Το σχήμα του νησιού είναι μακρόστενο και η ακτογραμμή της έχει μήκος 41 χλμ. Οι ακτές είναι βραχώδεις και πολλές φορές απρόσιτες. Η νοτιοανατολική πλευρά της είναι ομαλή, ενώ στο βορειοδυτικό τμήμα χαρακτηριστικός είναι ο απότομος γκρεμός 300 περίπου μέτρων πάνω από τη θάλασσα. Σχεδόν στο σύνολό του το νησί είναι άγονο και ορεινό, όπου κυριαρχούν σχιστόλιθοι και ασβεστόλιθοι. Τα κυριότερα βουνά είναι ο Τρούλος με ψηλότερη κορυφή την Πόστα (600 μ.), τον Άγιο Μάμα (549 μ.), η Αγία Μαρίνα (450 μ.) και το λεγόμενο «Φρούδι του Μοναστηριού» (350μ.) όπου είναι η Μονή της Παναγίας της Χρυσοπηγής.

Γύρω από τη Σίκινο βρίσκονται διάφορες βραχονησίδες και νησίδες όπως: Αβολαδονήσι ή Αβωλάδα, ο Άγιος Γεώργιος, η Καρδιώτισσα ή Καρυώτισσα με ένα εκκλησάκι στην κορυφή, ο Καλόγερος ή Καλόερο, ο Κάραβος που έχει τη μορφή καραβιού, το Κουτσουλονήσι.

Ένα χρόνο πριν από την Αργοναυτική εκστρατεία, οι γυναίκες στη Λήμνο από δίψα για εκδίκηση σκότωσαν με σχέδιο μια νύχτα στο κρεβάτι όλους του άντρες νησιού, γιατί τις είχαν αρνηθεί και έσμιγαν ερωτικά με γυναίκες που είχαν φέρει από την αντικρινή Θράκη κάνοντας επιδρομές. Και δε σκότωσαν μόνο τους άντρες μαζί με τις ερωμένες τους, μα κι όλα τα αρσενικά παιδιά, γιατί φοβήθηκαν πως, σαν θα μεγάλωναν, θα εκδικούνταν για το θάνατο των πατέρων τους. Μόνη απ’ όλες η Υψιπύλη λυπήθηκε το γέροντα πατέρα της, τον Θόαντα, που ήταν ο βασιλιάς της χώρας. Τον έβαλε σε μια κιβωτό και τον έριξε στη θάλασσα μήπως γλιτώσει. Κι αυτόν τον έσωσαν οι ψαράδες στην Οινόη, το νησί που ονομάστηκε Σίκινος από το γιο που γέννησε η ναϊάδα νύμφη Οινόη σαν έγινε γυναίκα του Θόαντα.
Το μύθο αναφέρει ο επικός ποιητής και διευθυντής της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης επί Πτολεμαίου του Ευεργέτου, Απολλώνιος ο Ρόδιος (295-215 π.Χ.), στο έργο του Αργοναυτικά. Σε μαρμάρινη επιγραφή που βρέθηκε στο νησί τυχαία, βλέπουμε ότι οι παλαιοί Σικινιώτες σέβονταν το μυθικό βασιλιά του νησιού Θόαντα και έδιναν το όνομά του στα παιδιά τους. Είναι ωστόσο φανερό πως η γοητευτική μυθική παράδοση για τον Σίκινο του Θόαντα πλάστηκε μεταγενέστερα και προσαρμόστηκε στο αρχαίο όνομα του νησιού.
Σύμφωνα με ανεξάρτητο μύθο που ενσωματώθηκε αργότερα στη γενεαλογία του Διόνυσου για διάφορες σκοπιμότητες, ο Θόας (= ταχύς), μυθικός βασιλιάς των επιδρομέων της Λήμνου και γενάρχης των Σικινιωτών, ήταν γιός του Διόνυσου και της κόρης του Μίνωα Αριάδνης. Τον εγκατέστησε στη Λήμνο ο Ραδάμανθυς, ως υπερασπιστή των μινωικών συμφερόντων στην περιοχή του βορειανατολικού Αιγαίου. Παντρεύτηκε τη Μύρινα, που έδωσε το όνομά της στην πρωτεύουσα του νησιού και απέκτησε ως κόρη την Υψιπύλη. Έτσι ο Σίκινος είναι θείος του Εύηνου, γιου της ετεροθαλούς αδελφής του Υψιπύλης και του Ιάσονα, που εμφανίζεται στην Ιλιάδα ως βασιλιάς της Λήμνου.

Σύμφωνα με άλλους μυθογράφους, ο Θόας δε γλίτωσε τη σφαγή στη Λήμνο ενώ, σύμφωνα με άλλους, διέφυγε είτε στη Χίο είτε στην Ταυρίδα. Ο Απολλώνιος, ως διευθυντής της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης, είχε υπόψη του όλους τους διαθέσιμους μύθους για την τύχη του Θόαντα. Ότι επέλεξε την εκδοχή της Σικίνου, ίσως δεν είναι άσχετο με το γεγονός ότι, τον καιρό που συνέγραφε, το νησί βίωνε περίοδο ευημερίας υπό την βασιλεία των Πτολεμαίων της Αιγύπτου (είχαν αποσπάσει τις Κυκλάδες το 308 π.Χ. από τον Αντίγονο), οι οποίοι προέβαλλαν με κάθε τρόπο απ’ ευθείας σχέση τους με το Διόνυσο.
Στον πυρήνα του μύθου διακρίνεται το αρχαιότατο χαρακτηριστικό του νησιού, η οινοπαραγωγή, όπως τη θυμούνται οι μεγαλύτεροι όταν, στο μικρό μόλο της Αλοπρόνιας, οι «μουλαριές» συνέχιζαν να φορτώνουν στα καϊκια των γειτονικών νησιών τα σταφύλια της Πόστας. (Πηγή: Δήμος Σικίνου)

Αντίθετα με τους παλαιούς που ήθελαν το νησί να ονομάζεται πριν Οινόη, το όνομα της Σικίνου δεν ανιχνεύεται στο ρεπερτόριο των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και οφείλεται στους προϊστορικούς οικιστές της. Πιθανότατα είναι ταυτόσημη λέξη (= οινοφόρος) της προϊστορικής Κρήτης, ένα απ’ τα πολλά τοπωνύμια που διασώθηκαν στην αρχαϊκή Ελληνική την 3η χιλιετία π.Χ. Ότι παραμένει αναλλοίωτο από τα αρχαία χρόνια βεβαιώνεται και από επιγραφές που έχουν βρεθεί τυχαία στο νησί.

Σίκινος, Κρητικός κατά την παράδοση, λεγόταν ο ευρετής του σατυρικού χορού προς τιμήν του Σαβαζίου Θεού που ταυτίστηκε αργότερα με το Διόνυσο και του οποίου η λατρεία στη Σίκινο τεκμηριώνεται από αρχαία επιγραφή. Ο χορός λεγόταν Σίκιν(ν)ις και Σικιν(ν)ιστές οι χορευτές Σάτυροι. Σε επιγραφές και μάλιστα πάνω σε αγγεία, αναφέρονται ονόματα Σατύρων όπως Σίκινος, Ευφραίος Σικίνου Ζηνεύς κ.λ.π. Το γεγονός αυτό επικυρώνει την υπόθεση ότι το όνομα του μικρού νησιού μας σχετίζεται με τη λατρεία του Διονύσου (Σαβαζίου) η οποία μαζί με την αμπελουργία εισήχθη σ’ αυτό από την Κρήτη, όπως και σε άλλα νησιά του Αιγαίου.

Σίκινος επίσης λεγόταν ο παιδαγωγός των παιδιών του Θεμιστοκλή, που με κίνδυνο της ζωής του, την παραμονή της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, παραπλάνησε τους Πέρσες για τις προθέσεις των Αθηναίων.

Το όνομα του νησιού δεινοπάθησε το 1420 όταν ο Φλωρεντίνος C. Bondelmonti που περιηγήθηκε τις Κυκλάδες, χωρίς να αποβιβαστεί στη Σίκινο, το ξαναβάπτισε Sicandros (προφανής η σύγχυση με το όνομα της γειτονικής Φολεγάνδρου). Η πλάνη του παρέσυρε χαρτογράφους και περιηγητές της εποχής, μέχρι που το 1700, ο Γάλλος συλλέκτης φυτών και αρχαιοτήτων J.P.Tournefort που αναζήτησε μάταια τη Sicandros σε ολόκληρο το Αιγαίο, την κήρυξε επί τέλους νησί ανύπαρκτο και φανταστικό. (Πηγή: Δήμος Σικίνου)

Τα ευρήματα που ανακαλυφθήκαν στον νησί υποδηλώνουν ότι η Σίκινος κατοικείται από τη Μυκηναϊκή εποχή. Οι αρχαιολογικές μαρτυρίες αποδεικνύονται περισσότερο ενθαρρυντικές, προσδιορίζοντας δύο τουλάχιστον σημαντικές περιόδους για το νησί. Οι έξι βυζαντινοί ναοί διακοσμημένοι με τοιχογραφίες του 13ου και του 14ου αι., υποδεικνύουν τη σημασία της Σικίνου κατά την εποχή της λατινοκρατίας, ενώ οι πολυάριθμες εκκλησίες κτισμένες γύρω από το Κάστρο, στη Χώρα και το Χωριό, με τα ξυλόγλυπτα τέμπλα και τις εικόνες καθορίζουν άλλη μια περίοδο άνθησης του νησιού από το 17ο μέχρι το 19ο αιώνα. Το 10ο αιώνα π.Χ. κατοικήθηκε από τους Ίωνες, ενώ στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. ήταν υπό την κυριαρχία των Αθηναίων. Η Σίκινος ακολούθησε τη μοίρα των νησιών των Κυκλάδων γνωρίζοντας την κυριαρχία των Ρωμαίων, των Βυζαντινών, των Ενετών και των Τούρκων. Το νησί υποτάχθηκε στους Ρωμαίους οι οποίοι το χρησιμοποίησαν και σαν τόπο εξορίας. Στη συνέχεια πέρασε στην κυριαρχία των Βυζαντινών και των Ενετών οι οποίοι το ενέταξαν στο Δουκάτο της Νάξου και αργότερα των Ρώσων για σύντομο χρονικό διάστημα. Στους ρωμαϊκούς και αργότερα στους βυζαντινούς χρόνους, η Σίκινος περιέπεσε σε αφάνεια. Στα δύσκολα χρόνια του Μεσαίωνα και της Τουρκοκρατίας το νησί λεηλατήθηκε από τις επιδρομές των πειρατών. Το 1537 καταλήφθηκε από τους Τούρκους και το 1829 μετά την απελευθέρωση ενσωματώθηκε με την υπόλοιπη Ελλάδα. Μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, αρχαιολόγοι επισκέπτονται το νησί και αναφέρουν ότι μολονότι πετρώδες, ήταν αρκετά εύφορο και έκανε εξαγωγή κρασιού, παρήγαγε πολύ καλό βαμβάκι, ωραίο λάδι, αξιόλογο κερί και μέλι.

Η οικονομία της Σικίνου στηρίζεται κυρίως στην κτηνοτροφία, την αλιεία, τη μελισσοκομία, και λιγότερο με τη γεωργία, εκτός της αμπελουργίας και τον τουρισμό. Χαρακτηριστικό του νησιού υπήρξε μέχρι τα μέσα ακόμη του εικοστού αιώνα, η άφθονη οινοπαραγωγή και η μέχρι σήμερα η κορυφαία ποιότητα του μελιού του. Παράγουν σε μικρές ποσότητες γεωργικά προϊόντα, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες, αμπελοφάσουλα, αγγούρια σε στρογγυλό σχήμα.

Τα τοπικά προϊόντα που παράγονται στη Σίκινο είναι λίγα, αλλά πολύ γευστικά, όπως το αγνό παρθένο ελαιόλαδο και το εξαιρετικό σικινιώτικο κρασί, κυρίως κόκκινο, από άνυδρες ποικιλίες.

• Το νησί παράγει ποικιλία τυριών, ξινόγαλα, μανούρι, νωπή και ξερή μυζήθρα και Σικινιώτικο τυρί (παράγεται από κατσικίσιο ή πρόβειο γάλα, και είναι ένα μαλακό τυρί με γλυκιά γεύση, ιδανικό για πίτες με ανθότυρο).
• Η μελισσοκομία που ευδοκιμεί στο νησί προσφέρει εξαιρετικό θυμαρίσιο μέλι.
• Γλυκά που έχουν ξεχωριστή θέση είναι το γλυκό κουταλιού καρπούζι, παστέλι με σουσάμι, λουκουμάδες και η γνωστή διαγκουρένια (χυμός καρπουζιού και ζύμη, πασπαλισμένη με μέλι και σουσάμι).
• Άγρια βότανα (θυμάρι κάπαρη, κρίταμο), βολβούς τουρσί και Σικινιώτικα αγγουράκια.

Η κουζίνα της Σικίνου είναι πλούσια σε παραδοσιακές συνταγές, βασισμένες σε εκλεκτά τοπικά προϊόντα.

• Σικινιώτικες γεύσεις με πρωταγωνιστές τα τυριά, το θυμάρι και την κάπαρη.
• Η σπεσιαλιτέ του νησιού είναι σαλάτα με ντόπια κάπαρη.
• Αγριοκούνελο στο φούρνο με πατάτες
• Αμπελοφάσουλα
• Αρνί γεμιστό στο φούρνο
• Γίγαντες
• Θαλασσινά
• Κακαβιά
• Καπαροσαλάτα
• Κατσικάκι γεμιστό
• Κόκορας κρασάτος με σπαγγέτι
• Κολοκυθοκεφτέδες
• Κουνέλι ή λαγός στη γάστρα γεμιστό με πατάτες η ρεβίθια στο φούρνο
• Ντοματοκεφτέδες
• Πίτες με γέμιση ανθότυρο ή κρεμμύδι
• Πουράζενες (ντολμαδάκια με φύλλα αγριόχορτων)
• Ρεβίθια φουρνιστά
• Σκορδαλιά και αμπελοφάσουλα
• Φαβοκεφτέδες
• Χόρτα
• Ψάρια (σκάροι, αθερίνα, μαρίδα, γόπα, σκορπίνα)
• Ψάρι λιαστό

Συνοδέψτε με ντόπια ρακί, που συνηθίζεται αρκετά στο νησί.

Νησολόγιο

Ο Δήμος Σικίνου διοργανώνει κάθε καλοκαίρι το Φεστιβάλ Γιορτές Σικίνου και τις Μέρες Ντοκιμαντέρ, το οποίο ονομάζεται Νησολόγιο. Μέσα από αυτήν την πρωτοβουλία, πρωτοστατεί σχεδιασμό και την υλοποίηση του σχεδίου αυτού, μέσα από το οποίο:

• καταγράφει, προστατεύει και προβάλλει την πολιτισμική, κοινωνική και περιβαλλοντική της φυσιογνωμία,
• υποστηρίζει και προωθεί ήπιες μορφές τουρισμού και δημιουργεί υποδομή για πολιτιστική ζωή στο νησί,
• επιχειρεί να αποκαταστήσει σταθερές γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ άλλων ελληνικών νησιών και ανάλογων νησιών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το Φεστιβάλ Γιορτές Σικίνου πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι από το Δήμο και τη Δημιουργική Ομάδα Media dell’ Arte. Περιλαμβάνει εκθέσεις, παραστάσεις και συναυλίες από διάφορα είδη μουσικής. Σκοπός του φεστιβάλ είναι δημιουργηθεί ένας θεσμός που προβάλλει τον τοπικό πολιτισμό και αξιοποιεί το δημιουργικό δυναμικό του νησιού μας. Οι Μέρες Ντοκιμαντέρ είναι το κινούμενο κινηματογραφικό φεστιβάλ που διοργανώνεται το καλοκαίρι σε ανοιχτούς χώρους, στη Σίκινο και στη Φολέγανδρο.

Πανηγύρια

Οι κάτοικοι της Σικίνου παίρνουν πολύ σοβαρά τις γιορτές και τα πανηγύρια τους, τηρώντας όλες τις παραδόσεις. Το άσπρισμα των εκκλησιών, των δρόμων και της πλατείας είναι απαραίτητο πριν από τις γιορτές. Ανάλογα με τη γιορτή, αναβιώνουν και διαφορετικά έθιμα, ενώ όλο το χωριό και οι επισκέπτες, συγκεντρώνονται στο πανηγύρι, όπου στήνονται μακριά τραπέζια με τοπικά εδέσματα. Μετά το τραπέζι αρχίζουν τα όργανα και ξεκινά ο χορός. Οι ευλογίες μέχρι τώρα πιάνουν τόπο, αφού κάθε χρόνο τα τραπέζια είναι γεμάτα και τα πρόσωπα γελαστά.

Τα πανηγύρια που γίνονται στη Σίκινο είναι:

• Η Κυριακή της Ορθοδοξίας, 42 μέρες πριν το Πάσχα, στο ναό της Παντάνασσας πραγματοποιείται λειτουργία και γεύμα με ρεβυθάδα στην πλατεία της Χώρας.
• Πρώτη Παρασκευή μετά το Πάσχα της Ζωοδόχος Πηγής, την παραμονή παρατίθεται γεύμα στο ομώνυμο μοναστήρι της Παναγίας Χρυσοπηγής (Ζωοδόχος Πηγή). Αυτός που επωμίζεται τα έξοδα του γεύματος έχει το δικαίωμα να κρατήσει την εικόνα στο σπίτι του για ένα χρόνο.
• 1 Ιουλίου των Αγίων Αναργύρων πραγματοποιείται πανηγύρι στα Εισόδια της Θεοτόκου στο Χωριό.
• 20 Ιουλίου του Προφήτη Ηλία
• 27 Ιουλίου του Αγίου Παντελεήμονα.
• 6 Αυγούστου η Μεταμόρφωση του Σωτήρος.
• 15 Αυγούστου στο ναό της Παντάνασσας πραγματοποιείται ένα λιτό τελετουργικό και κατανυκτικό, το οποίο περιλαμβάνει αρτοκλασία την παραμονή του εορτασμού, λειτουργία και λιτανεία της εικόνας ανήμερα.
• 8 Σεπτεμβρίου στη Γέννηση της Θεοτόκου στο ναό της Παντάνασσας πραγματοποιείται λειτουργία και γεύμα με παραδοσιακά όργανα στα οποία φυσικά δε λείπει.
• 14 Σεπτεμβρίου του Σταυρού την παραμονή παρατίθεται γεύμα και αυτός που επωμίζεται τα έξοδα του γεύματος, έχει το δικαίωμα να κρατήσει την εικόνα στο σπίτι του για ένα χρόνο.
• 21 Νοεμβρίου στα Εισόδια της Θεοτόκου στο Χωριό, την παραμονή παρατίθεται γεύμα στην πλατεία του χωριού με ψαρόσουπα. Και εδώ αυτός που επωμίζεται τα έξοδα του γεύματος, έχει το δικαίωμα να κρατήσει την εικόνα στο σπίτι του για ένα χρόνο.

Η Σίκινος είναι ιδανική για πεζοπορία, περιπάτους και ποδήλατο βουνού. Το νησί είναι επίσης ιδανικό για κολύμβηση, καταδύσεις και ψαροντούφεκο για το βυθό και την αφθονία της θαλάσσιας ζωής που διαθέτει. Ο γύρος της Σικίνου με σκάφος αποτελεί μια πολύ απολαυστική εμπειρία, γιατί αποκαλύπτεις πολλές υπέροχες και ανεξερεύνητες γωνιές του νησιού.

Μονοπάτια

Ο δήμος του νησιού προβάλλει ως μια από τις προτεραιότητές της την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος της Σικίνου και τη συντήρηση των μονοπατιών. Οι διαδρομές αυτές έχουν αναδειχθεί από την Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, καθώς και μια χλωρίδα και πανίδα που προστατεύονται από το πρόγραμμα Natura 2000. Υπάρχει πιστοποιημένο δίκτυο μονοπατιών περίπου 70 χιλιομέτρων, που περνά μέσα από απομεινάρια αρχαίων οικισμών, απομονωμένες παραλίες, δυσπρόσιτες σπηλιές, φαράγγια, ξωκλήσια, καθώς και διαδρομές που φθάνουν μέχρι το χείλος των πανύψηλων βράχων. Οι περισσότερες διαδρομές μονοπατιών είναι χαραγμένες και αριθμημένες και καθαρίζονται τακτικά για να είναι προσβάσιμες.

Διαδρομές που προτείνονται είναι:

• Επισκοπή – Αγία Μαρίνα
• Κάστρο – Άγιος Βλάσης – Ανάβλυση Μποναμά – Πυργάρι – Αλοπρόνοια
• Κάστρο – Δευτέρα Παρουσία – Αγία Φωτεινή – Άγιος Ιωάννης – Κάστρο
• Κάστρο – Μοναστήρι – Προφήτης Ηλίας – Αγία Τριάδα – Παραλία Μάλτα
• Χωριό – Άγιος Δημήτριος – Κάτεργο – Αλοπρόνοια
• Χωριό – Επισκοπή – Άγιος Παντελεήμων – Άγιος Δημήτριος – Χωριό
• Χωριό – Επισκοπή – Πηγάδι Μάναλη – Άγιος Παντελεήμων – Αλοπρόνοια

Η Σίκινος έχει αρχίσει να αναπτύσσεται τουριστικά τα τελευταία χρόνια, διατηρώντας τη φυσική ομορφιά και τηn παραδοσιακή γοητεία της που έχουν διατηρηθεί αναλλοίωτες. Η Αλοπρόνοια έχει αρκετά καλή τουριστική υποδομή και νυχτερινή ζωή, με τουριστικά καταστήματα, σούπερ μάρκετ, εστιατόρια και ταβέρνες, καφετέριες και μπαράκι και τα περισσότερα καταλύματα διαμονής. Στο Κάστρο της Χώρας συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνικής ζωής του νησιού, με το δημαρχείο, το ιατρείο, ένα βιβλιοπωλείο, ένα μαγαζάκι με ρούχα, Εθνική Τράπεζα, ΕΛΤΑ, τουριστικά μαγαζάκια, ταβέρνες και μεζεδοπωλεία, καφετέριες και μπαράκια και καταλύματα διαμονής.

Αεροπορικώς

Η Σίκινος δεν διαθέτει αεροδρόμιο. Το κοντινότερο είναι της Σαντορίνης. Η Σίκινος διαθέτει ελικοδρόμιο.

Ακτοπλοϊκώς

Ακτοπλοϊκή σύνδεση υπάρχει με τον Πειραιά, το Λαύριο και τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων.

Πειραιάς – Σίκινος: Η Σίκινος συνδέεται ακτοπλοϊκά με τον Πειραιά είτε με ταχύπλοο σκάφος (3,5ώρες) είτε με το συμβατικό (7,5ώρες). Το καλοκαίρι υπάρχουν καθημερινά ακτοπλοϊκά δρομολόγια από Πειραιά.

Πειραιάς – Σίκινος: Η ακτοπλοϊκή σύνδεση εξυπηρετείται τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα. Η διάρκεια του ταξιδιού Πειραιάς – Σίκινος είναι περίπου 10,5 ώρες.

Λαύριο – Σίκινος: Το δρομολόγιο εκτελείται τουλάχιστον 1 φορά εβδομαδιαία και το ταξίδι διαρκεί γύρω στις 11 ώρες.

Το νησί έχει ακτοπλοϊκή σύνδεση και με άλλα νησιά των Κυκλάδων, με απευθείας σύνδεση ή με ενδιάμεσους σταθμούς. Η συχνότητα των δρομολογίων ποικίλει ανάλογα με την εποχή.

Απευθείας σύνδεση γίνεται με τα εξής νησιά:

• Ίος
• Κύθνος
• Κίμωλος
• Μήλος
• Νάξος
• Πάρος
• Σαντορίνη
• Σέριφος
• Σίφνος
• Σύρος
• Φολέγανδρος

Αν έχετε σκάφος η Σίκινος δεν έχει οργανωμένη μαρίνα, αλλά μπορείτε να δέσετε στο λιμάνι της Αλοπρόνοιας.

Μετακινήσεις – Οδικό Δίκτυο

Στη Σίκινο το τοπικό λεωφορείο εκτελεί τακτικά δρομολόγια προς Λιμάνι – Χώρα – Επισκοπή. Ταξί δεν υπάρχει, αλλά μπορείς να νοικιάσεις αυτοκίνητο ή μηχανή στην Αλοπρόνοια. Καΐκι πηγαίνει σε όλες τις απρόσιτες παραλίες. Παρόλο που υπάρχει βενζινάδικο, το αυτοκίνητο φαίνεται να είναι μάλλον περιττό.