Χτισμένη στους πρόποδες της οροσειράς Ατταβύρου

Η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Αρταμίτου απέχει 56χλμ. από την πόλη της Ρόδου και βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του όρους Αττάβυρος σε υψόμετρο 550μ., επί του οδικού άξονα Ιαλυσσού-Κατταβιάς, αποτελώντας κομβικό σημείο μεταξύ των χωριών Έμπωνα και Αγίου Ισιδώρου. Η μονή, ιδρυμένη στον 9ο αι., είναι αφιερωμένη στον απόστολο και ευαγγελιστή Ιωάννη το Θεολόγο.

Η ονοματοδοσία της προήλθε από τη θέση Αρταμύτιον του όρους Ατταβύρου, του υψηλότερου όρους του νησιού. Κατά την προχριστιανική εποχή στο χώρο, όπου σήμερα βρίσκεται η μονή υπήρχε ιερό της Αρτέμιδος, στο οποίο, σύμφωνα με σωζόμενες επιγραφές, λατρευόταν η θεά με το όνομα «Ἄρταμις ἐν Κεκοίᾳ». Στη δωρική διάλεκτο Αρταμίτια ονομάζονταν οι εορτές προς τιμήν της θεάς Αρτέμιδος.

Στους αιώνες που ακολούθησαν της ίδρυσης γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση και απέκτησε μεγάλη κτηματική περιουσία. Το έτος 1174 ως ηγούμενός της φέρεται ο Νείλος, ενώ μετά το 1256 και για μικρό χρονικό διάστημα σε αυτήν διέμεινε ο λόγιος μοναχός και εκκλησιαστικός συγγραφέας, Νικηφόρος Βλεμμύδης. Ο Βλεμμύδης διασώζει την πληροφορία ότι κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ανδρόνικου Παλαιολόγου το 1234 κατά του άρχοντα της Ρόδου καίσαρα Λεοντίου Γαβαλά, τα στρατεύματά του δήωσαν την ύπαιθρο του νησιού και η μονή υπέστη λεηλασία. Αναφέρεται επίσης στην αξιόλογη βιβλιοθήκη της μονής και στο πνευματικό επίπεδο των μοναχών της.

Η Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Αρταμίτου εξακολουθούσε να βρίσκεται σε άνθηση και κατά τη διάρκεια της ιπποτικής κατοχής, όπως προκύπτει από τις γραπτές μαρτυρίες και δη από τις διηγήσεις περιηγητών. Όταν το 1422 τη μονή επισκέφθηκε ο φλωρεντινός κληρικός, γεωγράφος και περιηγητής Cristoforo Buondelmonti την παρουσιάζει ως ακμάζουσα και χαίρουσα μεγάλης φήμης. Η περίοδος ακμής της διεκόπη την τουρκοκρατία, οπότε εγκαταλείφθηκε και ερημώθηκε. Η μονή οικοδομήθηκε εκ νέου κατά το β΄ ήμισυ του 19ου αι. από τον ηγούμενο Κύριλλο τον Λίνδιο. Συγκεκριμένα, το 1859 χτίστηκε το καθολικό, το 1862 τα κελιά, ενώ το 1870 φιλοτεχνήθηκε το περίτεχνο τέμπλο. Κατασκευάσθηκαν ακόμη δύο νερόμυλοι, ελαιοτριβείο και φούρνος, ενώ διαμορφώθηκε ο αύλειος χώρος, και αξιοποιήθηκαν οι γεωργικές εκτάσεις με φύτευση ελαιοδέντρων με σκοπό την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών της μονής.

Σήμερα από τα κτίσματα της εποχής εκείνης διατηρούνται μόνο μικρό τμήμα της βόρειας πτέρυγας και το καθολικό, το οποίο ανήκει στον αρχιτεκτονικό τύπο της μονόχωρης σταυροθολιακής βασιλικής δωδεκανησιακού τύπου με πρόναο με πατάρι γυναικωνίτη. Τα κελιά και οι λοιποί βοηθητικοί χώροι που ήταν απαραίτητοι για την εύρυθμη λειτουργία της μονής οικοδομήθηκαν σταδιακά κατά τη δεκαετία του 1990 και διατάσσονται βόρεια και δυτικά του καθολικού.

Όσον αφορά στον υφιστάμενο ναό, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο του, φιλοτεχνημένο στα 1870, το κτιστό προσκυνητάρι επί του νότιου τοίχου που φιλοξενεί την εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, φιλοτεχνημένη το 1870 από τον Μιχαήλ Συμαίο και το περίτεχνο, επιχρυσωμένο και επιζωγραφισμένο προσκυνητάρι στο οποίο εκτίθεται η εικόνα της Βρεφοκρατούσας Παναγίας της Αρταμίτισσας.

Αμφότερες οι εικόνες φέρουν ανηρτημένα μπροστά τους πληθώρα ταμάτων ως δημόσια μαρτυρία υποσχέσεων ή ευγνωμοσύνης των πιστών για την εκπλήρωση των ευχών τους. Σήμερα η μονή εξακολουθεί να είναι ανδρώα και στα κελιά της εγκαταβιούν δύο μοναχοί και ένας δόκιμος υπό την πνευματική καθοδήγηση του ηγουμένου Λεοντίου, ενώ καταβάλλεται προσπάθεια για την ανακαίνιση και τον εξωραϊσμό του καθολικού, του κτιριακού συγκροτήματος και του περιβάλλοντος χώρου. Γιορτάζει 8 Μαΐου και 26 Σεπτεμβρίου.

Πηγή πληροφοριών & photo: Ιερά Μητρόπολις Ρόδου