ανάγλυφο του Αττάβυρου που ανοίγεται στον ορίζοντα.

Ο Πυλώνας βρίσκεται προς τις ανατολικές ακτές του νησιού, πολύ κοντά (δυτικά) στη Λίνδο. Πρόκειται για ένα γραφικό χωριό, το οποίο περιβάλλεται από ελαιώνες και οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία. Οι παρακάτω τοποθεσίες έχουν κηρυχθεί αρχαιολογικοί χώροι:

• Πυλώνα – Περιστερώνας: περιλαμβάνει λείψανα υστερορωμαϊκών και παλαιοχριστιανικών κτιρίων και διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη
• Πυλώνα – Ασπροσπηλιά: περιλαμβάνει το μυκηναϊκό νεκροταφείο της Ασπροσπηλιάς
• Πυλώνα – Μάντρες – Λιβάδια: περιλαμβάνει λείψανα υστεροελληνιστικών εγκαταστάσεων
• Πυλώνα – Δράκος: περιλαμβάνει λόφο με λείψανα υστεροελληνιστικών, ρωμαϊκών και παλαιοχριστιανικών χρόνων

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

Η Ρόδος είναι η πρωτεύουσα του νησιού και των Δωδεκανήσων. Έχει πλούσια ιστορία από τα αρχαία ακόμη χρόνια και είναι παγκόσμια γνωστή για τα αξιοθέατά της με σημαντικότερο τη μεσαιωνική πόλη. Η Ρόδος σήμερα έχει μία συναρπαστική ιστορία, συνδεδεμένη άμεσα με την ελληνική αρχαιότητα. Η πόλη της Ρόδου βρίσκεται στο βόρειο άκρο του νησιού και είναι ο μεγαλύτερος σε πληθυσμό στο νησί αλλά ο μικρότερος σε έκταση. Απέναντι σε κοντινή απόσταση βρίσκονται τα παράλια της Τουρκίας.

Η Σορωνή βρίσκεται σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από την πόλη της Ρόδου. Πήρε το όνομά της από το δάσος των «Δρυών» που υπήρχε στη περιοχή. Σόρων (ή σάρων) σημαίνει δάσος δρυών και χώρος με βελανιδιές, σαρώνις ή σορώνις σημαίνει παλαιά ή μικρή βαλανιδιά. Το χωριό είναι χτισμένο πολύ κοντά στην παραλία αλλά και στο βουνό. Διαθέτει πλούσια βλάστηση και γόνιμο έδαφος, το οποίο καλλιεργείται από τους κατοίκους με ελαιόδεντρα, αμπέλια και άλλα γεωργικά προϊόντα. Σε απόσταση 3 χιλιομέτρων αξιόλογη τοποθεσία είναι ο Άγιος Σουλάς (Σίλας), όπου υπάρχει αισθητικό δάσος με πηγή, της οποίας το νερό θεωρείται θεραπευτικό και εγκαταστάσεις αθλητικές (γήπεδο ποδοσφαίρου, μπάσκετ, τένις), πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής και ένα υποτυπώδεις ιπποδρόμιο, όπου οργανώνονται ιπποδρομίες κατά το πανηγύρι του ομώνυμου Αγίου (20-30 Ιουλίου) ενός από τα μεγαλύτερα και ιδιαίτερα πανηγύρια του νησιού, το οποίο συγκεντρώνει δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες. Το Λαογραφικό Σπίτι Σορωνής στεγάζεται μέσα σε μια παλιά κατοικία και σε αυτό μπορεί να δει κανείς διάφορα αρχαία αντικείμενα, υφαντά, κεντήματα, σκεύη αλλά και κάποιες παραδοσιακές φορεσιές. Κατά τη διάρκεια του έτους πραγματοποιούνται διάφορες εκδηλώσεις λαογραφικού ενδιαφέροντος, καθώς και διοργανώνονται επισκέψεις Σχολείων και άλλων συλλόγων και φορέων.

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

Τα Στεγνά είναι παραθαλάσσιος οικισμός και βρίσκονται στην ανατολική ακτή του νησιού. Πρόκειται για περιοχή όπου τα παλιότερα χρόνια λειτουργούσαν εργαστήρια αγγειοπλαστικής και καμίνια ενώ πλέον αποτελεί την παραλία του Αρχάγγελου. Είναι αμμώδης και με βότσαλα ενώ υπάρχουν ένα περίπτερο, θαλάσσια αθλήματα, λίγες ταβέρνες και ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Πηγή photo: commons.wikimedia.org

To Φαληράκι είναι το κύριο παραθαλάσσιο χωριό στο νησί της Ρόδου. Βρίσκεται στον κόλπο Φαληρακίου, στη βορειοανατολική ακτή, περίπου 14 χλμ νότια της πόλης της Ρόδου και 10 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του αεροδρομίου. Η παραλία είναι η πιο οργανωμένη παραλία της Ρόδου κι έχει πλάτος πάνω από 5 χιλιόμετρα.

Οι Φάνες βρίσκονται στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού, κοντά στον χείμαρρο Πλατύ σε υψόμετρο 30 μέτρα. Είναι γνωστές για τα γραφικά και χρωματιστά σπίτια τους και το γραφικό τους λιμανάκι. Η παραλία τους έχει λεπτή άμμο και βότσαλα, ρηχά νερά και αλμυρίκια για σκιά ενώ είναι δημοφιλής προορισμός για windsurfing και kitesurfing. Το όνομα του χωριού σύμφωνα με μια εκδοχή προήλθε από το φάρο που υπήρχε παλιότερα ενώ σύμφωνα με άλλη από το ναό του Φαναίου αν και τρίτη υποστηρίζει ότι προέρχεται από ένα είδος χόρτου (άφανες) που φύτρωνε στην περιοχή. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με τη γεωργία (κρασοστάφυλα – κηπευτικά – ελιές) αλλά και με τις τουριστικές επιχειρήσεις. Στο χωριό υπάρχει το παλιό μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα με θαυματουργή εικόνα.

Η Ψίνθος είναι μικρό ορεινό χωριό και βρίσκεται σε απόσταση περίπου 28 χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα του νησιού. Οι φυσικές ομορφιές όπως η πηγή Φασούλι, η πηγή Καμάρι και η μικρή κοιλάδα που διασχίζει το χωριό με τα μεγάλα αιωνόβια πλατάνια της, έχουν κάνει την Ψίνθο δημοφιλή προορισμό του τοπικού (ροδιακού) πληθυσμού τα Σαββατοκύριακα. Στην Ψίνθο βρίσκονται δύο Βυζαντινά μοναστήρια, το Ιαματικό Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας (ή «Ματικό») και το «Παρμένι». Και τα δύο μοναστήρια είναι στην εξοχή στο δρόμο προς Αρχίπολη. Επίσης στο βουνό πάνω από το χωριό, στον δρόμο προς την Κοιλάδα των Πεταλούδων, βρίσκεται και το μοναστήρι της «Καλόπετρας», που όμως διοικητικά ανήκε στον Δήμο Πεταλούδων. Στο Ιαματικό το Πάσχα, μετά την ημέρα της Ανάστασης, γίνεται κάθε χρόνο μεγάλο γλέντι. Από το χωριό δεν απέχει πολύ και η Κοιλάδα των Πεταλούδων. Πρόκειται για μια μαγευτική κοιλάδα, η οποία διασχίζεται από τον ποταμό Πελεκάνο και φιλοξενεί διάφορα ενδημικά είδη χλωρίδας και πανίδας. Στην κοιλάδα αυτή συναντάμε το σπάνιο είδος πεταλούδας Panaxia quadripunctaria. Η Ψίνθος είναι διάσημη ως η περιοχή της τελευταίας μάχης μεταξύ των Τούρκων και των Ιταλών, στις 16 Μαΐου 1912, προτού οι πρώτοι, ηττημένοι, παραδώσουν ολόκληρο το νησί στους Ιταλούς και τον Ιταλό αντιστράτηγο Τζοβάννι Αμέλιο στις 17 Μαΐου 1912. Οι Τούρκοι υπέστησαν στη μάχη της Ψίνθου μεγάλες απώλειες και είχαν περί τους 200 νεκρούς ενώ οι Ιταλοί μόνο εννέα.

Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια

Πηγή photo slider: Pikist