Εκκλησίες & Μοναστήρια στο Νομό Σερρών

Εκκλησίες & Μοναστήρια στο Νομό Σερρών

Ο ναός των Αγίων Θεοδώρων θεωρείται το πιο σημαντικό Βυζαντινό κτίσμα της πόλης των Σερρών, Παμπάλαιος ναός η κατασκευή του οποίου χρονολογείται μεταξύ του 5ο και 6ο αιώνα μ. Χ. Κατά τα βυζαντινά χρόνια ο ναός αυτός ήταν Μητροπολιτικός Ναός. Δυστυχώς όμως είχε δεχτεί μεγάλες καταστροφές στη σύγχρονη ιστορία του αφού πυρολύθηκε από τους Βούλγαρους τη πρώτη φορά το 1849 και δεύτερη φορά το 1913. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Ο Άγιος Γεώργιος ο Κρυονερίτης είναι ένας από τους Βυζαντινούς ναούς των Σερρών που χτίστηκε στα τέλη του 13ου αιώνα. Είναι μαρτυρικός ναός θα λέγαμε αφού 270 χρόνια περίπου μετά την κατασκευή του καταστράφηκε από τους Οθωμανούς. Η ανέγερσή του έλαβε χώρα από το 1862 έως το 1871. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου στη Νιγρίτα είναι τρίκλιτη βασιλική με ξύλινη δίρριχτη σκεπή, ρυθμός που χαρακτηρίζει τα μεταβυζαντινά χρόνια. Έχει ευρύχωρο νάρθηκα στην ανατολική πλευρά, του οποίου βέβαια η σημερινή μορφή είναι νεότερη. Η ανέγερση του ναού ολοκληρώθηκε το 1753. Το μεσαίο κλίτος του κυρίως Ναού χωρίζεται από το βόρειο και το νότιο με δύο κιονοστοιχίες από επτά κίονες σε κάθε σειρά. Στις κολώνες -οι οποίες είναι κορμοί δένδρων εσωτερικά και σοβατισμένες εξωτερικά- υπάρχει νεότερη διακόσμηση με άμπελο. Η διακόσμηση αυτή έγινε το 1978, όταν συνεργείο Σερραίων αγιογράφων καθάρισε τις τοιχογραφίες του Ναού. Ο διαχωρισμός των κλιτών του Ναού εκτός από τους κίονες γίνεται και από μια διπλή σειρά στασίδια, που και αυτά είναι νεότερα, φτιαγμένα από ξύλο φλαμουριάς, όπως και το σύγχρονο με τα στασίδια Δεσποτικό, αλλά και τα αναλόγια. Τα κλίτη που προκύπτουν από τον διαχωρισμό είναι τρία με μεγαλύτερο το κεντρικό. Ο Ναός εσωτερικά έχει μήκος 24,5 m, πλάτος 13,7 m, ύψος στο κεντρικό κλίτος 8,6 m και ύψος Ναού στα πλάγια κλίτη 6,8 m. Οι εξωτερικές διαστάσεις του Ναού είναι: μήκος 28,4 m, πλάτος 15,3m και ύψος 9,4m. Εσωτερικά του Ναού από τη δυτική πλευρά του κυρίως Ναού και για περίπου 7 μέτρα προς τα ανατολικά εκτείνεται ο γυναικωνίτης Στα βυζαντινά χρόνια ο γυναικωνίτης λεγόταν υπερώο και εκεί ήταν η θέση των αυτοκρατόρων και των αρχόντων. Στη συνέχεια όμως κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας κατ’ επίδραση της τάξης που είχαν οι Τούρκοι δυνάστες, όσον αφορά την θέση της γυναίκας στην κοινωνία, η χρήση του υπερώου άλλαξε και από τιμητική θέση για τους άρχοντες εκάστης κοινωνίας, ορίστηκε ως θέση των γυναικών στην Εκκλησία και ονομάστηκε γυναικωνίτης. Το κατεστημένο που δημιούργησαν οι Τούρκοι κατακτητές δεν έμεινε μόνο σ’ αυτό, αλλά προχώρησαν και σε μία άλλη ακόμα πιο υποτιμητική για τις γυναίκες πράξη· γύρω-γύρω από τους γυναικωνίτες έβαλαν καφασωτά, ούτως ώστε οι ευρισκόμενοι άνδρες στον κυρίως Ναό να μην βλέπουν καν τις γυναίκες που βρίσκονταν στο γυναικωνίτη. Σήμερα στο Ναό του Αγίου Γεωργίου υπάρχει, κατάλοιπο του παρελθόντος, ένα κομμάτι από το καφασωτό αυτό και βρίσκεται στην πίσω πλευρά του άμβωνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το καφασωτό αυτό, το οποίο μάλλον υπήρχε από την αρχή στην Εκκλησία, βγήκε από τον Μητροπολίτη Νιγρίτης Ευγένιο και φυσικά, όπως κάθε τέτοια καινοτόμα πράξη δημιούργησε κάποιο θόρυβο στην τότε συντηρητική κοινωνία της Νιγρίτης. Το σχήμα του γυναικωνίτη είναι αρκετά ιδιόμορφο και ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Καλύπτει, ως προελέχθη, τα πρώτα μέτρα της δυτικής πλευράς του κυρίως Ναού, απλωμένος και στα τρία κλίτη σε σχήμα Π. Το πάτωμα του γυναικωνίτη είναι ξύλινο, όπως και οι σκάλες πρόσβασης σε αυτόν από το εσωτερικό του Ναού. Οι ξύλινες σκάλες όμως λόγω της φθοράς που υπέστησαν αντικαταστάθηκαν το 1960 από μωσαϊκό. Ο γυναικωνίτης αρχικά είχε πρόσβαση και εξωτερικά από την βόρεια πλευρά από την είσοδο, η οποία έχει γίνει πλέον παράθυρο. Οι γυναίκες έμπαιναν στην Εκκλησία μόνο από αυτή την είσοδο. Εκεί υπήρχε παγκάρι και μανουάλια, όπου οι γυναίκες άναβαν τα κεριά τους. Τα μανουάλια που βρίσκονται σήμερα στο γυναικωνίτη είναι κατάλοιπα από τα παλιά. Το πάτωμα του Ναού σήμερα έχει πλακάκια, τα οποία τοποθετήθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα. Το πάτωμα παλαιότερα είχε πέτρα μεγάλων διαστάσεων. Κατάλοιπο εκείνου του πατώματος με πέτρα είναι το πάτωμα του διακονικού του νοτίου κλίτους του Ιερού. Το υπερυψωμένο Ιερό είναι νεότερη κατασκευή –του 1967-. Κατασκευάστηκε για άγνωστους λόγους, προφανώς επειδή την εποχή αυτή συνηθίζεται να φτιάχνονται τα Ιερά υπερυψωμένα –αν και το κανονικό και παραδοσιακό είναι το Ιερό να βρίσκεται στο ίδιο ύψος με τον κυρίως Ναό. Με την υπερύψωση του Ιερού καλύφθηκε και το Ιερό Σύνθρονο, που βρισκόταν μέχρι τότε στο συνήθη τόπο. Από πληροφορίες που αντλούμε από παλαιότερους το Σύνθρονο βρισκόταν επάνω σε δύο σκαλοπάτια, τα οποία όμως κάλυπταν όλη τη διάμετρο της ημικυκλίου αψίδας της κόγχης του Ιερού. Κάτω από το κέντρο του Συνθρόνου ήταν η είσοδος της «κρύπτης», η οποία έβγαζε στο «κελί» κάτω από το καμπαναριό. Η είσοδος της κρύπτης ασφάλιζε με μια ξύλινη πόρτα της εποχής και βρισκόταν πίσω από την Αγία Τράπεζα. Βέβαια το «κελί» σήμερα δεν υπάρχει, όμως γνωρίζουμε το χώρο στον οποίο βρισκόταν. Η κρύπτη υφίσταται ακόμη από την πλευρά του Ιερού μέχρι ένα σημείο. Η είσοδος της «κρύπτης» υπάρχει ακόμη παρότι έχει επενδυθεί με μάρμαρα το Ιερό και έχει ανυψωθεί δύο σκαλοπάτια. Ο νάρθηκας που υπάρχει σήμερα είναι νεότερο κτίσμα, χτίστηκε μόλις το 1987. Σχηματίζει Γ πιάνοντας όλη την δυτική πλευρά και μέρος της νότιας. Το καμπαναριό είναι κτίσμα του 1905. Δεν αναφέρεται πουθενά αν υπήρχε παλαιότερο καμπαναριό· προφανώς όμως δεν υπήρχε, γιατί οι Οθωμανοί δυνάστες δεν το επέτρεπαν. Μόνο το 1905 που σιγά-σιγά άρχισε να χαλαρώνει η πίεση των Τούρκων, οι Νιγριτινοί κατάφεραν να κτιστεί το παρόν υψηλό καμπαναριό, για να ακούνε τον γλυκό ήχο της καμπάνας. Είναι κτισμένο από πέτρα μαλακή, πωρόλιθο, από τα αλλεπάλληλα όμως βαψίματα δεν φαίνεται καθαρά η λιθοδόμηση. Ο ρυθμός του καμπαναριού ομοιάζει με ρώσικο, χάρη στο διπλό τρούλο που το καλύπτει. Η κορυφή του καμπαναριού φέρει επένδυση μολύβδου της εποχής. Εκτός από τη βάση του που είναι ύψους 5m περίπου -και είναι και αυτή πετρόχτιστη αλλά σοβατισμένη, έχει τρεις ορόφους περίπου 3,5m ο καθένας. Συνολικά το ύψος του καμπαναριού από τη βάση του είναι περίπου 17m, ενώ από τη βάση της Εκκλησίας φθάνει τα 20m. Υπάρχει εξωτερική σκάλα για την άνοδο από τη βάση στον πρώτο όροφο, ενώ από τον πρώτο μέχρι και τον τρίτο υπάρχει εσωτερική σκάλα. Ο τρίτος όροφος στηρίζεται σε 6 πέτρινους κίονες που δημιουργούν καμάρες στα κενά μεταξύ τους, ενώ οι πιο κάτω στηρίζονται σε έξι κτισμένες κολώνες από τις οποίες ανοίγονται 6 κενά τα οποία και αυτά στολίζονται με μια πετρόκτιστη καμάρα. Στην κορυφή δε του καμπαναριού στέκει αγέρωχος ένας απλός σταυρός. Σήμερα στο προαύλιο του Ναού υπάρχουν τρία κτίσματα: ένα διώροφο με υπόγειο, ένα σπίτι, το οποίο έχει χτιστεί σε δύο χρονικές περιόδους και χρησιμοποιείται ως οικία για τον νεωκόρο και ένα μικρό κτίσμα, όπου υπάρχουν οι τουαλέτες. Υπάρχει ακόμη νεότερη εξέδρα, που κατασκευάστηκε το 2004, στην οποία τελούνται η Ανάσταση, ο μεγάλος Αγιασμός κα. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Βισαλτίας)

Ο Ιερός Ναός του Άγιου Γεωργίου Σιτοχωρίου ανεγέρθηκε περίπου το 1765 σύμφωνα με τα κεραμικά πλακίδια που είναι εντοιχισμένα στην ανατολική πλευρά του Ναού. Ο Ναός ανακαινίσθηκε το 1953 και το 1978 έγινε καθαρισμός και συντήρηση των τοιχογραφιών. Παράλληλα με τη λειτουργική ζωή και ως καρπός αυτής επιτελείται φιλανθρωπικό έργο. Στην ενορία ανήκουν τρία Παρεκκλήσια: του Αγίου Δημητρίου, της Αγίας Αικατερίνης και του Αγίου Νικολάου. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Βισαλτίας)

Ο ναός του Αγίου Γεωργίου ανήκει στον τύπο της τρίκλιτης βασιλικής, τυπικής της περιόδου της Τουρκοκρατίας, με προσαρμοσμένο πιόσχημο νάρθηκα στα δυτικά, που φέρει απότμηση στη ΒΔ του γωνία. Στα ανατολικά προεξέχει μόνο η ημικυκλική αψίδα του κεντρικού κλίτους. Όλο το κτίσμα καλύπτεται με ενιαία στέγη. Η κάτοψη του κυρίως ναού έχει σχήμα ορθογώνιο, ελαφρά ακανόνιστο. Εξωτερικά έχει μήκος 18,90μ., χωρίς την κόγχη και πλάτος 10,80μ. Με την προσθήκη του νάρθηκα φτάνει το συνολικό μήκος στα 22,00μ. και το πλάτος στα δυτικά 17,00μ. Η πρόσβαση στο ναό γίνεται από όλες τις πλευρές πλην της ανατολικής. Ωστόσο, οι σημαντικότερες και πιο προσεγμένες θύρες είναι αυτές της βόρειας πλευράς, που έχουν άμεση σχέση με την πλατεία. Από αυτή την πλευρά το επίπεδο του εδάφους βρίσκεται κατά 0,90μ. χαμηλότερα της νότιας, καθώς η κατωφέρεια του εδάφους στον οικισμό έχει κατεύθυνση από νότο προς βορρά. Εσωτερικά ο ναός διαιρείται, με ξύλινους κίονες, σε τρία κλίτη. Ξυλόγλυπτο τέμπλο διαχωρίζει το Ιερό Βήμα από τον υπόλοιπο ναό. Δύο επιγραφές, με διαφορετικές ημερομηνίες, εντοιχισμένες στον δυτικό τοίχο του νάρθηκα, μας πληροφορούν για τις δύο οικοδομικές φάσεις του ναού. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Βισαλτίας)

Ένας ακόμα αξιοσημείωτος, Βυζαντινός ιστορικός ναός είναι ο ναός του Αγίου Νικολάου που βρίσκεται στην Ακρόπολη Σερρών. Χτισμένος κατά τον 12ο αιώνα, ο ναός καταστράφηκε το 17ο αιώνα και αναστηλώθηκε πάλι προς τα μέσα του 20ου αιώνα. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Στους πρόποδες του Ορβήλου, μέσα σε μια χαράδρα του Αλή Μπουτούς, το ξωκλήσι της Αναλήψεως, με υστεροβυζαντινές τοιχογραφίες, στέκει επιβλητικό στην κόγχη ενός βράχου. Η τοποθεσία είναι γεμάτη πλατάνια και βελανιδιές. Ένας μεγάλος βράχος, ο Βράχος της Αναλήψεως, βρίσκεται στη μέση του πουθενά. Το ξωκλήσι «φωλιάζει» στο βράχο, και πάνω από την είσοδό του εντυπωσιάζει η εικόνα της βρεφοκρατούσας Παναγίας. Είναι ζωγραφισμένη σε μια μεγάλη γρανιτένια πέτρα, ενώ το εσωτερικό του κοσμούν ακόμη πιο όμορφες αγιογραφίες, που χρονολογούνται από την βυζαντινή εποχή. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σιντικής)

Βρίσκεται στο Ακριτοχώρι και θυμίζει έντονα Άγιο Όρος, αφού είναι χτισμένο στα πρότυπα της αγιορείτικης αρχιτεκτονικής της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος, της οποίας και είναι μετόχι. Σήμερα μονάζουν περισσότερες από 40 μοναχές που ασχολούνται με την αγιογραφία, την ιεροραπτική, την παραδοσιακή υφαντική και το χρυσοκέντημα. Πανηγυρίζει στις 29 Αυγούστου, ημέρα της Αποτομής της κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου. Μοναδικό σημείο αναφοράς για την εκκλησιαστική αρχιτεκτονική παράδοση, αφού οικοδομήθηκε αποκλειστικά με βυζαντινή τεχνική και για δομικά υλικά χρησιμοποιήθηκαν πέτρα, μάρμαρο, κεραμικά τούβλα κ.α. και καθόλου μπετόν, αποτελεί το νέο μεγαλοπρεπές καθολικό του ησυχαστηρίου, αφιερωμένο στον Τίμιο Πρόδρομο. Ο νέος ναός ξεχωρίζει επίσης, από το γεγονός πως κάθε πλευρά του έχει διαφορετική όψη. Πρόκειται για το μοναδικό σύγχρονο ναό στον ορθόδοξο κόσμο, που έρχεται κατευθείαν από το Βυζάντιο. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σιντικής)

Η Ιερά Μονή Αγίας Κυριακής Αλιστράτης Είναι από τα παλιότερα Μοναστήρια μαζί με τη Μονή Εικοσιφοινίσσης. Βρίσκεται στο Νομό Σερρών 2 χιλιόμετρα δυτικά από την Αλιστράτη, σε ένα τοπίο πλούσιο σε βλάστηση και νερά, δίπλα. Η ίδρυση της τοποθετείται γύρω στα 1857. Λόγω της θέσης της υπήρξε κατά την εποχή του Μακεδονικού Αγώνα, αλλά και αργότερα στην περίοδο της τελευταίας Βουλγαρικής κατοχής, τόπος σύναξης Ελλήνων ανταρτών. Πυρπολήθηκε το 1906 και το 1917 λεηλατήθηκε από τους Βουλγάρους κατακτητές. Σε παλαιότερες εποχές γνώρισε περιόδους ακμής και προόδου. Η μονή πανηγυρίζει κάθε χρόνο την 7η Ιουλίου όπου πλήθος πιστών και προσκυνητών κατακλίζουν την μονή και την Αλιστράτη. Η Αγία Κυριακή εορτάζει στις 7 Ιουλίου, όπου γίνεται διήμερο πανηγύρι, με συμμετοχή πολύ κόσμου από όλη την περιοχή των Σερρών και της Δράμας. Επίσης στα μέσα Οκτωβρίου πανηγυρίζει και την εικόνα της Παναγίας Κεχαριτωμένης, που κρατά αγκαλιά την Ιερά Μονή. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Από τα παλαιότερα της πατρίδας µας και το πρώτο γυναικείο στη Μακεδονία, το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής βρίσκεται στους πρόποδες του Παγγαίου. Με βαθιά σχέση µε το Άγιο Όρος, θεωρείται παλιό μετόχι της Μονής της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας, αν και είναι άγνωστο πότε και πως ιδρύθηκε. Αρχικά η μονή ήταν ανδρική, το 1924 όμως, μετά τον ξεριζωμό του Πόντου, 6 μοναχές από τη Μονή του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου στα Ίμαυρα εγκαταστάθηκαν στο ερημωμένο μοναστήρι. Μαζί τους έφεραν εικόνες, σταυρούς, Ιερά Ευαγγέλια και πολλά άλλα ανεκτίμητης αξίας κειμήλια, τα οποία φυλάγονται στο μοναστήρι μαζί µε τα ιερά λείψανα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόµου, του Αγίου Ιγνατίου και άλλων αγίων. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Αμφίπολης)

Παλιό μετόχι της Ι.Μ. Εικοσιφοίνισσας, που ανασυστάθηκε το 1979, η Ιερά Μονή Αναλήψεως έχει μεγάλη ιστορία που χάνεται στα βάθη των χρόνων. Βρίσκεται σε υψόμετρο 930 μέτρων µε πανοραμική θέα στον κάμπο, στο ίδιο σημείο όπου από τον 18ο αιώνα υπήρχε ομώνυμο ανδρικό μοναστήρι. Σήμερα το μοναστήρι είναι γυναικείο. Το Καθολικό της Μονής, μια σπάνια σταυροειδής ροτόντα, χτισμένη στον τύπο της Αγίας Ανάληψης, του όρους των Ελαιών των Αγίων Τόπων εντυπωσιάζει τους πιστούς. Στο μοναστήρι φυλάσσονται επίσης τα λείψανα των Αγίων Χρυσοστόμου και Αρσενίου του Καππαδόκου. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Αμφίπολης)

Η Ιερά Μονή Παναγίας Βύσσιανης είναι μία γυναικεία μονή που χτίστηκε πριν από 50 χρόνια περίπου. Είναι μια μικρή και γαλήνια μονή όπου θα έχετε την ευκαιρία να καταλάβετε από κοντά τον τρόπο ζωής που ακολουθούν οι μοναχές. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σερρών)

Το μοναστήρι της Παναγίας Γουμερά, είναι χτισμένο στις καταπράσινες πλαγιές του Μπέλες κοντά στην Μακρινίτσα και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα του Ποντιακού Ελληνισμού, αφού φιλοξενεί τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Γουμερά, που μετέφεραν το 1923 πρόσφυγες από την Αργυρούπολη του Πόντου. Το 1970 το σωματείο «Αδελφότητας Ποντίων Καλλιθέας» αποφασίζει για την επανίδρυση της Μονής στη νέα πατρίδα, την Μακρυνίτσα Σερρών. Η Θεοδωρίδου Στέλλα και η Κανλή Βέτα δωρίζουν τα κτήματα τους για να υπάρξει ο απαραίτητος χώρος. Σύσσωμοι όλοι οι κάτοικοι του χωριού με αισιοδοξία, κέφι και χαρά συμβάλλουν υλικά, ηθικά, οικονομικά και με προσωπική εργασία για το κτίσιμο της Μονής.   Σταδιακά χτίζονται ο ξενώνας και ο ναός της Αγίας Κυριακής. Η παλαιά ιστορική Μονή της Παναγίας Γουμερά, βρίσκεται στην επαρχία Χαλδίας της Αργυρούπολης του Πόντου. Υπήρξε σπουδαίο κέντρο πνευματικής και πολιτιστικής ανάπτυξης. Ταυτόχρονα η βιβλιοθήκη της διέθετε πολλά χειρόγραφα αρχαίων συγγραφέων και πατέρων της Εκκλησίας, ενώ οι εικόνες της ήταν σπάνιας αξίας ζωγραφισμένες στην Βλαχία. Μέχρι το 1914 λειτουργούσε οικοτροφείο με δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Είναι η χρονιά της καταστροφής. Όλη η περιουσία δημεύεται από τους Τούρκους  και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Σιντικής)

Στους πρόποδες του Παγγαίου, βρίσκεται μια από τις σημαντικότερες μονές της περιοχής, η Ιερά Μονή Παναγίας Εικοσιφοίνισσας. Διάσημη για την «αχειροποίητο εικόνα της Θεοτόκου» προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, που έρχονται γεμάτοι δέος να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα της. Με σημαντική δράση και προσφορά στη διατήρηση της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού προκάλεσε την οργή αρχικά των Τούρκων και αργότερα Βουλγάρων µε αποτέλεσμα να δεχτεί αλλεπάλληλες καταστροφές. Σε μια από αυτές, το 1917 καταστράφηκε και η περίφημή βιβλιοθήκη της που περιελάμβανε 1.300 τόμους βιβλίων και χειρόγραφα μεγάλης αξίας. Η μονή πήρε τη σημερινή της μορφή το 1980. Γιορτάζει στις 15 Αυγούστου, 14 Σεπτεμβρίου και 21 Νοεμβρίου. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Αμφίπολης)

Η Μονή Τιμίου Προδρόμου Σερρών χτίστηκε το 1270 και αποτελεί ένα εκπληκτικής ομορφιάς μνημείο της Βυζαντινής τέχνης. Βρίσκεται σε απόσταση 12 χιλιομέτρων περίπου βορειοανατολικά της πόλης των Σερρών. Ο κεντρικός ναός είναι λιθόκτιστος και υπάρχουν πολλές βυζαντινές τοιχογραφίες. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο και χρονολογείται από το 1804. Από το 1986 εγκαταστάθηκε στη μονή γυναικεία αδελφότητα, που σε συνεργασία με τη 12η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Καβάλας έχει αναλάβει το έργο της συντήρησης και αναστήλωσης της μονής. Ο Ιωαννίκιος ήταν ο πρώτος κτήτωρ της Μονής. Το 1300 ο ανιψιός του, ο Ιωακείμ, έχτισε τον καθολικό ναό και την Τράπεζα για να γευματίζουν οι μοναχοί καθώς και ψηλά τείχη γύρω από την Μονή. Το 1345 οι Σέρβοι κατέστρεψαν μεγάλο μέρος της Μονής. Το 1371 λίγο πριν από την οριστική κατάληψη των Σερρών από τους Τούρκους, οι μοναχοί κατάφεραν να πείσουν τον Σουλτάνο Μουράτ Α’ να απαλλάξει τη μονή από την πληρωμή έγγειου φόρου. Στη μονή εκάρη μοναχός σε ηλικία τριανταπέντε ετών, το 1444, ο άγιος Ραφαήλ. Στις 13 Δεκεμβρίου 2010, η μονή χτυπήθηκε από πυρκαγιά που κατέστρεψε το αρχονταρίκι, το παλιό εκθετήριο, την τράπεζα, το μαγειρείο, τον ξενώνα  και τους αποθηκευτικούς χώρους. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Πηγή πληροφοριών: Δήμος Αμφίπολης, Δήμος Βισαλτίας, Δήμος Σερρών, Δήμος Σιντικής, Βικιπαίδεια

Πηγή photo slider: commons.wikimedia.org