Αξιοθέατα στη Ζάκυνθο
Αρισταίον Μουσείο Ελιάς & Ελαιολάδου
Το Αρισταίον Μουσείο Ελιάς & Ελαιολάδου είναι μια παραδοσιακή οικογενειακή επιχείρηση που βρίσκεται στη Λιθακιά. Η διαδρομή ξεκινά το 1850 με το παραδοσιακό πιεστήριο τύπου κίνησης ζώων, μέρος του οποίου σώζεται μέχρι σήμερα. Στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν με πιο σύγχρονα μέσα και αργότερα σε υδραυλικές πρέσες. Το Αρισταίον Οικολογικό Ελαιοτριβείο και Μουσείο Ελιάς & Ελαιολάδου είναι προσβάσιμο στο κοινό όλο το χρόνο. Γίνεται ξενάγηση βήμα προς βήμα στη διαδικασία παραγωγής ελαιολάδου από το ξύλινο ελαιοτριβείο του 18ου αιώνα μέχρι το σημερινό σύγχρονο φυγοκεντρικό διαχωριστή δύο φάσεων. Επίσης μπορείτε να δοκιμάσετε το ελαιόλαδο με σπιτικό ψωμί και ντόπιες ελιές. (Πηγή πληροφοριών: Zante rent a car) (Πηγή photo: google maps)
Βυζαντινό Μουσείο
Το Βυζαντινό Μουσείο, είναι το μεγαλύτερο και πιο γοητευτικό μουσείο του νησιού, άνοιξε το 1960 και στεγάζεται στο μεγάλο κτίριο στην πλατεία Σολωμού της πόλης της Ζακύνθου. Χωρισμένο σε τρία επίπεδα, το μουσείο περιλαμβάνει μια συλλογή από βυζαντινές εικόνες, ξυλόγλυπτα, μια σειρά από τοιχογραφίες που χρονολογούνται από τον 15ο, 16ο και 17ο αιώνα. Οι επισκέπτες θα βρουν επίσης πίνακες ζωγραφικής, εκκλησιαστικά ρούχα, φωτογραφίες της Ζακύνθου πριν από τον σεισμό του 1953 και πίνακες καλλιτεχνών όπως ο Δοξαράς και η Καντούνη, μεταξύ άλλων. Η ιδιαίτερη σημασία αυτού του μουσείου οφείλεται τελικά στην ευκαιρία που έχει ο τουρίστας να εκτιμήσει τις εικόνες και τις μακέτες που αναπαράγουν την πόλη πριν από το σεισμό πέρα από την καλλιτεχνική εξέλιξη από τη μεταβυζαντινή περίοδο στη σύγχρονη ελληνική τέχνη. (Πηγή πληροφοριών: Zante rent a car) (Πηγή photo: google maps)
Ενετικό Φρούριο
Το Ενετικό Φρούριο Ζακύνθου βρίσκεται στη θέση που σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες υπήρχαν τα τείχη της Αρχαίας Ακρόπολης (Ψωφίδας). Οι επαναλαμβανόμενοι μεγάλοι σεισμοί που έπλητταν το νησί κατέστρεφαν και τα οχυρωματικά έργα με αποτέλεσμα να ανακατσκευάζονται συχνά. Η κατασκευή των τειχών και των οχυρώσεων του Φρουρίου, που έχουν διασωθεί, ολοκληρώθηκε το 1646, όταν proveditor general da mar ήταν ο Io Bapt. Grimani, από Ενετούς μηχανικούς με ντόπιους μαστόρους, με μεγάλη επιμέλεια και ανθεκτικά υλικά. Τότε κατασκευάστηκε και ο κύριος λιθόστρωτος δρόμος, που έφτανε μέχρι τον αιγιαλό, η περίφημη Strada Giustiniana, η Σαρτζάδα, όπως καθιερώθηκε τα νεότερα χρόνια. Σημαντική επέμβαση για τη συντήρηση κι επισκευή των τειχών, αλλά και των κτιρίων του Φρουρίου, με παράλληλη φροντίδα για το σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης, έγινε από τους Άγγλους το 1812, όταν ήταν κυρίαρχοι στο νησί. Το 1970-71, η Αρχαιολογική Υπηρεσία πραγματοποίησε στερεωτικές εργασίες σε τμήματα των τειχών και πυλών του Φρουρίου, που κινδύνευαν να καταρρεύσουν. Ύστερα από ανασκαφικές εργασίες που άρχισαν το 1984 και συνεχίζονται αποκαλύφθηκαν πολλές εκκλησίες, που χρονολογούνται από τον 11ο μέχρι τον 18ο αιώνα., άλλα οικοδομήματα, ένα εξαιρετικά επιμελημένο σύστημα συλλογής των ομβρίων υδάτων (αγωγοί, δεξαμενές κ.λπ.) καθώς και αποχετευτικοί αγωγοί. Κυρίως όμως προέκυψε αρχαιολογικό υλικό που χρονολογείται από την προϊστορική μέχρι τη μεταβυζαντινή εποχή και είναι αυτό που προσδίδει την ιδιαιτερότητα του χώρου. Τα ορατά μνημεία που αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων ανασκαφών χρονολογούνται από τη βυζαντινή εποχή έως και την περίοδο της Αγγλοκρατίας. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Ζακύνθου) (Πηγή photo: google maps)
Λόφος Στράνη
Σε απόσταση μόλις δύο χιλιομέτρων από την πόλη βρίσκεται ο λόφος του Στράνη, ακριβώς πάνω στην διασταύρωση που στρίβουμε για τη Μπόχαλη. Εδώ ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, ακούγοντας τους κανονιοβολισμούς του Μεσολογγίου, εμπνεύστηκε και έγραψε τον εθνικό μας ύμνο. Στη μικρή πλατεία, στη θέση που σήμερα δεσπόζει η προτομή του Διονυσίου Σολωμού, υπήρχε το δέντρο στη σκιά του οποίου έγραψε τον « Ύμνο εις την Ελευθερία» και τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Ζακύνθου) (Πηγή photo: google maps)
Μιλάνιο Ναυτικό Μουσείο
Το Μιλάνιο Ναυτικό Μουσείο βρίσκεται στη Ζάκυνθο και ποιο συγκεκριμένα στο παραθαλάσσιο θέρετρο Τσιλιβί. Απέχει μόλις 6 χιλιόμετρα από την πόλη της Ζακύνθου. Ιδρυτής του, ο μοναδικός Έλληνας Ζωγράφος – Καραβογράφος των Ναυτικών Μουσείων της Χώρας Αντώνης Μιλάνος. Μία επίσκεψη στο Μουσείο είναι αρκετή για να σας εντυπωσιάσει με τα εκθέματά του. Θα σας μείνουν αλησμόνητα τα Ιστορικά Κειμήλια Ελλήνων Ηρώων που ευγενώς προσέφεραν οι απόγονοί τους όπως της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, του Μίλτου Ιατρίδη (Κυβερνήτη του Θρυλικού Υποβρυχίου «Παπανικολής») καθώς και άλλων. Θα θαυμάσετε μία από τις μεγαλύτερες Ναυτικές Πινακοθήκες στην Ελλάδα με πανελλαδική και παγκόσμια αποκλειστικότητα, η οποία συγκεντρώνει 4.000 χρόνια Ελληνικής Ιστορίας και στις πέντε περιόδους (Αρχαιότητα, Βυζάντιο, Ελληνική Επανάσταση 1821, 19ος και 20ος αιώνας. Ξεχωριστή θέση κατέχει το Βυζαντινό Τμήμα που παρουσιάζει σε μια παγκόσμια πρώτη καταγραφή. τα πλοία του Βυζαντινού Ναυτικού, από την ίδρυση της βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι και την άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453 μ.Χ.). Τα πρωτότυπα έργα εκτίθενται μόνο στο Μιλάνειο Ναυτικό Μουσείο. Επιπλέον θα δείτε αντικείμενα του Αντιτορπιλλικού «Λέων», πρώην «Eldridge», είναι το πλοίο που φέρεται να έλαβε μέρος, στο πολυσυζητημένο πείραμα της Φιλαδέλφειας (1943), που έλαβε χώρα στην Αμερική. Η έκθεση περιλαμβάνει πλούσιο Φωτογραφικό υλικό, Στολές, μοντέλα πλοίων, Ξίφη, μετάλλια, πυξίδες, θυρεούς κ.α., καθώς και πληροφοριακό υλικό για το ναυάγιο του Βρετανικού Υποβρυχίου «Περσεύς» (1941), το οποίο απασχόλησε τον Ελληνικό και Βρετανικό τύπο. Το Υπουργείο Παιδείας, έχει εγκρίνει το υλικό του Μιλάνειου Ναυτικού Μουσείου για εκπαιδευτικές επισκέψεις. Το Πολεμικό Ναυτικό έχει εκδώσει συλλεκτικές σειρές από έργα της Πινακοθήκης. Το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας (Λιμενικό Σώμα) απέκτησε από το Ζωγράφο – Καραβογράφο Αντώνη Μιλάνο ιδρυτή του Μουσείου μεγάλο αριθμό πινάκων προκειμένου να τους χρησιμοποιήσει στο Μουσείο Εμπορικής Ναυτιλίας που εδρεύει στο Πασαλιμάνι στο Πειραιά (πρώην κτήριο Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας), παρουσιάζοντας την εξελικτική πορεία του Ελληνικού Ναυτικού από την Αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. (Πηγή πληροφοριών: Μιλάνιο Ναυτικό Μουσείο) (Πηγή photo: google maps)
Μουσείο εκκλησιαστικής τέχνης Ιεράς μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου
Το Μουσείο – Σκευοφυλάκιο της Ιεράς μονής Στροφάδων και Αγίου Διονύσιου βρίσκεται στην πόλη της Ζακύνθου, απέναντι από τον ναό του Αγίου Διονυσίου, όπου στεγάζεται στο ισόγειο της νέα πτέρυγας του μοναστηριού, που εγκαινιάστηκε στις 12 Νοεμβρίου 2000. Συγκροτείται από εικόνες και άλλα έργα της Χριστιανικής τέχνης, εκ των οποίων ένα σημαντικός αριθμός προέρχεται από την Ιερά Μονή Μεταμόρφωση του Σωτήρος στις Στροφάδες. Τα έργα μεταφέρθηκαν στην Ζάκυνθο, ύστερα από τον μεγάλο σεισμό της 18 Νοεμβρίου 1997, όπου επέφερε σοβαρές βλάβες στο μοναστηριακό συγκρότημα. Αποτελούν πολύτιμα τεκμήρια της ιστορίας και της μακραίωνης πνευματικής παράδοσης της Μονής, αφού τα περισσότερα από τα ανεκτίμητα κειμήλια της, καθώς και μεγάλο μέρος της περίφημης βιβλιοθήκης της, αποτέλεσαν λεία των επιδρομέων, των πειρατών και αρχαιοκαπήλων. Το εκκλησιαστικό μουσείο εντάσσεται στην προσπάθεια για μια μουσειακή πολιτική που έχει σκοπό να αναθερμάνει τη συλλογική μνήμη της τοπικής κοινωνίας και να μεταβάλλει, το άγνωστο για πολλούς πολιτιστικό αγαθό, μέσω συγκεκριμένης μουσειακής δράσης, σε κοινωνικό αγαθό. Αποτελεί ένα μικρό, αλλά πολυσύνθετο εικονιστικό δείγμα διαπολιτισμικών σχέσεων Ανατολής και Δύσης από ένα μικρό μέρος της Μεσογείου, αυτής της πολύ-πολιτισμικής θάλασσας, στην οποία συντελέστηκαν απίστευτες διεργασίες συγχωνεύσεων και μετασχησμών. Μέσα από τα έργα αναδεικνύονται οι αλληλεπιδράσεις της Βυζαντινής και της δυτικής τέχνης στην ανάπτυξη μιας εικονογραφίας που συνδίαζε τη βυζαντινή κληρονομιά με τις ισχυρές επιρροές από την Ιταλική Αναγέννηση και το Μπαρόκ. Η σημερινή έκθεση, ο πυρήνας της οποίας υπήρχε σε ένα μικρό, μάλλον ακατάλληλο ως προς τις συνθήκες φύλαξης εκθεσιακό χώρο στην παλιά πτέρυγα του μοναστηριού, έχει εμπλουτιστεί σημαντικά χάρη στη γενναιόδωρη προσφορά του Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου Β΄ ποικίλων αντικειμένων εξαιρετικής εκκλησιαστικής τέχνης. Πέρα από την αρχαιολογική τους αξία, τα αρχιερατικά άμφια, τα ιερά λειτουργικά σκεύη και τα λειτουργικά εξαρτήματα της δωρεάς του Μητροπολίτη Ζακύνθου καθίστανται και τεκμήρια της εκκλησιαστικής ιστορίας του νησιού με την διαδοχική χρήση τους από τους αρχιερείς. Πολλά από τα ιερά λειτουργικά σκεύη και κάποια από τα λειτουργικά και ιερατικά άμφια του Εκκλησιαστικού Μουσείου, τα οποία φέρουν επιγραφές στα ρωσικά ή αποδίδονται σε ρωσικά εργαστήρια, αποτελούν τμήμα της δωρεάς του Γεώργιου Κωστάκη. Τη δεκαετία του 1930, ο ζακυνθινής καταγωγής συλλεκτικής έργων ζωγραφικής της ρωσικής πρωτοπορίας, απέστειλε από τη Μόσχα σκεύη και άμφια για τις λειτουργικές ανάγκες των ναών της Ζακύνθου, τα οποία αντιπροσωπεύουν χαρακτηριστικά τη ρωσική εκκλησιαστική τέχνης του 18ου και του 19ου αιώνα. Οι αρχαιότερες εικόνες του Μουσείου έχουν φιλοτεχνηθεί από κρητικούς ζωγράφους και μεταφέρθηκαν από τους πρόσφυγες ως ιερά κειμήλια όπου ανατέθηκαν σε ναούς της Ζακύνθου. Οι συλλογές του μουσείου εκτίθενται σε δύο χώρους:
- Στον προθάλαμο υπάρχουν πέντε εικόνες όπου απεικονίζουν τον Άγιο Διονύσιο, τον Άγιο Θεοδόσιο και τον Άγιο Ονούφριο, τον Ιωάννη Βαπτιστή, την Δέηση, τον Άγιο Νικόλαο και τον Άγιο Σπυρίδων.
- Στην κύρια αίθουσα υπάρχουν προθήκες οι οποίες περιέχουν εικόνες, άμφια, εκκλησιαστικά σκεύη, καθώς και έγγραφα από την μονή των Στροφάδων. Στην κύρια αίθουσα δεσπόζει ο Σταυρός από το τέμπλο του καθολικού της Ιεράς Μονής Στροφάδων, ο Εσταυρωμένος Χριστός και τα σύμβολα των Ευαγγελιστών του Παναγιώτη Δοξαρά. Είναι ξυλόγλυπτος με επιχρυσωμένη επένδυση, ο τύπος αυτού του σταυρού κατάγεται από τους μεγάλους βενετσιάνικους σταυρούς του 13ου αιώνα και υιοθετείται από την κρητική τέχνη γνωρίζοντας μεγάλη διάδοση στα τέλη του 16ου αιώνα, κυρίως στις βενετοκρατούμενες περιοχές. Ο μεγάλος σταυρός με την παράσταση του Εσταυρωμένου Χριστού, το πρώτο χρονολογικά ενυπόγραφο έργο του Παναγιώτη Δοξαρά, έρχεται να προστεθεί στα ελάχιστα αδιαμφισβήτητα δείγματα της δουλειάς του καλλιτέχνη. Στο πρώιμο αυτό έργο, ο Δοξαράς δεν έχει απομακρυνθεί ολοκληρωτικά από την μεταβυζαντινή εικονογραφική παράδοση, υιοθετεί όμως τρόπους και στοιχεία της δυτικής τέχνης και κυρίως, εισάγει στη θρησκευτική ζωγραφική τη χρήση λαδιού, αντί της αυγοτέμπερας.
Ένα από τα πιο γνωστά εκθέματα που υπάρχουν στο μουσείο είναι ο πίνακας του Νικολάου Κουτούζη, Η λιτανεία του λειψάνου του Αγίου Διονυσίου, χρονολογείται το 1766 και κοσμούσε το στηθαίο του γυναικωνίτη, τόσο του παλιού, όσο και του νέου ναού του Αγίου Διονυσίου. Η μακρόστενη πολυπρόσωπη παράσταση έχει κατακτήσει τις βασικές ερμηνευτικές κατηγορίες της βενετσιάνικης ζωγραφικής. Η απεικόνιση γνωστών προσώπων με ορισμένο πρωτόκολλο, καθιστούν το έργο τεκμήριο της πολιτικής και πολιτιστικής ζωής της Ζακύνθου εκείνης της εποχής. Ο πίνακας επιδιορθώθηκε τρείς φορές, πρώτα από τον ειδικό ζωγράφο συντηρητή Giuseppe Capozzi μετά από τον σεισμό του 1840, αργότερα ένα επιδιορθωτής αλλοίωσε σημαντικά την αρχική του σύνθεση και το 1991 έγινε στερέωση και καθαρισμός της ζωγραφικής επιφάνειας από την συντηρήτρια Φλωρεντία Ασημάκου. (Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια) (Πηγή photo: google maps)
Μουσείο Μεταβυζαντινής Τέχνης
Στην πλατεία του Δ. Σολωμού βρίσκεται το επιβλητικό κτήριο όπου στεγάζεται το Μουσείο Μεταβυζαντινής Τέχνης. Το κτίριο του προσεισμικού Μουσείου Μεταβυζαντινής Τέχνης κατέρρευσε με τον καταστρεπτικό σεισμό του 1953. Μετά τον σεισμό ξαναχτίστηκε στην ίδια θέση και την σημερινή μορφή του οργάνωσε ο ακαδημαϊκός Μανώλης Χατζιδάκης. Το μετασεισμικό μουσείο άνοιξε για το κοινό το 1960. Το κτίριο του Μουσείου διατάσσεται κατά μήκος της βορειοδυτικής πλευράς της Πλατείας Δ. Σολωμού την οποία και οριοθετεί, κατέχοντας την πλέον εξέχουσα θέση από τα περί την Πλατεία, κτίρια. Η κατασκευή του βασίσθηκε στην Αρχιτεκτονική μελέτη του Αρχιτ/νος Σπυρ. Λέγγερη. Πρόκειται για διώροφο κτίριο ορθογωνικής κάτοψης που καλύπτεται από επίπεδη στέγη (δώμα) και καταλαμβάνει ίδιο οικοδομικό τετράγωνο. Εδράζεται επί περιμετρικής βάσης , η οποία αναλαμβάνει την εξομάλυνση των ελαφρών υψομετρικών διαφορών του εδάφους και αποτελείται από ισόγειο, όροφο και λειτουργικό μεσόροφο μη διαφαινόμενο εξωτερικώς. Η υποχώρηση του ισογείου έναντι του μεσορόφου και του ορόφου δημιουργούν τη συνήθη δρομική στοά με τις ημικυκλικές καμάρες κατά την κύρια όψη του κτιρίου, προς την Πλατεία. Η επίσκεψη στο Μουσείο Μεταβυζαντινής Τέχνης είναι απαραίτητη για την κατανόηση της εξέλιξης των κλασσικών τεχνών στην Ζάκυνθο, καθώς μέσα από τα εκθέματά του ο επισκέπτης μπορεί να προσεγγίσει την γέννηση και ανάπτυξη των κλασσικών τεχνών και να μελετήσει την επιρροή της Βυζαντινής, Κρητικής και Δυτικής Τέχνης. Στη συλλογή του Μουσείου μπορούμε να θαυμάσουμε έργα της Βυζαντινής, Κρητικής, Επτανησιακής αλλά και Ζακυνθινής τεχνοτροπίας μεγάλων καλλιτεχνών, τα οποία αποτελούν έργα της Επτανησιακής Σχολής και της Αναγεννησιακής Τέχνης στη Ζάκυνθο. Στις συλλογές του Μουσείου εκτίθεται μία πλούσια συλλογή εικόνων και αγιογραφιών της κρητικής και κρητικοεπτανησιακής σχολής (15ου – 19ου αιώνα ). Έργα ξυλογλυπτικής, από τους Βυζαντινούς χρόνους μέχρι το 19ο αιώνα., ανάμεσά τους και τα δύο ολόκληρα ξυλόγλυπτα τέμπλα των εκκλησιών του Παντοκράτορα και του Αγίου Δημητρίου τα οποία διασώθηκαν από τους σεισμούς. Έργα των Δαμασκηνού, Δοξαρά, Κουτούζη, Τζάνε, Καλλέργη, Τσώνη. Γλυπτά της ελληνιστικής, βυζαντινής και μεταβυζαντινής εποχής . Τοιχογραφίες του 12ου, 13ου, 17ου και 18ου αιώνα. Από τα σημαντικότερα εκθέματα του Μουσείου είναι το ξυλόγλυπτο επίχρυσο τέμπλο από το ναό του Αγίου Δημητρίου του Κόλα, χρονολογημένο σύμφωνα με επιγραφή στο έτος 1690, έργο αγνώστου τεχνίτη. Φέρει φυτικό και ζωικό διάκοσμο. Στο πάνω μέρος έξι γοργόνες κρατούν τα τοξωτά πρεπενδούλια με γραπτές παραστάσεις των δύο Μυροφόρων, της Θεοτόκου, του Ιωάννη και των δύο στρατιωτών μέσα σε διάτρητο φυτικό διάκοσμο. Ο Εσταυρωμένος στο κέντρο με τα ευαγγελικά σύμβολα. Κάτω από τις εικόνες του Δωδεκαόρτου οι δεσποτικές του Αγίου Δημητρίου (1730) της Θεοτόκου Οδηγήτριας, του Παντοκράτορα (χειρ. Μιχαήλ Δαμασκηνού) και του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Τα βημόθηρα απεικονίζουν ολόσωμους σε φυσικό μέγεθος του πάπες της Ρώμης Κλήμη, Σίλβεστρο και Λέοντα. Τα θωράκια λείπουν. Η λιτανεία του λειψάνου του Αγίου Χαραλάμπη, από την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπη στο ποτάμι, έργο Ιωάννη Κοράη, του 1756, με διαστάσεις 7,55 x 0,785μ. Η πομπή σε αυστηρή ισοκεφαλία και με φορά από αριστερά προς τα δεξιά παρουσιάζει όλες τις κοινωνικές τάξεις του νησιού: μπροστά εικονίζονται παιδιά, πιο πίσω εικονίζονται νεανίσκοι που κρατούν λάβαρα. μουσικοί, παιδιά με λαμπάδες και ιερείς που φέρουν την εικόνα του αγίου σε καθέδρα. Ακολουθούν ιερείς, ο πρωτόπαπας λογχοφόροι, ευγενείς, ουρανός κάτω από τον οποίο ένας ιερέας κρατά λειψανοθήκη, οι αρχές και ο λαός. Στο βάθος η βόρεια πλευρά ναού με κωδωνοστάσιο και οικίες, από τα ανοιχτά παράθυρα των οποίων γυναίκες και παιδιά παρακολουθούν την πομπή. (Πηγή πληροφοριών: Δήμος Ζακύνθου) (Πηγή photo: google maps)
Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων
Το Μουσείο βρίσκεται στη Ζάκυνθο, στην ιστορική πλατεία του Αγίου Μάρκου. Στο ισόγειο του κτιρίου στεγάζεται το μοναδικό Μαυσωλείο στην Ελλάδα, το οποίο από τις 17 Ιανουαρίου 1968, φιλοξενεί τα οστά του εθνικού ποιητή της Ελλάδας, Διονυσίου Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου και της συζύγου του. Στόχος μας ο επισκέπτης να γνωρίσει καλύτερα τις συλλογές του, να εμπλουτίσει τις γνώσεις του, να γνωρίσει τα περισσότερα από τα χειρόγραφα του Μουσείου, να τα μελετήσει και να τα ξεφυλλίσει με τη βοήθεια της τεχνολογίας και να πάρει πληροφορίες για το προσαρμοστικό σύστημα ηλεκτρονικής πλοήγησης των επισκεπτών, με έμφαση σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες, που αναπτύσσεται στους χώρους του. (Πηγή πληροφοριών: Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων) (Πηγή photo: google maps)
Μουσείο Χέλμη Φυσικής Ιστορίας
Το Μουσείο Χέλμη Φυσική Ιστορίας είναι το μοναδικό Μουσείο φυσικής ιστορίας στη Ζάκυνθο. Εγκαινιάστηκε στις 10 Αυγούστου 2000 από τον Παναγιώτη Χέλμη και στεγάζεται στην Αγία Μαρίνα της Ζακύνθου, σε ένα όμορφο παραδοσιακό κτίριο. Οι συλλογές του περιλαμβάνουν ενότητες χλωρίδας και πανίδας της Ζακυνθινής φύσης. Η λειτουργία του Μουσείου στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην ιδιωτική πρωτοβουλία και έχει ως στόχο να προβάλει την ζακυνθινή φύση στον ελληνικό και διεθνή χώρο. Από την ίδρυση του εξελίσσεται συνεχώς, φτάνοντας να αποτελεί σήμερα ένα θεσμό με περιεχόμενο και ποιότητα που δίνει προϋποθέσεις για μεγάλα βήματα. Με τα εκθέματά του, αλλά οπωσδήποτε και με την ειδική αίθουσα περιβαλλοντικής αγωγής, το Μουσείο αποτελεί μία τράπεζα πληροφοριών, ένα ισχυρό εργαλείο μάθησης για τον εκπαιδευτικό και το μαθητή, που ασχολούνται με το φυσικό περιβάλλον (γεωλογία, πανίδα, χλωρίδα κ.ά.) των νησιών του Ιονίου πελάγους. Επιπρόσθετα, παρέχει γνώσεις και ευκαιρίες ευαισθητοποίησης σε ζητήματα προστασίας της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς, γενικότερα, καθώς και σε ζητήματα αειφόρου/βιώσιμης ανάπτυξης. Το δεύτερο αυτό μέρος του σκοπού έχει ως «αιχμή» του τους νέους ανθρώπους. Ωστόσο, επεκτείνεται και στο γενικό κοινό ανεξάρτητα από την ηλικία: Το Μ.Χ.Φ.Ι. ενημερώνει, εκπαιδεύει και ευαισθητοποιεί το κοινό πάνω σε θέματα που σχετίζονται με το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον, με την προσδοκία ότι η δράση του αυτή οδηγεί στη βελτίωση της στάσης και της συμπεριφοράς απέναντι στο περιβάλλον. (Πηγή πληροφοριών: Μουσείο Χέλμη Φυσικής Ιστορίας) (Πηγή photo: google maps)
Φάρος Κερί
Ο λιθόκτιστος φάρος Κερί Ζακύνθου με τον στρογγυλό πύργο ύψους 9 μέτρα και εστιακό ύψος 190 μέτρα, από τον οποίο υπάρχει φανταστική θέα προς τους δύο πελώριους λευκούς βράχους τη μεγάλη και μικρή Μυζήθρα, που εξέχουν πάνω από την θάλασσα σαν πυραμίδες βρίσκεται στο ακρωτήρι Μαραθιάς. Λειτούργησε το 1925 με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο, με χαρακτηριστικό τρείς λευκές αναλαμπές ανά 10 δλ. και φωτοβολία 23ν.μ. Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ο φάρος παρέμεινε σβηστός. Το 1954, στα πλαίσια ανασυγκρότησης του Φαρικού Δικτύου, επαναλειτούργησε ως επιτηρούμενος με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Το 1982 ο φάρος ηλεκτροδοτήθηκε και λειτουργεί ως επιτηρούμενος. (Πηγή πληροφοριών: Αρχαιολογία & Τέχνες) (Πηγή photo: google maps)
Φάρος Σκινάρι
Στο Σκινάρι Ζακύνθου ο λιθόκτιστος φάρος με τον στρογγυλό πύργο όπου το ύψος του είναι 9,5 μέτρα και το εστιακό του ύψος είναι 67 μέτρα, πρωτολειτούργησε το 1897 με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο, λευκό αναλάμπων χαρακτηριστικό ανά 1,5 δλ. και φωτοβολία 21 ν.μ. Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου εκλάπησαν τα φωτιστικά μηχανήματα και ο φάρος παρέμεινε σβηστός. Το 1945, στα πλαίσια ανασυγκρότησης του Φαρικού Δικτύου, επαναλειτούργησε ως επιτηρούμενος με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Το 1980 ο φάρος ηλεκτροδοτήθηκε και λειτουργεί ως επιτηρούμενος. Η πρόσβαση στον φάρο γίνεται οδικώς ξεκινώντας από το χωριό Βολίμες προς το ομώνυμο ακρωτήριο Σκινάρι της Ζακύνθου γνωστό για τις «Γαλάζιες Σπηλιές». (Πηγή πληροφοριών: Αρχαιολογία & Τέχνες) (Πηγή photo: google maps)
Πηγή photo slider: Julian Timmerman on Unsplash
